ทดลองอ่านนิยาย โฉมสะคราญล่มเมือง เล่ม 1 บทที่ 7-บทที่ 8

นางกำลังครุ่นคิดอยู่ รถม้าก็หยุดวิ่งทันใด กุยหวั่นในใจโมโห จึงถามคนบังคับม้าเสียงเข้ม “มีอะไรหรือ เหตุใดจึงหยุดรถ”

เสียงตื่นตระหนกของคนบังคับม้าดังลอดเข้ามา “ถึงประตูทิศเหนือแล้ว ผ่านด่านตรวจอยู่ขอรับ”

มาถึงประตูเมืองเร็วเพียงนี้เลยหรือ

กุยหวั่นเลิกม่านขึ้นและมองออกไปด้านนอก ทหารตรงประตูเมืองกำลังตรวจคนเดินเข้าออกเมืองทีละคน ข้างประตูเมืองมีแม่ทัพหลายคนยืนอยู่ กำลังปรึกษากันอย่างดุเดือด หนึ่งในนั้นคือ…แม่ทัพหลินรุ่ยเอิน

แม่ทัพหนุ่มที่ภายนอกเย็นภายในร้อนผู้นั้นเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งของราชสำนัก เป็นผู้เดียวที่จะทัดทานกับโหลวเช่อในราชสำนักได้ เห็นเขาแล้วกุยหวั่นใจเต้นแรง ความยินดีพุ่งขึ้นมาในใจ

มีทางรอดแล้ว

“หญิงที่งดงามเช่นนี้ ข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก…” ทหารผู้หนึ่งพูดขึ้นเบาๆ กำลังคิดจะดูให้ละเอียดสักนิด พอเหลือบมองไปก็เห็นแววตาเยือกเย็นราวน้ำแข็งของแม่ทัพหลิน เขาตัวสั่นเทา ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ทหารข้างๆ ล้วนลอบหัวเราะ วอกแวกในระหว่างที่แม่ทัพหลินมอบหมายหน้าที่ ช่างใจกล้าเหลือเกิน เจ้าหนุ่มนี่คงไม่เคยเห็นสาวงามมาก่อนแน่นอน ประตูทิศเหนือที่ห่างไกลแห่งนี้จะมีสาวงามมาปรากฏตัวได้อย่างไร ทหารหลายนายล้วนมองไปทางที่ทหารซึ่งถูกด่าเมื่อครู่นั้นมอง เพียงพริบตาก็ถอนหายใจเฮือกด้วยความตกตะลึงขึ้นมาพร้อมกัน

หลินรุ่ยเอินไม่พอใจมาก ทหารที่ห่างไกลสนามรบจะแตกแถวได้ง่าย และทหารของเมืองหลวงก็ขาดความกระตือรือร้นจนเกินไป เขาทำหน้าเครียด ขณะกำลังคิดจะตำหนิพวกเขา ทหารคนที่อุทานขึ้นก่อนหน้านั้นพยายามชี้นิ้วไปทางด้านหลังเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย หลินรุ่ยเอินไม่เข้าใจจึงหมุนตัวกลับ ร่างงามร่างหนึ่งปรากฏสู่สายตา เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย

นางเดินเข้ามาอย่างร้อนใจ หลินรุ่ยเอินคิดว่าตนเองมองผิดจึงจ้องมองไป เป็นนางจริงๆ นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ในขณะที่สงสัย หลินรุ่ยเอินสังเกตเห็นในดวงตาของนางมีความสับสนที่ปิดไม่อยู่

กุยหวั่นเดินมาถึงตรงหน้าหลินรุ่ยเอินก็คารวะอย่างอ่อนช้อย แล้วฉีกยิ้มเศร้าบางๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น “ท่านแม่ทัพ ช่วยข้าได้หรือไม่”

หลินรุ่ยเอินตกตะลึง เหมือนไม่สามารถเข้าใจความหมายของคำพูดนี้ได้ เขาจึงพูดอย่างประหลาดใจ “โหลวฮูหยิน…” ได้ยินน้ำเสียงจนหนทางของนางแล้ว เขาเริ่มรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ธรรมดา เมื่อนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก็เห็นสีหน้ากุยหวั่นฉายความจนใจและลำบากใจออกมา หลินรุ่ยเอินไล่ทหารข้างกายทั้งหมดไป ตรงประตูของประตูเมืองทิศเหนือเหลือเพียงพวกเขาสองคน