ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 1 – บทที่ 2

“ผมก็แค่ล้อเล่นน่า ไม่ได้เจอกันตั้งนานคิดว่าลืมผมแล้วซะอีก…ไม่ยักรู้ว่าเวลาผ่านไปนานๆ พี่ก็จะอารมณ์อ่อนไหวเหมือนมนุษย์สูงวัยไปได้”

“คำพูดคำจาเจ้านี่มันน่านัก ปากคอเราะราย ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ…”

“กับคนอื่นผมก็ไม่เป็นแบบนี้นะ แต่พอคุยกับพี่แล้วมันอดไม่ได้เท่านั้นเอง” คนพูดลอยหน้าลอยตาตอบ ไร้ความเกรงกลัว “แล้วไม่ใช่เพราะแบบนี้รึไง พวกที่ไม่มีใครคบและไม่กล้าคบ…แบบเราถึงได้มาสนิทกันได้น่ะ”

“เฮอะ ช่างเถอะๆ เราจะปล่อยให้เจ้าหัวเราะนำไปก่อนแล้วกัน”

“พูดจาแบบนี้นี่จะสื่อถึงอะไรครับพี่”

“เคยได้ยินไหมหัวเราะทีหลังดังกว่าน่ะ ตอนนี้เจ้าหัวเราะให้เต็มที่ล่ะ พอถึงคราวที่เจ้าหัวเราะไม่ออกบ้างก็เป็นตอนที่เราจะนั่งหัวเราะแทน”

“คราวที่หัวเราะไม่ออก?” คราวนี้คิ้วเข้มหนาของคนพูดขมวดขึ้นมาทันที

“อือ นั่นแหละ เดี๋ยวก็รู้เอง หากเจ้าเจอเรื่องยุ่งขึ้นมามันจะลำบากใครเสียอีกนอกจากเรานี่แหละ คราวนี้จะนั่งกระดิกเท้ารอคนมากราบกรานร้องขอ…ฮึ!”

มีเพียงเสียงหัวเราะแฝงนัยบางอย่าง แลดูสะใจยิ่งนัก ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะจากไป

“อ้าว มาแค่นี้เองเหรอครับ”

ไม่มีคำตอบ แต่ชัชพลรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายจากไปแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะน้อยๆ

“พวกไร้กายหยาบนี่เขาชอบกันจริงๆ มาแป๊บเดียวแล้วก็แวบหายเนี่ย”

ช่วงเวลาหลังจากนั้นรัตน์สิกามีชีวิตอยู่อย่างสงบ ตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อทำวัตรเช้าซึ่งจะแล้วเสร็จตอนฟ้าสว่าง พอมีเวลาว่างก็ใช้ไปกับการร่วมดูแลพื้นที่ส่วนต่างๆ ของวัด ระหว่างทำความสะอาดก็ฝึกจิตใจไปด้วยในตัว นอกจากนี้เป็นเวลาพักผ่อนแล้วทำวัตรเย็น ก่อนจะนอนหลับสนิทแล้วตื่นขึ้นในเช้าวันถัดไป

หญิงสาวมีแต่ความรู้สึกสบายอกสบายใจเมื่อได้ทำบุญและปฏิบัติธรรม…เป็นความรู้สึกที่ห่างเหินไปจากชีวิตของเธอมานานเต็มที ใบหน้าที่ซีดเซียวจึงมีสีสันขึ้นจนจิตตาที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนพลอยสุขใจตามไปด้วย

แล้วก็ถึงกำหนดวันกลับ เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย แม้รัตน์สิกายังอยากจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย แต่เพราะจิตตาลางานมาได้ไม่นานแล้วก็ต้องรีบกลับไปทำงานต่อ เธอเองเลยต้องกลับด้วย กระนั้นก็ตั้งใจไว้ว่าจะกลับมาอีกแน่นอน

เมื่อพระฉันอาหารเช้าเสร็จแล้ว หญิงสาวทั้งสองจึงเข้าไปพบพระอาจารย์มนูเพื่อลาศีลที่วิหารไม้หลังเดิม แต่ที่น่าแปลกใจก็คือมีร่างสูงซึ่งเริ่มจะคุ้นชินตานั่งอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว

“กลับพร้อมกันพอดีเลยนะ” ใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความเมตตามองมายังคนสวมชุดขาวทั้งสาม

ในตอนนั้นรัตน์สิกาจึงได้รู้ว่าชัชพลก็มาลาศีลเช่นกัน พวกเธอมาอยู่แค่ห้าวันแต่ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายอยู่มานานแค่ไหนแล้วเพราะดูสนิทกับทั้งพระอาจารย์และแม่ชีอาวุโส ซึ่งพอเธอและเพื่อนหย่อนกายลงนั่ง เขาก็เป็นฝ่ายลุกขึ้น คุกเข่าแล้วกราบลา

“ถ้าอย่างนั้นผมลาเลยนะครับ”

“เดินทางปลอดภัยนะ”

“ขอบคุณครับพระอาจารย์”

รัตน์สิกานั่งเงียบแล้วมองตามคนที่เดินออกไปจากประตูวิหาร เบื้องหลังของเขาที่มองเห็นสวนทางกับแสงอาทิตย์ซึ่งส่องเข้ามาด้านในเกิดเป็นภาพที่งดงามจับใจ เพราะในขณะที่ร่างสูงกลายเป็นเงาสีเทาด้วยไร้แสงมากระทบและมีเพียงแสงเจิดจ้าล้อมกรอบเอาไว้นั้นราวกับเกิดประกายสว่างออกมาจากตัว…ต่อเมื่อเขาเดินจากไปแล้ว บางสิ่งก็คล้ายจะปลิดปลิวตามไปด้วย