ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 1 – บทที่ 2

ทุกย่างก้าวของชายหนุ่มที่เพิ่งได้พบหน้ากันเป็นครั้งแรกนี้นำพาความรู้สึกบางอย่างซึมซาบเข้าสู่จิตใจ…อบอุ่นเหมือนแสงแดดอ่อนๆ ตอนหน้าหนาว…และหวานล้ำยิ่งกว่าของหวานชนิดไหนในโลกที่เธอเคยลิ้มชิมรส ริมฝีปากบางจึงส่งยิ้มให้เขาอย่างเลื่อนลอยโดยไม่ทันรู้ตัว

ลึกลงไปในหัวใจนั้นราวกับว่าบางสิ่งที่หายไปเนิ่นนานแล้วได้ย้อนกลับคืนมาอีกครา…เหมือนของที่หายไปกลับได้คืน

แต่แล้วรอยยิ้มก็ไม่สามารถคงอยู่ได้นาน บัดนั้นความอ่อนหวานพลันแปรเปลี่ยนไป คลื่นความปวดร้าวถาโถมเข้ามาใส่ ซัดเข้ามาจนร่างบางซวนเซ ความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่ารวบรวมเอาความทุกข์ ความเศร้า และความผิดหวังทั้งหมดทั้งมวลในชีวิตที่เคยได้รับ ก็ยังไม่อาจเปรียบได้สักเสี้ยวของความรู้สึกในตอนนี้

ใบหน้างามกลายเป็นบิดเบี้ยว เหมือนหัวใจถูกตอกลิ่มซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าจนเลือดไหลรินไม่ขาดสาย

จิตตาสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนจึงรีบประคองเอาไว้แล้วถามอย่างร้อนใจ

“เป็นอะไรรึเปล่า หน้าแกดูซีดไปนะ เมื่อกี้ยังดูดีๆ อยู่เลย” เจ้าตัวว่าพลางคว้าเก้าอี้พลาสติกที่อยู่ใกล้มือมาให้เพื่อนนั่ง จังหวะเหมาะเจาะกับที่อีกฝ่ายขาอ่อนจนทรุดตัวลงพอดี เจ้าของวงหน้าซีดเซียวจึงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง

ราวกับอะไรบางอย่างซัดกระแทกทำให้อ่อนล้าทั้งร่างกายและจิตใจ โลกทั้งใบล้วนพร่ามัว เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะมีหยดน้ำเอ่อคลออยู่เต็มดวงตา ปริ่มๆ จนเกือบล้นออกมาอยู่แล้ว แต่กระนั้นก็ยังสามารถมองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของชายหนุ่มผู้นั้น

“ไหวไหมลูก ไม่สบายรึเปล่า” แม่ชีสูงวัยเห็นอาการที่ดูไม่ดีก็กล่าวอย่างเป็นห่วงพลางจับกระเป๋าเสื้อสะเปะสะปะเพื่อควานหายาดมที่พกติดตัวไว้แล้วยื่นมาให้

“สงสัยเพราะเมารถค่ะ” รัตน์สิกาเค้นเสียงตอบ

ชัชพลยืนมองอีกฝ่ายเงียบๆ ความรู้สึกหลากหลายแล่นขึ้นมาจุกอกจนรู้สึกอึดอัดไปหมด ยากที่จะบรรยาย แต่ที่แน่ชัดคือรู้สึกไม่ค่อยดีนักเมื่อเห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น ‘อีกครั้ง’ แม้ในขณะที่เห็นได้ว่าร่างบางซวนเซจะล้มลง ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ฝ่ามือกว้างก็ยังกำแน่นอยู่ข้างตัว กลายเป็นคนไร้น้ำใจเพราะไม่อาจตัดความรู้สึกแล้วเข้าไปช่วยเหลือได้

เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวจ้องมองอยู่…ทุกสิ่งที่ฉายจากนัยน์ตาคู่นั้นก็เลือนหายไป เหลือเพียงความว่างเปล่า ดวงตาคมดุจ้องมองเธออย่างเย็นชาแล้วจึงเบนสายตาไปทางผู้สูงวัยที่สุดในกลุ่ม

“ทางขึ้นวัดเราใช่ย่อยเสียที่ไหนกันล่ะครับคุณแม่ ขนาดผมขับเองก็ยังเวียนหัวเลย”

“นั่นสินะ คงจะไม่ค่อยได้นั่งรถเข้าป่าเข้าดอยแบบนี้สินะลูก ถ้าอย่างนั้นแม่จะไปหาผลไม้เปรี้ยวๆ มาให้ เดี๋ยวอาการดีขึ้นก็กินข้าวด้วยกันให้เสร็จก่อนเพล”

“ว่าแต่ เมื่อกี้เรียกผมมีอะไรเหรอครับ”

“เออ แม่ก็เกือบลืมไป มัวแต่เป็นห่วงหนูเขา ไปหาธูปเทียนมาให้น้องหน่อยนะลูก เพิ่งมาใหม่แล้วยังไม่ได้เตรียมดอกไม้ธูปเทียนมารับศีลแปด ถ้าในห้องเก็บของไม่มีก็ลองถามพระอาจารย์มนูแล้วกันนะ”

“ครับ” ชัชพลรับคำสั้นๆ แล้วหันกายจากไป

รัตน์สิกามองตามแผ่นหลังของเขา เมื่อสติค่อยกลับคืนมาก็เพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรที่ผิดปกติอย่างมาก หญิงสาวไม่เข้าใจตัวเองและไม่สามารถหาเหตุผลใดมาเป็นคำตอบจึงได้แต่มองร่างสูงที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ความคิดวนเวียนไปมา ไม่อาจสลัดความสงสัยออกจากใจ