ทดลองอ่านนิยาย บทเพลงกลางเมฆา เล่ม 1 บทที่ 1

แม้เนื้อตัวจะแข็งทื่อ แต่เขากลับไม่คิดกระเถิบออก จ้าวหลิงพูดน้ำเสียงราบเรียบ “เล่าให้ข้าฟังก็แล้วกันว่าทำไมเจ้าถึงได้หน้าหนาเช่นนี้”

“เอ๋? อะไรนะ อืม! ข้าหน้าหนากระนั้นหรือ…” อวิ๋นเกองึมงำพึมพำอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนคนหมดความมั่นใจ “หน้าข้าหนาเสียที่ไหนกัน คนที่หน้าหนาที่สุดในบ้านข้าคือพี่สามต่างหาก…ไม่ใช่! เขาไม่มีหน้าให้หนาหรือบางมากกว่า เพราะนอกจากเรื่องกินแล้วพี่สามก็ไม่เคยสนใจอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว ความจริงหน้าข้าบางออก…”

พูดอยู่ดีๆ อวิ๋นเกอก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของนางราวกับกระดิ่งเงิน ดังกังวานอยู่ท่ามกลางดวงดาวบนฟากฟ้า เสียงหัวเราะของนางทำให้จ้าวหลิงอดใจลอยหวนนึกถึงตำหนักอันกว้างใหญ่ที่มืดมิดเงียบเหงาในฉางอันไม่ได้ บางทีหากมีเสียงหัวเราะของอวิ๋นเกอ ตำหนักแห่งนั้นอาจเปลี่ยนเป็นอบอุ่นสดใส งดงามเหมือนใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้มของนางก็เป็นได้ บางทีหากเขาเดินไปตามรอยเท้าที่นางเคยก้าวผ่าน ไม่แน่ว่าเขาอาจสามารถปล่อยกายให้ลอยละล่องอยู่ระหว่างท้องนภาและผืนปฐพี หรืออย่างน้อยก็ปล่อยใจของเขา

ตอนจ้าวพั่วหนูมาเรียกเด็กทั้งสองเข้านอน เขาก็เห็นภาพจ้าวหลิงกับอวิ๋นเกอกำลังนอนเคียงไหล่อยู่ใต้ท้องฟ้าที่ดารดาษไปด้วยดวงดาววับวาว

อวิ๋นเกอพิงอยู่กับไหล่ของจ้าวหลิง พึมพำพูดไม่หยุด จ้าวหลิงแม้จะไม่พูดไม่จา แต่สีหน้ากลับดูอบอุ่นอย่างที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน

จ้าวพั่วหนูแอบนึกประหลาดใจ เขาทำใจกล้าขยับตัวไปด้านหน้าแล้วพูดว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้พวกเรายังต้องรีบออกเดินทางอีก รีบพักผ่อนเถอะ!”

แววตาคมกริบของจ้าวหลิงที่กวาดมองมาทำเอาจ้าวพั่วหนูรู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ายมองทะลุเข้าไปถึงความคิดต่างๆ ที่เก็บงำอยู่ในใจ จู่ๆ ขาของเขาก็อ่อนระทวยจนเกือบคุกเข่าลงกับพื้น

“อวิ๋นเกอ ข้ารู้สึกกระหายน้ำ เจ้าช่วยไปเอาน้ำมาให้ข้าหน่อย แล้วก็เอาผ้าห่มมาอีกสักสองผืนด้วย” จ้าวหลิงบอกกับอวิ๋นเกอ อวิ๋นเกอพยักหน้ายิ้มก่อนจะรีบสาวเท้าวิ่งไปเอาของ

จ้าวหลิงยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ สายตาจับจ้องอยู่ที่ท้องฟ้าเบื้องบน “พ่อแม่ของอวิ๋นเกอคือใคร”

ถึงจะรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจ แต่จ้าวพั่วหนูก็ไม่กล้าแสดงสีหน้าผิดปกติอันใดออกมาแม้เพียงเศษเสี้ยว เขาตอบกลับอย่างนบนอบ “ข้าไม่รู้”

“ไม่รู้กระนั้นหรือ อูฐหิมะเทียนซานกับอาชาเหงื่อโลหิตล้วนถูกขนานนามว่าเป็นสมบัติวิเศษสองอย่างแห่งดินแดนตะวันตก เพื่อให้ได้มาซึ่งอาชาเหงื่อโลหิต อดีตจักรพรรดิถึงกับทรงกรีฑาทัพส่งทหารฮั่นหลายสิบหมื่นบุกโจมตีต้าฉิน กว่าจะได้อาชาวิเศษมาครอบครองก็บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน ส่วนอูฐหิมะเทียนซาน โลกนี้มีสักกี่คนที่จะมีอูฐหิมะเทียนซานไว้ใช้ หนำซ้ำยังมีอินทรีขนขาวราชันแห่งท้องนภากับหมาป่าหิมะเจ้าแห่งทะเลทรายอยู่เป็นเพื่อนเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นนางยังบอกว่าท่านกับท่านแม่ของนางรู้จักกัน ในบรรดาผู้คนที่ท่านรู้จักจะมีคนเช่นนี้อยู่สักกี่มากน้อยกัน”

“ข้าไม่รู้จริงๆ พวกเขาช่วยชี้ทางออกจากทะเลทรายให้พวกเราด้วยเพราะมีน้ำใจ ไฉนต้องซักไซ้ประวัติความเป็นมาของพวกเขาด้วยเล่า”

จ้าวหลิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ข้าไม่ได้คิดอยากซักไซ้ไล่เลียงประวัติความเป็นมาของพวกเขา ข้า…ข้าก็แค่อยากให้อวิ๋นเกออยู่ด้วย”