ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 5 – บทที่ 6

“เรารู้ดีว่าการที่เราแสดงออกว่าชมชอบไป๋อวี้นั้นทำให้เจ้าไม่พอใจ” ครั้นไม่ระวังตัว คำพูดจากใจจริงก็หลุดออกมาจากปากของต้วนอวิ๋นจั้ง

คงมีแต่วาจาแท้จริงจากใจเท่านั้น ถึงจะสามารถทำให้เฮยพั่งใจอ่อนได้

จริงดังคาด จินเฟิ่งจ้องมองดูเขาด้วยสายตาประหลาดใจ

ต้วนอวิ๋นจั้งก็นิ่งงันไปชั่วขณะ “อัครมเหสี ความขมขื่นในใจเจ้า เราเข้าใจดี”

“ฝ่าบาท พระองค์ทรง…เข้าใจอะไรผิดหรือไม่เพคะ”

ต้วนอวิ๋นจั้งเกาะกุมไหล่ของนางด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง “อัครมเหสี เราคิดดีแล้ว เจ้าคือภรรยาผูกเกศา* ของเรา ต่อให้เจ้าทั้งดำ ทั้งอ้วน ทั้งหน้าเนื้อใจเสือ ทั้งขี้ขลาดตาขาว แต่เราก็ไม่สมควรทอดทิ้งเจ้า”

เมฆหมอกรวมตัวขึ้นในสายตาของจินเฟิ่ง

“ฝ่าบาท พระองค์คิดจะยั่วโทสะหม่อมฉัน?”

ต้วนอวิ๋นจั้งส่ายหน้าอย่างหนักแน่นทรงพลัง “อัครมเหสี เราอยากให้เจ้ารู้ชัดถึงสถานะของเจ้า ไม่ว่าจะจากความฉลาดปราดเปรื่องหรือจากรูปร่างหน้าตา เจ้ากับไป๋อวี้ล้วนแตกต่างกันราวกับฟ้าดิน…” จู่ๆ เขาก็รู้สึกตื่นเต้น ยื่นมือเชิดคางของนางขึ้น ครั้นสัมผัสได้ถึงเนื้อกลมๆ เกลี้ยงเกลาที่อยู่ใต้คางของนาง เขาก็อดใจไม่ได้ที่จะหยิกมันคราหนึ่ง

จินเฟิ่งเนื้อตัวแข็งทื่อ ปฏิกิริยาทางกายเป็นไปตามสมองสั่ง มือทั้งสองข้างผลักออกไปโดยแรง

หมอกรางเลือนบดบังท่าน้ำ กลบศาลาพักร้อนสิ้น

พลันองค์จักรพรรดิก็ล้มคว่ำลงในสระไท่เยี่ย

อา ในเมื่อได้เล่าถึงลักษณะของสระไท่เยี่ยไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เช่นนั้นทุกท่านก็คงจะพอจะเดาได้ว่า หลังจากองค์จักรพรรดิหล่นลงไป พระองค์จะมีสภาพเช่นไร

อามิตตาภพุทธ

น้ำในสระไท่เยี่ยเย็นเยียบจับใจ ต้วนอวิ๋นจั้งก็ตีลังกาอยู่ในน้ำหลายตลบกว่าจะพาหัวพ้นจากน้ำขึ้นมาได้

เขาพ่นน้ำโคลนออกมาสายหนึ่ง “หลิว-เฮย-พั่ง!”

ทว่าหลิวเฮยพั่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แม้แต่เงาก็ไม่เหลือไว้ให้เห็น

ติดตามต่อได้ใน “มเหสีป่วนรัก เล่ม 1” ฉบับเต็ม