ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 8

แม้จะโกรธที่นางเจ้าเล่ห์มากเหลี่ยมใช้ยากับเขา แต่พอเป็นเช่นนี้ก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้ว่าหากนางมาคารวะแม่สามีสาย จะถูกมารดาของเขาตำหนิเอา

ดังนั้นเขาจึงหยุดเท้าตรงประตูทางเข้าเรือน สั่งอาฝูให้ไปตามหานาง ส่วนตัวเองยืนอยู่ตรงนี้เพื่อรอนางเข้าไปด้วยกัน

ทว่าผ่านไปประมาณหนึ่งเค่อกว่าก็ยังไม่เห็นวี่แวว จินหยวนเป่าชักเริ่มหงุดหงิด คฤหาสน์สกุลจินกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ อย่าบอกนะว่านางหลงทางเข้าแล้ว ไม่ได้การ ต้องสั่งให้คนออกไปหาเพิ่ม

กำลังคิดอย่างนั้น เสียงบ่าวประจำตัวก็ดังมาแต่ไกล “คุณชายขอรับ คุณชาย!”

เขาหันไปตามเสียง เห็นอาฝูวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา “หาไปรอบหนึ่งแล้วขอรับ ไม่เจอฮูหยินน้อยเลย! ถ้าอย่างไรคุณชายเข้าไปก่อน บ่าวจะไปหาอีกรอบ!”

“ข้าเข้าไปคนเดียวก่อน ท่านแม่จะมองนางอย่างไร” จินหยวนเป่าตอบกลับเสียงขุ่น “เพิ่งจะมาทักทายแม่สามีเป็นครั้งแรก สะใภ้ก็ถูกแม่สามีตำหนิติเตียนเสียแล้ว ต่อไปข้ารับใช้ในคฤหาสน์จะมองนางอย่างไร” เขานิ่งคิดชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างร้อนรน “ไม่ได้การ ข้าจะไปหาเอง!”

จังหวะนั้นเองอวี้ฉีหลินก็เดินเคียงคู่มากับหลิ่วเหวินเจา ยิ้มแย้มพูดคุยกันอย่างถูกคอ

จินหยวนเป่าหน้าบึ้งทันควัน นัยน์ตาเป็นประกายเยียบเย็นอย่างน่ากลัว เขาเดินเข้าไปหาเจ้าสาวของตน หลุบตามองนางพลางพูดเสียงห้วน “คิดจะวางอำนาจใส่คนสกุลจินหรืออย่างไร ถึงได้ให้ใครต่อใครรอเจ้าอยู่คนเดียว!”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ อวี้ฉีหลินยิ่งน้อยใจที่ถูกปรักปรำ “ก็เจ้าเดินเสียเร็ว ข้าเลยหลงทางน่ะสิ!”

จินหยวนเป่าก็รู้เช่นกันว่าตัวเองผิด จึงไม่ได้โต้กลับ ทว่าใบหน้ายังบูดสนิทเหมือนเดิม

“ข้าไม่ดีเอง…” หลิ่วเหวินเจาเห็นทั้งคู่ทำท่าจะทะเลาะกันจึงรีบพูดผ่านรอยยิ้มบางๆ เพื่อคลี่คลายสถานการณ์ “ข้าชวนคุยมากไปหน่อย ฮูหยินน้อยก็เลยมาสาย”

ญาติผู้น้องกำลังอารมณ์ไม่ดี เลยเมินเขาราวกับเป็นอากาศธาตุ ได้แต่ถลึงตาใส่อวี้ฉีหลิน “เร็วเข้าสิ ท่านแม่รอนานแล้วนะ” พูดจบก็คว้ามือนางลากเดินลิ่วๆ ไปยังห้องโถงใหญ่

หลิ่วเหวินเจามองตามแผ่นหลังอันเย่อหยิ่งของจินหยวนเป่าและอวี้ฉีหลินที่ถูกฉุดกระชากลากถู สีหน้าหม่นทะมึนมากขึ้นทุกที

คู่บ่าวสาวเดินตามกันเข้าไปในห้องโถง ตอนแรกคนที่รอข้างในกำลังพูดคุยเบาๆ แต่พอพวกเขาเดินเข้ามา ทุกเสียงก็เงียบกริบ

ในห้องมีคนไม่มาก ทว่าตอนนี้หันมามองสองหนุ่มสาวเป็นตาเดียวอย่างพร้อมเพรียง ที่จริงต้องเรียกว่าจ้องนางคนเดียวมากกว่า อวี้ฉีหลินอดประหม่าขึ้นมาไม่ได้

เหมือนจะสัมผัสได้ถึงความกระสับกระส่ายของนาง จินหยวนเป่าหันมามองแวบหนึ่ง มือใหญ่ที่จับมือนางเอาไว้ออกแรงบีบเล็กน้อย คล้ายบอกให้นางทำใจให้สบาย

ไม่รู้เพราะเหตุใด อวี้ฉีหลินถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยจริงๆ

หญิงวัยกลางคนท่าทางรุ่มรวยสง่างามนั่งอยู่กลางห้อง กำลังคลี่ยิ้มบางๆ อย่างอารีและมองนางด้วยสีหน้าพึงพอใจ ดูท่าทาง…จะเป็นคนอารมณ์ดีอย่างมาก

ทุกคนในห้องค่อยๆ เบนสายตาจากสองหนุ่มสาวไปมองหญิงวัยกลางคนดังกล่าว

หญิงคนนั้นประสานสายตากับอวี้ฉีหลินอยู่สักอึดใจใหญ่ ก่อนจะหันไปยิ้มกับจินหยวนเป่า “หยวนเป่า พานางเข้ามานี่มา”