ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 1 – บทที่ 2

“แล้วได้ไปหาหมอใช่ไหม…หมอเขาว่ายังไงบ้าง” จิตตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง กลัวว่านั่นอาจเป็นอาการบ่งบอกโรคภัยต่างๆ ที่แฝงอยู่ในร่างกาย

“หมอก็บอกว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ ให้ยามากินแต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย เป็นอยู่ตั้งนานหลายเดือน”

“แล้วยังไงต่อ ทำยังไงถึงหาย”

“ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ มันก็หายไปเอง”

“อ้าว…อะไรว้า”

รัตน์สิการู้สึกขำที่เห็นใบหน้าฉายแววงุนงงของเพื่อน แล้วรอยยิ้มเพียงจางๆ ก็เจื่อนลง

“ป่วยอยู่นาน กินก็ไม่ได้นอนก็ไม่หลับ สุขภาพฉันก็เลยทรุดโทรม หน้าตาโทรมอย่างที่แกเห็นนี่แหละ ส่วนรอยช้ำตามเนื้อตัวนี่ก็…หลังจากป่วยก็มีอุบัติเหตุนั่นนี่ไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งโดนรถเฉี่ยวชน ตกบันไดไปสามสี่ขั้น ชนโน่นนี่ตลอด เมื่อวานสดๆ ร้อนๆ เลยแก ฉันเปิดตู้เก็บของในครัว…ตู้ที่ติดผนังไว้ด้านบนเคาน์เตอร์อ่ะ…แกนึกภาพออกใช่ไหม”

หญิงสาวเว้นระยะนิดหนึ่ง เมื่อเห็นคนฟังที่กำลังพยายามกลั้นขำสุดฤทธิ์พยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจถึงได้เล่าต่อ

“แล้วหม้อที่เก็บไว้ในตู้ก็หล่นลงมาใส่หัวฉันเต็มๆ เลย ดีนะที่มันเป็นแค่ใบเล็ก ไม่งั้นคงหัวแตกได้เข้าโรงพยาบาลเย็บหลายเข็มแน่ๆ แต่ถึงหัวไม่แตกก็โนเท่าลูกมะนาวเลย แกลองคลำดูสิตอนนี้ก็ยังบวมปูด กะโหลกฉันนี่แทบจะร้าว” เธอพยายามยื่นหัวไปให้เพื่อน แต่นอกจากอีกฝ่ายจะไม่สนใจคลำแล้ว ยังหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจคนเล่าและลูกค้าคนอื่นในร้านกาแฟเลย

“เบาๆ หน่อยสิ จะหัวเราะอะไรกันนักหนา”

“โอเค…โอเค ขอฉันพักหายใจก่อน”

“ที่นัดมาเจอวันนี้ก็เพราะมีเรื่องจะพูด มันเกี่ยวกับความโชคร้ายที่ฉันได้เจอนี่แหละ”

“มีอะไรเหรอ” จิตตาถามหลังจากพยายามหยุดหัวเราะเพราะใบหน้าตูมๆ ของเพื่อน

“ขนาดแกเพิ่งมาเจอยังเห็นความผิดปกติของฉันขนาดนี้ แล้วพ่อกับแม่ที่อยู่กับฉันตลอดจะขนาดไหน พวกท่านรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เรื่องอาการป่วยของฉัน พอหายป่วยก็ซวยนั่นนี่ตลอด มีรอยช้ำบนตัวไม่เคยขาดหาย พวกท่านจึงพากันเป็นห่วงมาก ประกอบกับแม่ฉันไปอ่านหนังสือดูดวงแล้วพบว่าปีนี้เป็นปีชงของฉันก็เลยแนะนำว่าลองไปบวชชีดูไหม โชคร้ายอาจจะเบาบางลง”

“โอ้โห นี่แกจะไปเป็นนางชีน้อยงั้นเหรอ”

“ก็พูดเกินไป แค่บวชเนกขัมมะ…ฉันหมายถึงบวชชีแบบไม่ปลงผมน่ะ นี่…ตา”

“อะไร” คนฟังถามแบบหวาดระแวงเมื่อได้ยินเสียงเรียกหวานหยดย้อยจากเพื่อนสนิท

“ไปด้วยกันสิ”

“ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ แล้วทำไมจะต้องไปด้วย” เจ้าตัวถามแบบขำๆ

“จริงๆ ฉันจะไปคนเดียวมันก็ได้แหละ แต่ก็อยากชวนเพื่อนไปสร้างบุญกุศลด้วยกัน แกก็เพิ่งเลิกกับแฟน ฉันแอบเห็นนะว่าเฟซบุ๊กมีแต่สเตตัสดราม่าทุกวันทุกคืน จิตใจแกก็ไม่ได้สงบเท่าไหร่หรอก”

คำพูดของรัตน์สิกาแทงใจดำของคนฟังดังฉึก! รอยยิ้มที่ค้างอยู่บนใบหน้าของจิตตาจึงเหี่ยวเฉาลง

“นี่คือใกล้ถึงแล้วใช่ไหม”

หญิงสาวผู้ทำหน้าที่เป็นสารถีเอ่ยทำลายความเงียบ รัตน์สิกาหลุดจากห้วงภวังค์แล้วจึงสอดส่ายสายตามองเส้นทางข้างหน้า