ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

ความเงียบและท้องฟ้าปลอดโปร่งกลับคืนมาอีกครา เจ้าของดวงตาฉายแววเปี่ยมอำนาจก้มมองคนที่ทรุดตัวพิงรั้วไม่ได้สติอยู่

“นี่คุณ…รู้ตัวบ้างไหมเนี่ยว่าเคยไปทำอะไรเอาไว้ถึงต้องมาเจอยายผีร้ายกาจนี่”

ดวงอาทิตย์สาดแสงแรงกล้า ฉาบทอให้ทั่วทุกหนแห่งเต็มไปด้วยประกายสีทองสดใส แม้แต่ใต้ถุนบ้านช่างทอผ้ามือหนึ่งของอำเภอก็ยังสัมผัสได้ถึงไอร้อนผะผ่าว โชคยังดีที่มีลมพัดโกรกพาอากาศเย็นสบายเข้ามาขับไล่ความร้อนออกไปบ้าง…ไม่มีใครสงสัยหญิงสาวที่ไปเดินอยู่ในยามพระอาทิตย์ตรงหัวแล้วเป็นลมล้มพับไป ยิ่งเจ้าตัวมีร่างบอบบางอ้อนแอ้นเสียอย่างนั้น

รัตน์สิกานอนอย่างไร้สติสัมปชัญญะอยู่บนตั่งไม้ ในขณะที่ผู้เป็นเจ้าบ้านและลูกศิษย์คอยช่วยกันพัดวีให้อยู่

“แม่ครู” น้ำมิ้นสะกิดหญิงวัยกลางคนผู้เป็นอาจารย์ของตน

“มีอะหยังลูก”

เด็กสาวชี้ให้เห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้น อีกฝ่ายจึงทันได้สังเกตและพบว่าหางตาของร่างบางที่นอนเหยียดยาวอยู่มีน้ำตาซึมออกมา

ยังไม่มีใครได้กล่าวอะไรต่อ หน้าอกของหญิงสาวก็สะท้อนขึ้นลงด้วยแรงสะอื้น เสียงอู้อี้ในลำคอเล็ดลอดออกมาเพียงแผ่วเบา แต่ก็ดูราวกับเป็นเสียงร้องไห้คร่ำครวญที่หนักหนาสาหัสนักในความฝันของเธอ…น้ำตาก็พรั่งพรูออกมาจนบริเวณขมับและกกหูเปียกไปหมด

“คุณศีล”

ป้าพินหันไปเรียกชายหนุ่มซึ่งยืนหันหลังให้และจมอยู่กับความคิดของตนเองมาเนิ่นนาน ในขณะที่น้ำมิ้นมองหญิงที่มีวัยวุฒิมากกว่าตนไปสักสามถึงสี่ปีนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น…เด็กสาวผู้อ่อนเยาว์ยังคงไม่เข้าใจ มันเป็นความฝันเช่นไหนกันนะที่ทำให้คนคนหนึ่งร้องไห้ราวกับหัวใจแหลกสลายได้เช่นนี้

ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นจึงเรียกอีกฝ่าย เสียงนุ่มทุ้มของเขาเอ่ยออกไป เสียงสะอื้นไห้กลับยิ่งรุนแรงมากขึ้นทุกที…

เห็นดังนั้นสตรีต่างวัยที่นั่งขนาบข้างจึงต้องช่วยกันเขย่าตัวให้คนที่หลับใหลอยู่ได้ฟื้นคืนสติขึ้นมาเสียที นานสักพักหนึ่งกว่ารัตน์สิกาจะสะดุ้งลุกพรวดขึ้นมา

“คุณเป็นอะไรรึเปล่า” ชัชพลเอ่ยถามในทันที

“เป็น…เป็นอะไรเหรอคะ” เจ้าตัวถามอย่างงัวเงียและงุนงง ไม่ทันรู้ว่าน้ำเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นสั่นพร่าแค่ไหน ป้าพินจึงเป็นฝ่ายอธิบาย

“เมื่อกี้หนูเป็นลมไปน่ะ แดดมันร้อนเหลือหลายขนาดนี้ดันไปเดินแอ่ว แล้วยังนอนน้ำตาไหลพรากๆ บ่ฮู้ฝันร้ายอะหยังนักหนา”

“เป็นลม…น้ำตาไหล?” เธอทวนคำช้าๆ เพิ่งตระหนักว่าหน้าอกของตนยังสะท้อนขึ้นลงด้วยแรงสะอื้น นิ้วเรียวยกขึ้นแตะหางตาโดยอัตโนมัติ พบว่าแม้แต่เส้นผมบริเวณข้างศีรษะก็เปียกไปหมด “อ๊ะ…” หญิงสาวชะงักค้างอยู่อย่างนั้นเพราะพยายามรวบรวมความคิดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทุกอย่างก็ดูเลือนรางเหลือเกิน จำได้เพียงอย่างเดียวคือฝันอะไรบางอย่าง…แต่มันเกี่ยวกับอะไรล่ะ ทุกอย่างมืดทึบ ตีบตันจนแม้จะนึกยังไงก็นึกไม่ออก