ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“ฉันดูเป็นคนไม่เชื่อเรื่องเวรกรรมขนาดคุณต้องถามแบบนี้เลยเหรอคะ” หญิงสาวตอบกลั้วหัวเราะ

“แล้วคุณเคยก่อกรรมไว้กับใครบ้างรึเปล่าล่ะ” หัวคิ้วของคนถามยกขึ้นข้างหนึ่ง ในใจอยากถามอะไรที่ตรงๆ ไปเลยแต่ก็ต้องห้ามใจไว้ พยายามกดน้ำเสียงให้ราบเรียบที่สุด

“โห…คุณนี่ เป็นคำถามที่มองฉันในแง่ร้ายมากๆ ขอตอบไว้ตรงนี้เลยนะคะว่าไม่ พ่อแม่ฉันสอนให้รู้จักบาปบุญคุณโทษ โดยเฉพาะแม่ของฉันนี่นะ…ลองฉันคิดจะทำชั่วสิ ถ้าแม่รู้ฉันได้โดนบ่นจนหูชาแน่ๆ”

“รู้จักบาปบุญแต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะเคยมีกรรมที่ไม่ได้ตั้งใจก่อก็ได้ ในขณะที่คุณทำอะไรโดยไม่คิด นั่นอาจสร้างความเจ็บแค้นแก่คนอื่นก็เป็นได้”

เธอเอียงคอมองเขาเพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายพยายามจะเน้นเรื่องที่ว่าเธอสร้างกรรมกับใครเอาไว้เสียเหลือเกิน แต่ด้วยความมั่นใจจึงยืนยันอย่างหนักแน่น

“ไม่มีหรอกค่ะ ฉันเป็นคนที่มีชีวิตเรียบง่ายที่สุดคนหนึ่ง วันๆ ก็สนใจแต่เรื่องเรียน อยู่กับครอบครัว ไม่เคยไปทำร้ายใคร ไม่เคยพูดจารุนแรง ด่าทอ หรือว่าร้ายคนอื่น ดังนั้นแม้แต่จะคิดก็ไม่มีค่ะ”

สิ่งที่ชัชพลได้รับรู้ก็เป็นเครื่องยืนยันว่ารัตน์สิกาไม่เคยทำกรรมหนักจนถึงขั้นที่จะต้องมีเจ้ากรรมนายเวรตามราวี ดังนั้นเธอก็คงจะไม่คาดคิดเรื่องที่มีวิญญาณตามทำร้ายตัวเองอยู่

แล้วยายผีสาวนั่นโผล่มาจากไหนล่ะ

“ทำไมถึงต้องถามแบบนั้นด้วยคะ คุณพูดเหมือนฉันเคยไปทำกรรมกับใครไว้อย่างนั้นแหละ”

“ผมก็แค่คิดว่า…ทุกสิ่งที่เราทำในปัจจุบันย่อมต้องส่งผลต่ออนาคตภายหน้า ในทางกลับกัน…ผลที่เราได้รับในตอนนี้ก็อาจมีเหตุมาจากอดีตได้ ที่ผมถามก็เพราะไม่อยากให้คุณมีกรรมพ่วงพันกับใครเขา”

ซึ่งอันดับแรกก็ผมนี่ไง

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผู้หญิงที่เคยบวชร่วมวัดกับคุณคนนี้ คุณคิดว่าจะไปฆ่าคนตายได้หรือไงคะ”

“ก็ไม่แน่” เขาตีรวนจึงโดนคนฟังชักสีหน้าใส่

“นี่คุณ มองฉันเป็นคนยังไงเนี่ย”

“ว่าแต่คุณน่ะ สวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนบ้างรึเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม แล้วจึงได้ยินเสียงหัวเราะจืดเจื่อนเป็นคำตอบ

“ก็…ไม่ค่อยได้สวดเท่าไหร่ค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงอ่อย

“คำพูดก็ดูดีอยู่หรอก แต่การกระทำ…เฮ้อ”

“ก็คิดจะสวด แต่พอจะนอนก็ลืมทุกที ง่วงจนคลานขึ้นเตียงบ่อยๆ จะไปมีเวลาสวดมนต์ก่อนนอนได้ยังไงคะ”

“อย่าเอาเวลามาอ้าง” เขาตวัดสายตามอง ทำเอาอีกฝ่ายกลายเป็นเต่าหัวหดอยู่ในกระดอง เรื่องอื่นอาจพอเถียงได้แต่เรื่องนี้เธอเถียงไม่ออกจริงๆ

“ขอโทษค่า…”

“ผมขอได้ไหมคุณ หมั่นสวดมนต์ไหว้พระถือศีลห้าอย่าให้ขาด นี่ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อตัวคุณเอง”

หางเสียงของเขาเจือแววบางอย่างที่ทำให้คนฟังยอมพยักหน้ารับโดยง่าย

ใกล้ถึงวันจัดฟิตติ้งแล้วรัตน์สิกาต้องนำผ้าที่ยืมจากพิพิธภัณฑ์ไปกรุงเทพฯ แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจอย่างมากเมื่อชัชพลยืนยันที่จะเดินทางไปพร้อมกันโดยให้เหตุผลว่ามีธุระจะต้องไปทำอยู่แล้ว

เธอไม่อยากเชื่อเท่าไหร่นักเพราะเท่าที่รู้จักกันมาชัชพลถือเป็นคนติดบ้านคนหนึ่ง ไม่ชอบออกจากอาณาจักรของเขา การที่จะออกเดินทางไกลแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการพาเสือออกจากถ้ำซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย