ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 8

หลิ่วเหวินเจาขมวดคิ้วมองร่างที่เดินห่างออกไปไกลทุกทีของน้องสาว จะโทษนางก็โทษไม่ลง หากสกุลหลิ่วไม่ตกต่ำอย่างเช่นที่เป็นอยู่ คนที่ควรยืนเคียงคู่จินหยวนเป่าในเวลานี้ควรเป็นนาง…

เขาค่อยๆ หันกลับมาแล้วลุกขึ้นยืน หันไปถามจินฮูหยินอย่างนอบน้อม “ท่านอา ปกติบ่าวสาวแต่งงานกันครบสามวันจะต้องกลับบ้านฝ่ายหญิง วันนี้เป็นวันที่สอง จะให้ตระเตรียมการเดินทางให้คุณชายกับฮูหยินน้อยกลับหนานจิงล่วงหน้าเลยหรือไม่ขอรับ”

“กลับบ้านฝ่ายหญิง!?”

“กลับบ้านฝ่ายหญิง!?”

สองบ่าวสาวอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความผงะอึ้ง

“ขอรับ” หลิ่วเหวินเจาพยักหน้ามองทั้งคู่

จินหยวนเป่าขมวดคิ้วปฏิเสธทันควัน “ระยะนี้ทางกองปราบยุ่งมาก ข้าไม่มีเวลา”

คดีนั้นเพิ่งจะเริ่มมีร่องรอยให้สาว จะให้เขาละทิ้งไปตอนนี้ได้อย่างไรกัน

“น้องหยวนเป่า นี่เป็นสมรสพระราชทานจากไทเฮา ท่านราชเลขาเจียงก็เป็นขุนนางสำคัญของราชสำนัก จะดูเบาไม่ได้นะ” พ่อบ้านหนุ่มนิ่งคิดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “อีกอย่างสกุลจินเราก็เป็นตระกูลที่ยึดถือขนบธรรมเนียมเคร่งครัด จะให้ผิดธรรมเนียมในด้านนี้ให้คนเอาไปติฉินไม่ได้”

จินฮูหยินพยักหน้าเห็นพ้อง ก่อนจะก้มหน้าลงจิบน้ำชาอึกหนึ่งแล้วว่า “เหวินเจากล่าวได้มีเหตุผล” จากนั้นก็หันไปถามอวี้ฉีหลิน “เสี่ยวเซวียน เจ้าเองก็คงอยากกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ใจแทบขาดแล้วสินะ”

กลับบ้านไปหาท่านแม่? ประโยคนี้ทำให้หัวใจของอวี้ฉีหลินเต้นโลดด้วยความปรีดา นั่นสินะ พิสูจน์แทนท่านแม่หรือจะสู้พาเขากลับไปหาท่านแม่เอง! เพียงแต่…

นางปรายตามองชายหนุ่มข้างตัว เห็นเขานิ่วหน้าบึ้งตึงก็รู้ว่าตัวเองจะดีใจจนออกนอกหน้าไม่ได้ จินหยวนเป่าเป็นคนคุ้มดีคุ้มร้าย หากโมโหขึ้นมา เกรงว่าคงไม่มีหวังจะได้ ‘กลับบ้านฝ่ายหญิง’ แล้ว

ดวงตาสุกใสกลอกไปมาหนึ่งตลบขณะคิดวางแผน จากนั้นก็รีบเก็บงำความยินดีเอาไว้ ทำหน้าละห้อยเอ่ยอึกๆ อักๆ “แน่นอนว่าข้าอยากพาสามีที่ต้องใจกลับบ้านไปให้ท่านพ่อท่านแม่ดู ตะ…แต่ว่า…ต่อให้ข้าต้องการทำอย่างนั้นสักแค่ไหน ก็ไม่อยากให้ท่านพี่กลับไปกับข้าหรอกเจ้าค่ะ”

จินหยวนเป่าผงะไปเล็กน้อย

“ทำไมกันเล่า” แม่สามีถามอย่างกังขา

อวี้ฉีหลินหลุบตาลง ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ “จากเมืองหลวงไปหนานจิงเป็นระยะทางกว่าพันลี้ ข้าเดินทางจากหนานจิงมาแต่งงาน รู้ดีว่าหนทางยากลำบากแค่ไหน หยวนเป่าไม่เคยเดินทางไกล อีกอย่างช่วงนี้เขาก็มีงานติดพัน จะไปจะกลับก็ต้องเร่งรีบ…” พูดมาถึงตรงนี้นางก็ทำเสียงสะอื้นเล็กน้อยก่อนจะอธิบายต่อ “ขะ…ข้าทนเห็นหยวนเป่าเหน็ดเหนื่อยไม่ได้จริงๆ เจ้าค่ะ!”

จินหยวนเป่าได้ยินดังนั้นก็รู้สึกอุ่นซ่านอยู่ในใจ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่านางจะใส่ใจตนถึงเพียงนี้ แม้แต่โทสะที่เกิดจากนางใช้ยากับตนเองก็ยังเบาบางลงมาก

หากหญิงคนใดออกเรือนแล้วสามีไม่ยอมกลับบ้านเป็นเพื่อน เห็นทีคงจะถูกทางบ้านตนเองดูแคลนเอาแน่ ช่างเถิดๆ กลับบ้านเป็นเพื่อนนางสักรอบแล้วกัน

ชายหนุ่มคิดดังนั้นพลางพูดขึ้น “ข้าร่างกายแข็งแรงมาโดยตลอด ถึงงานจะยุ่งมาก…” พูดยังไม่ทันจบก็สังเกตเห็นคนข้างตัวยกแขนเสื้อขึ้นปิดหน้า คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเสียก่อน