ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

“เดี๋ยวนี้คุณยายสายตาไม่ค่อยดีแล้วทำไมยังเย็บผ้าล่ะครับ ระวังเข็มจะตำด้วย”

“อากาศมันเย็นดีน่ะลูก บรรยากาศก็เงียบสงบเลยมีแก่ใจจะเย็บเสื้อที่ขาดมานานแล้ว เล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่อยากจะไปจ้างคนอื่น…ว่าแต่ศีลมีอะไรรึเปล่า”

ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งกับพื้นแทบเท้าของอีกฝ่ายแล้วเริ่มการสนทนาอย่างแท้จริง

“ได้ยินว่าใบบุญเลือกผ้าที่จะขอยืมไปใช้เรียบร้อยแล้ว และหลังจากนี้ก็คงจะกลับกรุงเทพฯ ผมเลยมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณยายสักอย่าง…ได้ไหมครับ”

“มีอะไรลองว่ามาสิ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงยายก็ต้องทำให้อยู่แล้ว”

“ผมอยากจะขอให้คุณยายชวนใบบุญอยู่ต่ออีกสักหน่อย”

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าลูก” บัวทิพย์วางเข็มกับด้ายในมือลงแล้วหันมาให้ความสนใจมากขึ้น หากหลานชายเป็นเหมือนลูกหลานบ้านอื่นก็คงจะชวนให้คิดว่าเขาเกิดถูกตาต้องใจรัตน์สิกาจนอยากยื้อตัวหญิงสาวเอาไว้แน่ๆ แต่เมื่อเป็นประโยคที่กล่าวออกมาจากปากชายหนุ่มตรงหน้านี่สิ…แว่นตาวงโตของหญิงชรามิอาจปกปิดความหวั่นวิตกที่ฉายชัดออกมาได้

“ผมคิดว่าเธอกำลังถูกวิญญาณติดตามอยู่”

“ตายจริง…” ผู้สูงวัยอุทานพร้อมกับที่ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันทีทันใด

“เมื่อหลายคืนก่อนผมเจอวิญญาณยืนอยู่นอกเขตรั้วบ้าน แถมวิญญาณนั่นยังพยายามจะเรียกให้ใบบุญออกไปหาอีกด้วย”

“แล้วแบบนี้หนูใบบุญจะเป็นอะไรมากรึเปล่า”

“ตอนนี้คิดว่าคงไม่เป็นไรครับ เพราะวิญญาณที่ผมเห็นเข้ามาในเขตบ้านเราไม่ได้ แต่ถ้าหากเธอกลับไปกรุงเทพฯ แล้ว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ผมเลย…รู้สึกเป็นห่วงอยู่บ้าง”

“น่ากลัวเสียจริง ศีลต้องช่วยเธอนะลูก เคยช่วยคนอื่นมามากแล้ว ช่วยเหลือวิญญาณมาก็มากมาย นี่คนกันเองแท้ๆ ยายเอ็นดูหนูใบบุญเหมือนลูกเหมือนหลาน อย่าปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปนะ”

ฝ่ามือเหี่ยวย่นด้วยเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลากุมมือใหญ่เอาไว้เพราะความปริวิตก ชัชพลจึงต้องรีบปลอบไม่ให้อีกฝ่ายเครียดจนเกินไป

“ใจเย็นๆ ครับคุณยาย อาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรหรืออาจไม่มีอะไรก็ได้ เพียงแต่ผมอยากจับตาดูอีกสักระยะหนึ่ง ประเด็นคือตอนนี้ต้องรู้ก่อนว่าฝ่ายนั้นเขาต้องการอะไร”

“จ้ะๆ ดีแล้ว” น้ำเสียงเคร่งเครียดของหญิงชราอ่อนลง

“ทุกอย่างมันยังไม่ชัดเจนผมก็เลยยังไม่อยากบอกให้ใบบุญรู้ เพราะคงต้องคุยกันยาวเลยทีนี้ เขาจะเชื่อเรื่องของผมไหมยังไม่รู้เลย”

“หนูใบบุญคงจะเชื่ออยู่แล้ว ยายได้ยินมาว่าญาติทางฝั่งพ่อของเธอนี่เป็นร่างทรงเชียวนะ ก็คงจะเชื่อถือเรื่องลี้ลับอยู่บ้าง”

“อย่างนั้นเหรอครับ…เอาเป็นว่าผมขอรบกวนคุณยายนี่แหละครับ ถ้าเรื่องมันไม่มีอะไรก็จะได้จบไป ไม่ต้องคุยกันมาก”

“ได้จ้ะ แล้วยายจะลองคุยให้นะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องอยู่ที่อีกฝ่ายเขาด้วยว่าจะยอมอยู่ต่อไหมนี่สิ”

“ผมเชื่อฝีมือคุณยายอยู่แล้ว”