ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ” หญิงสาวยิ้มอย่างโล่งใจ เป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยกับเขาอย่างเป็นจริงเป็นจัง

ในสายตาของเธอ คำจำกัดความของชัชพลก็เห็นจะเป็นคำว่า ‘ผู้ชายที่เหมือนมีเมฆหมอกคลุม’ ยากที่จะบอกว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นคนยังไง…แข็งกระด้าง เย็นชา อ่อนโยน หรือใส่ใจกันแน่

หลังจากวันนั้นสถานการณ์ทุกอย่างผ่านไปอย่างเรียบง่าย ตอนกลางวันรัตน์สิกาปรึกษาหารือกับบัวทิพย์เรื่องความเหมาะสมในการเลือกผ้าให้แก่ตัวละครต่างๆ แม้แต่เหล่าข้าทาสบริวารก็ต้องให้สมจริงที่สุด นอกจากนั้นยังเน้นศึกษาหาความรู้เรื่องผ้ากับบัวทิพย์ให้คุ้มค่ากับเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ เพราะบุคคลที่เปี่ยมด้วยความรู้เหมือนสารานุกรมผ้าที่มีชีวิตเช่นนี้ใช่ว่าจะพบเจอกันได้ง่ายๆ

ส่วนกลางคืนก็นอนหลับสบายดีจนเจ้าตัวยังนึกแปลกใจว่าเหตุใดการนอนแปลกที่เช่นนี้กลับทำให้หลับสนิทเสียยิ่งกว่าตอนนอนอยู่บ้านของตัวเองเสียอีก

หญิงสาวไม่ทราบเลยว่าสาเหตุที่เธอสามารถนอนหลับอย่างปกติสุขได้เป็นเพราะในยามค่ำคืนจะมีชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนเฝ้ามองออกไปนอกหน้าต่างทุกคืน และคืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายที่รัตน์สิกาจะพักอยู่ที่นี่ ชัชพลยืนเพ่งมองฝ่าความมืดอย่างมุ่งมั่นและคาดหวังแต่ก็หาสัญญาณแห่งความผิดปกติใดๆ ไม่ได้เลย

“ทำไมไม่ยอมโผล่หางออกมานะ จะได้รู้กันไปว่าเป็นเรื่องอะไรกันแน่” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ โดยไม่คาดว่าจะมีเสียงหนึ่งตอบคำขึ้นมาได้

“ก็เพราะว่ามันไม่มีหางน่ะสิ”

เสียงปริศนาที่ไม่ได้รับรู้ผ่านทางหู…แต่ปรากฏขึ้นในกึ่งกลางกะโหลกทำเอาริมฝีปากบางเฉียบกระตุกมุมปากทีหนึ่ง

“ผมรู้ว่าผีมันไม่มีหาง แต่พอดีว่าเป็นคำเปรียบเปรยที่พวกมนุษย์ชอบพูดกันน่ะ”

“มันคือมุก…ถ้าจะให้ดีก็ช่วยขำด้วย” เจ้าของเสียงปริศนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ อีกฝ่ายจึงหลุดหัวเราะออกมาจริงๆ “ความรู้สึกช้าเกินไปไหม”

แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าแต่ชัชพลเดาได้ว่าขณะนี้ผู้พูดต้องทำหน้าตายอยู่แน่ๆ

“คือการจะเล่นมุกอะไรมันก็ต้องได้เห็นสีหน้าท่าทางคนพูดด้วยถึงจะขำ แต่พี่มาแค่เสียงแบบนี้ผมจะรับมุกทันไหมล่ะ”

“เจ้ายังจะอยากเห็นหน้าเราไปทำไม บุรุษเหมือนกันมองกันไปก็ไม่มีอะไรเจริญตาเจริญใจ…ไม่เหมือนใบหน้านวลของสตรีผู้นั้นหรอก”

“นี่ถ้าพี่เป็นผู้หญิง ผมจะแอบคิดว่าพี่หึงนะเนี่ย” เอ่ยยังไม่ทันจบประโยค ลมร้อนก็ปัดผ่านศีรษะวูบหนึ่งคล้ายเจอฝ่ามือที่มองไม่เห็นตบเอา คนโดนตบจึงยกมือลูบศีรษะตัวเองพลางหัวเราะในลำคอ

หลังจากนั้น…เกิดเสียงยวบยาบบนที่นอน ชายหนุ่มหันไปมองเตียงของตัวเองก็พบว่ามีรอยยุบลงไปคล้ายมีคนนั่ง เพียงแต่มองไม่เห็นตัวของอีกฝ่ายเท่านั้น

“ถึงกับหาที่นั่งแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องต้องพูดกันยาวสินะ” คนพูดถอนหายใจคราหนึ่ง แววขี้เล่นหายไป เหลือเพียงความจริงจัง

ชัชพลคิดใคร่ครวญกับตัวเองอยู่นานจนในที่สุดก็ตกลงใจมาคุยกับบัวทิพย์ในตอนเช้าตรู่ เมื่อเคาะประตูห้องและได้รับเสียงตอบรับแล้วจึงผลักบานประตูให้เปิดออก พบหญิงชรานั่งอยู่บนเก้าอี้โยกกำลังปะชุนเสื้อผ้าที่ขาดอยู่ เขาจึงเอ่ยด้วยความเป็นห่วง