ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

ในวันที่ต้องเดินทางบัวทิพย์ออกมายืนส่งแขกที่กลายมาเป็นคนสนิทกันแล้ว…ร่างสูงซึ่งจัดการยกสัมภาระใส่ท้ายรถเรียบร้อยจึงเดินเข้าไปโอบกอดผู้สูงวัยแล้วบอกด้วยความเป็นห่วง

“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อีกไม่กี่วันผมก็กลับมาแล้ว”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ทำอย่างกับยายเป็นเด็กๆ อย่างนั้นแหละ…ว่าแต่ทำไมถึงไม่ยอมบอกหนูใบบุญสักทีล่ะ” ท้ายประโยคบัวทิพย์หันมากระซิบข้างหูหลานชายที่กำลังโอบไหล่ตนอยู่

“ผมขอรู้รายละเอียดมากกว่านี้อีกสักนิด ตามลงไปกรุงเทพฯ ครั้งนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเป็นเรื่องอะไรกันแน่”

ได้ยินเช่นนั้นหญิงชราจึงตบไหล่กว้างแล้วกล่าวด้วยเสียงที่กลับมามีระดับปกติอีกครั้ง

“ฝากดูหนูใบบุญด้วยนะ”

อีกฝ่ายรับคำแล้วถอยออกมา รัตน์สิกาจึงยกมือไหว้เจ้าของพิพิธภัณฑ์ผ้าพร้อมเอ่ยลา

“กลับแล้วนะคะคุณยาย ขอขอบคุณที่ช่วยดูแลหนูมาตลอด คุณยายใจดีมากๆ หนูจะไม่ลืมพระคุณเลยค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก อย่าได้พูดถึงขนาดนั้นเลย เป็นหนูนั่นแหละที่คอยดูแลยายตั้งหลายอย่าง แล้วเวลาเราได้คุยกันตามประสาผู้หญิงมันก็สนุกดีนะ สมใจอยากมีหลานสาวแล้ว เพราะตาศีลน่ะเขาเป็นผู้ชายจะให้มาคุยกันแบบพวกเรามันก็ไม่ใช่”

ฟากหลานชายที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะมีกลิ่นตุๆ ที่หัวคล้ายกลิ่นอะไรเน่าๆ ก็เอ่ยขึ้นทันที

“อะไรกัน เดี๋ยวนี้มีแบ่งเป็นพวกเขาพวกเราด้วยเหรอครับ”

บัวทิพย์ได้ยินอย่างนั้นแล้วถึงกับยิ้มกว้างจนตาหยี แต่ก็ไม่ได้คิดจะง้อคนตัวโตแต่ขี้ใจน้อยเลยสักนิด แถมโบกมือเป็นเชิงไล่ให้อีกฝ่ายไปขึ้นรถรอได้แล้ว ก่อนจะหันมาหาร่างบางอีกครั้ง

“ไปเถอะจ้ะ ออกจากที่นี่สายก็จะถึงกรุงเทพฯ ช้าไปด้วย”

“ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

“ไม่ต้องเห็นว่าเราเป็นคนอื่นคนไกลกัน ว่างๆ ก็กลับมาอีกนะหนูใบบุญ”

“ได้เลยค่ะ ไว้ถ้ามีเวลาหนูจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ นะคะ…ลาล่ะค่ะ”

รัตน์สิกาและบัวทิพย์ต่างไม่รู้ว่า…อีกไม่นานเลยที่หญิงสาวจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง!

การเดินทางลงไปกรุงเทพฯ ครั้งนี้เป็นการใช้รถยนต์แทนที่จะนั่งเครื่องบินเหมือนอย่างตอนขามา หญิงสาวมองข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจ แต่พอผ่านไปสักระยะหนึ่งก็ชินกับเส้นทางที่มีแต่ป่าและทางโค้ง เมื่อเริ่มรู้สึกเวียนหัวจึงขยับตัวเอนเบาะเพื่อเตรียมจะพักสายตา แต่ชัชพลที่นั่งเงียบมาโดยตลอดกลับเอ่ยทำลายความเงียบนั้น

“สรุปว่าผมกลายเป็นคนขับรถจริงๆ แล้วใช่ไหม”

“ก็ใช่แล้วนี่คะ…คุณเป็นคนขับรถจริงๆ”

ถึงจะตอบแบบนั้นแต่เธอก็ยอมปรับเบาะให้ตั้งตรงตามเดิม

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะคะ”

“ก็อย่าเพิ่งหลับสิคุณ มาด้วยกันก็นั่งเป็นเพื่อนกันก่อน”

“ฉันตื่นอยู่แล้วมันช่วยอะไรคุณได้ล่ะ ช่วยให้ขับรถดีขึ้นก็ไม่ได้สักหน่อย”

“อย่างน้อยก็ไม่ทำให้ง่วงไปมากกว่านี้”

“ทำอย่างกับว่าถ้าฉันชวนคุยแล้วคุณอยากคุยด้วยอย่างนั้นแหละ”