ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“ผมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย ถ้าคุณถามมาผมก็ตอบไป แต่ถ้าจะให้เป็นฝ่ายชวนคุยก่อนผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร” ชายหนุ่มร้องอุทธรณ์

“ฉันก็กลัวเป็นเหมือนน้องน้ำมิ้นนี่คะ…คนเขาอุตส่าห์พูดคุยทักทาย คุณนี่เงียบกริบแถมยังพยายามชิ่งหนีอีก” รัตน์สิกาพูดกลั้วหัวเราะ สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปในทันที

“คุณก็รู้ว่าน้องเขาต้องการอะไรจากผม และมันก็เป็นสิ่งที่ผมให้ไม่ได้เสียด้วย ดังนั้นก็อย่าให้ความหวังเป็นดีที่สุด”

“ทำไมล่ะ น้องก็ดูเป็นคนดีนะคะ เป็นแม่ศรีเรือน มารยาทรึก็เรียบร้อยอ่อนหวาน หน้าตาก็สะสวยตามแบบฉบับสาวเหนือ ได้ผู้หญิงแบบนี้มาเป็นแฟน ดูแลคุณและคุณยาย…นี่มันนางฟ้าจุติลงมาชัดๆ”

ชัชพลได้ยินแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังชั่งใจว่าควรพูดดีไหม ก่อนจะกล้าพูดออกมาตามตรง

“อันที่จริงน้องเขาก็ดีไม่มีที่ติ แต่ปัญหามันอยู่ที่ตัวผมเอง…เพราะชาตินี้ผมไม่คิดที่จะแต่งงาน”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ผมตั้งใจเอาไว้ว่าจะบวชตลอดชีวิต”

รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าของคนฟังจืดเจื่อนลงโดยที่เขาไม่ทันสังเกต เธอควรจะร่วมอนุโมทนาบุญแต่หัวใจกลับรู้สึกว่างโหวงแบบแปลกๆ จึงนิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะเอ่ยทีเล่นทีจริงด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้สดใสตามเดิม

“น่าเสียดายนะ”

“เสียดายอะไรครับคุณ”

“เสียดายคุณไง เดี๋ยวนี้ผู้ชายดีๆ ก็หายากมากอยู่แล้ว ผู้ชายดีและเพอร์เฟ็กต์อย่างคุณยังคิดที่จะครองตัวเป็นโสด เตรียมจะบวชตลอดชีวิต ก็เท่ากับสูญเสียทรัพยากรอันมีค่าไปคนหนึ่งแล้ว”

“พูดแบบนี้แปลว่าถ้าผมไม่คิดบวช คุณจะจีบผมรึไง”

จู่ๆ ชายหนุ่มก็ละสายตาจากถนนเบื้องหน้าแล้วหันมาถาม หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีเพราะรู้ตัวว่าไม่กล้าสู้ดวงตาคมคู่นั้น อึ้งไปพักหนึ่งกว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอ

“ปล่อยคุณไปที่ชอบๆ เถอะค่ะ”

รัตน์สิกาไม่กล้าหันไปมองหน้าอีกฝ่ายอีก เพราะกลัวว่าสายตาและสีหน้าจะเผยอะไรบางอย่างออกไป แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาเลยพยายามเปลี่ยนเรื่องไปทางอื่น

“ที่จริง…นั่งเครื่องน่าจะดีกว่า ฉันว่าระดับคุณคงไม่มีปัญหาเรื่องราคาตั๋วหรอก มันเร็วกว่า ไม่ต้องมานั่งขับรถเป็นวันๆ แบบนี้ กว่าจะถึงล่ะเหนื่อยแย่”

“ผมไม่ชอบนั่งเครื่อง มันอึดอัด ขับรถเองแบบนี้ก็สบายๆ ไม่ต้องฝากชีวิตไว้ในมือใคร”

“โห…” คนฟังอึ้งกับความคิดของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ

“ว่าแต่คุณจะไปกรุงเทพฯ ทำไมกันแน่ จู่ๆ ก็มีธุระด่วนขึ้นมาเสียอย่างนั้น คุณเคยบอกว่าที่ร้านมีผู้จัดการและพนักงานดูให้แล้วนี่คะ” หญิงสาวถามด้วยความคลางแคลงใจ ชัชพลรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อเหตุผลที่เขายกขึ้นมาอ้างอย่างฉับพลันจึงชี้ไปที่เบาะหลังซึ่งมีผ้าที่หยิบยืมมาจากพิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณบัวทิพย์วางอยู่

“คุณรู้ไหมว่าผ้าที่นางเอกละครของคุณใส่น่ะมันมีราคาเท่าไหร่”

“ไม่รู้สิคะ ฉันไม่ได้ถามรายละเอียดจากคุณยายเพราะว่าผ้านั้นพี่พัฒน์กับพี่เก๋เป็นคนมาขอยืม…แต่ถึงขนาดผู้กำกับต้องเป็นคนมาคุยเองก็คงจะมีราคาไม่น้อย”

“เจ็ดหลัก…ผ้าผืนนั้นมีราคาประมาณการอยู่ที่เจ็ดหลัก และตัวเลขตัวแรกสุดก็ไม่ใช่เลขหนึ่งเสียด้วย”