ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“โอ้โห ฉันก็พอรู้ว่าเป็นผ้าที่เก่าแก่มากแต่ไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้ ทำไมคุณยายถึงกล้าให้ยืมล่ะคะ”

“คุณยายท่านรักผ้าทอ ท่านคงเล็งเห็นแล้วว่าถ้าละครของคุณได้ออกอากาศ กระแสผ้าทอจะเฟื่องฟูมาก หากทำให้คนอื่นชื่นชอบขึ้นมาได้อีกก็คงจะเป็นเรื่องดี ทีแรกก็ตั้งใจว่าฟิตติ้งเสร็จจะให้คนที่ร้านไปรับแล้วนำกลับมาคืน เริ่มถ่ายทำค่อยให้ยืมไปอีกครั้ง แต่ผมยังไม่ค่อยวางใจ”

“กลัวฉันหอบผ้าไปแล้วเชิดหนีรึไงคะ”

“คุณยายท่านเชื่อใจคุณ แต่ผมไม่เคยเชื่อใจใครนอกจากตัวเอง”

ไม่มีคำตอบใดๆ จากร่างบาง…ชายหนุ่มละสายตาจากท้องถนนแล้วหันมามองเธอแวบหนึ่ง

“ทำไม…โกรธเหรอที่ผมไม่เชื่อใจ”

“เปล่าค่ะ พอจะเข้าใจเพราะฉันก็แค่คนที่คุณเพิ่งพบเจอได้ไม่นาน แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือความคิดของคุณ ในหัวสมองคุณมันซ่อนอะไรเอาไว้มากมายเกินไป คุณเป็นคนซับซ้อนจนยากที่ใครๆ จะเข้าถึง”

“ก็ดีแล้วล่ะ ผมไม่อยากให้ใครมาเข้าใจผม…เมื่อไม่สามารถเข้าถึงตัวตนก็จะไม่มีใครรู้จุดอ่อนที่เอามาใช้ทำร้ายกันได้”

“แต่คุณจะโดดเดี่ยว…” เธอแย้ง แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“ไม่เป็นไร ผมชินและยินดีกับสิ่งที่เป็น ถ้าคุณเป็นผม คุณจะรู้ว่าคนเราน่ากลัวมากแค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มของคนคนหนึ่งจะซ่อนอะไรเอาไว้ได้มากมาย”

อาจเพราะชีวิตที่ผ่านมาได้หล่อหลอมตัวตนของเขาให้กลายเป็นแบบนี้…ชาชินกับเหล่าวิญญาณที่มาร้องขออย่างตรงไปตรงมา ต้องการอะไรก็บอกกันตรงๆ ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งสวนทางกับความรู้สึกในจิตใจของคน

มีผู้คนมากมายเหลือเกินที่เขาได้มองเห็นกรรมของคนเหล่านั้น ไม่ว่าจะด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ตาม บางทีรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามอาจจะภูมิฐาน น่าเชื่อถือ แต่กลับซ่อนปีศาจร้ายไว้ภายใน สิ่งเลวร้ายที่บางคนทำน่าสะอิดสะเอียนเสียยิ่งกว่าภาพดวงวิญญาณที่มาพร้อมน้ำเลือดน้ำหนองเสียอีก

ไม่มีอะไรในโลกนี้น่ากลัวเท่ากับจิตใจคนอีกแล้ว…

รัตน์สิกาตื่นๆ หลับๆ สลับกันไปมา กว่าจะถึงกรุงเทพฯ ก็ค่ำมืดแล้ว ชัชพลมาส่งเธอที่บ้านก่อนที่เขาจะเดินทางไปยังคอนโดฯ ของตนเองซึ่งได้ซื้อเอาไว้เป็นที่พักตอนลงมาทำธุระที่กรุงเทพฯ เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ยอมเอาผ้าโบราณที่มีราคาแพงแสนแพงนั้นไปด้วยจึงเอ่ยทัก

“ทำไมไม่เอาไปด้วยล่ะคุณ เสร็จแล้วผมค่อยไปเก็บคืนมา” คนพูดลืมตัวไปว่าก่อนหน้านี้เคยยืนยันเสียหนักแน่นว่ามาด้วยกันเพราะเป็นห่วงผ้า

“เชื่อใจแต่ตัวเองนักก็เอาไปเองเถอะค่ะพ่อคุณ พูดขนาดนี้แล้วฉันจะกล้าเอามาด้วยเหรอ

“แล้วผมจะไปถูกไหมเนี่ย” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังไป อีกฝ่ายเพียงแค่โบกไม้โบกมือให้โดยไม่หันหลังกลับมาอีก

“คุณมีเบอร์โทรฉันแล้วนี่ ถ้าหลง…พรุ่งนี้ก็โทรมาแล้วกัน”

ร่างเพรียวบางเดินเข้าไปในบ้านและพบกับมารดาซึ่งกำลังลงบันไดมาพอดี หญิงวัยกลางคนอยู่ในชุดนอนแล้ว แต่เส้นผมซอยสั้นดัดเป็นลอนยังเปียกชุ่มอยู่เพราะเพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จ

“กลับมาแล้วเหรอลูก”

“ค่ะแม่”

“เห็นโทรมาบอกว่าจะติดรถกลับลงมาพร้อมหลานชายเจ้าของพิพิธภัณฑ์ นั่นน่ะเหรอคุณศีลที่เคยเล่าให้แม่ฟัง”