ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“น้ำมิ้นบ่เคยเห็นไผฝันแล้วร้องไห้ดังเท่าคุณมาก่อนเลย คนเฮา…ฝันร้ายมากสุดๆ ก็คงแค่น้ำตาไหลโดยบ่ฮู้ตัว แม่นก่อแม่ครู” สาวน้อยหันไปถามผู้สูงวัยที่ผ่านโลกมามากกว่าเธอ ยุพินจึงได้แต่อือออรับคำด้วยไม่รู้จะกล่าวอย่างไร…ความฝัน ใครจะบังคับได้เล่า

“คุณฟื้นก็ดีแล้ว ถ้ายังไงเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า คุณจะได้ไปพักผ่อนต่อให้เต็มที่”

แม้จะสะกิดใจอยู่บ้าง แต่เขาก็รู้ดีว่าป่วยการที่จะคาดคั้นเอาบางสิ่งที่หลบเร้นอยู่ภายในนั้นออกมา ตอนนี้…สิ่งสำคัญคือไม่ควรปล่อยให้รัตน์สิกาอยู่ที่นี่นาน เพราะเกรงว่าผู้ที่มุ่งหมายในทางร้ายอาจจะกลับมาอีกก็เป็นได้

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณสองหญิงต่างวัยที่คอยดูแล ก่อนที่ทั้งสองจะออกเดินทางจากหมู่บ้านทอผ้าแห่งนั้น

“ไหนคุณบอกว่าจะกลับบ้านไงคะ” รัตน์สิกาเอ่ยขึ้นในตอนที่รถเลี้ยวเข้าไปในวัดแห่งหนึ่ง

คงเพราะที่นี่เป็นอำเภอเล็กๆ วัดในแถบนี้จึงไม่ได้ใหญ่โตนัก วิหารและอุโบสถถูกสร้างอย่างเรียบง่าย หลังไม่เล็กไม่ใหญ่ตามจำนวนประชากรที่มีไม่มาก ยิ่งในเวลานี้ไม่ใช่วันสำคัญอะไรเป็นพิเศษ บรรยากาศโดยรอบจึงมีเพียงความเงียบสงบ

“ไหนๆ ก็ผ่านมาทางนี้แล้ว แวะทำบุญหน่อยแล้วกัน” ชายหนุ่มบอก พอจอดรถเสร็จแล้วร่างสูงก็ตรงดิ่งไปยังร้านขายของชำที่หน้าวัด ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนรออยู่พร้อมความสงสัย สักพักหนึ่งเขาจึงกลับมาพร้อมกับถังสังฆทานชุดหนึ่ง

“ไปถวายสังฆทานกันก่อนเถอะ”

ชัชพลพูดจบก็เดินนำลิ่วไปอย่างรู้ทาง เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วเธอจึงได้แต่เดินตามไปเพราะคิดว่าได้มาทำบุญแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย จึงปัดความสงสัยที่มีทิ้งไปเสียหมด

หลังจากถวายสังฆทานแล้วทั้งสองก็เดินออกมาจากบริเวณกุฏิเจ้าอาวาส หญิงสาวมุ่งไปที่รถแต่กลับพบว่าร่างสูงได้เดินเลยผ่านไปแล้วหยุดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งก่อนจะหันมากวักมือเรียก เธอจึงตามไปหา แล้วขวดน้ำในมืออีกฝ่ายที่เข้าใจแต่แรกว่าซื้อมาดื่มนั้นถูกยื่นมาให้

“กรวดน้ำ แล้วว่าตามผมนะ”

ชายหนุ่มเป็นคนกล่าวนำคำกรวดน้ำที่รัตน์สิการู้สึกว่าแปลกแตกต่างไปจากคนอื่น แต่ถึงกระนั้นก็เอ่ยตามเขาอย่างไม่ติดขัด โดยเฉพาะท่อนหนึ่งที่ยามกล่าวก็รู้สึกสะกิดใจเล็กน้อย…

“…ข้าพเจ้าขอชดใช้ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรของข้าพเจ้า ทั้งอดีตชาติ ปัจจุบันชาติ ไม่ว่าจะอยู่ภพไหนภูมิไหน ขอจงมีส่วนในการกรวดน้ำครั้งนี้…”

เมื่อน้ำในขวดถูกเทออกจนเกลี้ยงแล้ว…สายลมกระโชกแรงพัดมาวูบหนึ่ง ม้วนเอาใบไม้แห้งและฝุ่นผงปลิวตลบขึ้นจนมองแทบไม่เห็นอะไร ต้นไม้ในบริเวณวัดก็ส่ายไหวไปมาเพราะแรงลม…แล้วหยุดลงในไม่กี่วินาทีต่อมา เหลือเพียงความนิ่งเงียบสนิท

บุรุษผู้มีสัมผัสพิเศษรับรู้ได้ในทันทีทันใดนั้น…ไม่ยอม

ร่างสูงยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง ในขณะที่พยายามคิดในแง่ดีตามประสบการณ์ที่ผ่านมาว่า…พวกเจ้ากรรมนายเวรแรกๆ ก็มักจะเป็นแบบนี้กันทั้งนั้น หากจับจุดได้ว่าต้องการอะไรเป็นการแลกเปลี่ยนแล้ว จะขอให้ปล่อยวางก็ไม่ใช่เรื่องยาก…ทว่าจุดจุดนั้นมันคืออะไรกันล่ะ

“คำอธิษฐานกรวดน้ำของคุณแปลกดีนะคะ ฉันยังไม่เคยได้ยินใครกรวดน้ำแบบนี้”

คนฟังไม่ตอบคำกลับแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งบนม้าหินอ่อนที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นมา

“คุณเชื่อเรื่องกรรมไหม…กรรมที่เป็นผลจากการกระทำ ไม่ว่าจะเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่ว”