ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 5 – บทที่ 6

บัวทิพย์ได้ยินเช่นนั้นแล้วจึงยิ้มออก ฝ่ามือแห้งกร้านยกขึ้นลูบศีรษะผู้เป็นหลานชายและยังเป็นญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวอีกด้วย

ชายหนุ่มซึมซับเอาความเอื้ออาทรมาจากผู้สูงวัยกว่า ในขณะที่กำลังคิดด้วยแรงสังหรณ์ว่า…บ่วงกรรมที่พ่วงพันกันมาทำให้ต้องพบเจอกับรัตน์สิกาอีกครั้ง บางทีเรื่องนี้อาจเกี่ยวกับตัวเขาด้วยก็เป็นได้ แต่ก็ไม่อาจคาดคิดเลยว่าสิ่งที่เขาและเธอจะประสบในภายภาคหน้านั้นจะดีร้ายมากแค่ไหนกันแน่

ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรที่จะทำให้รัตน์สิกาอยู่ที่นี่ต่อไป เพียงแค่บัวทิพย์เอ่ยปากชักชวนอย่างจริงใจ บอกให้อยู่เที่ยวต่ออีกสักหน่อยเพราะช่วงที่ผ่านมาเธอแทบไม่ได้ออกจากบ้านไปไหนเลย ไหนๆ ก็ได้มาแล้วควรจะไปเที่ยวสถานที่ใกล้เคียงเสียบ้าง อีกฝ่ายก็ตอบตกลงโดยง่ายเพราะแค่หญิงชราอยากให้อยู่ต่อเธอก็ดีใจมากแล้ว

และเหตุผลอีกอย่างหนึ่งก็คือ…

หญิงสาวรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ที่นี่ มีชีวิตสดใสและหัวสมองโล่งโปร่ง ไม่รู้สึกหม่นหมองเหมือนที่เคยเป็น โดยเฉพาะเวลานอนหลับที่แต่ก่อนมักจะนอนกระสับกระส่ายด้วยความวุ่นวายใจ และสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึกเสมอ ซึ่งเป็นปัญหาที่หญิงสาวประสบมานานจนจำแทบไม่ได้แล้วว่ามันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่

ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างคนขับหันหน้ามองชมนกชมไม้ไปตามทาง ก็ถ้าจะให้เธอหันไปมองหน้าคนขับน่ะหรือ…แม้ว่าจากมุมนี้จะเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายได้ดี คิ้วเข้มเหนือดวงตาคม สันจมูกโด่ง และริมฝีปากบาง ไหนจะยังท่อนแขนล่ำๆ ที่จับพวงมาลัยรถด้วยท่าทางสบายๆ รวมๆ แล้วหน้าตาก็หล่อเหลาใช้ได้ เสียแต่ทำหน้าตาเคร่งเครียดจนดูแล้วไม่ค่อยเจริญหูเจริญตาเท่าไหร่ แต่หญิงสาวจำต้องยอมทนเพราะหมู่บ้านทอผ้าที่เขาจะพาไปนั้นดึงดูดใจเธอเสียเหลือเกิน

เสียงเพลงในรถดูเหมือนว่าจะดังจนเกินไป รัตน์สิกาจึงคิดจะกดปุ่มลดเสียงลง แต่ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ชัชพลยื่นมือออกมา ปลายนิ้วของทั้งสองจึงแตะกันนิดหนึ่ง เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็รีบชักมือออกมาทันทีราวกับกลัวของร้อน

หญิงสาวตวัดสายตาใส่คนที่ทำกิริยาราวกับแขยงเธอเสียขนาดนั้น ฝ่ายคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถจึงรีบบอก

“ผมแค่ไม่ชอบแตะเนื้อต้องตัวใคร โดยเฉพาะผมเป็นผู้ชายส่วนคุณน่ะเป็นผู้หญิง”

คนพูดไม่ได้อธิบายว่าที่เขาไม่ชอบถูกตัวใครนั้นเป็นเพราะหลายครั้งที่สัมผัสคนอื่นแล้วมักจะเห็นกรรมของคนเหล่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่มันก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงตัดปัญหาด้วยการแตะตัวคนอื่นให้น้อยที่สุด ยกเว้นบัวทิพย์ผู้เป็นยายซึ่งเขาสะดวกใจที่จะกอดมากที่สุดเพราะไม่เคยเห็นอะไรๆ จากอีกฝ่ายเลย

“ฉันเป็นผู้หญิงยังไม่ได้คิดอะไรเยอะเท่าคุณเลย”

เธอเอ่ยอย่างหมั่นไส้ใส่พ่อคนหวงเนื้อหวงตัว แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรสักคำ ใบหน้ายังคงความราบเรียบ มุมปากไม่กระดิกแม้สักองศา เพียงปรายตาที่เปี่ยมด้วยอำนาจคู่นั้น หากเพียงหางตาของเขาก็ราวกับมีลำแสงพุ่งใส่จนคนถูกมองต้องยกมือเป็นเชิงว่าผิดไปแล้ว

ใช้เวลาไม่นานรถของชัชพลก็จอดหน้าบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่งซึ่งใต้ถุนโล่งกว้างมีกี่ทอผ้าตั้งไว้ หญิงวัยกลางคนกำลังนั่งทอผ้าอยู่ท่ามกลางเสียงเพลงจากวิทยุทรานซิสเตอร์ ชายหนุ่มจึงรีบลงจากรถไปเอ่ยทักทายกับเจ้าบ้านอย่างคนคุ้นเคยกันดี

“สวัสดีครับป้าพิน”

“อ้าว คุณศีล มาเยียะใด^* เจ้า” ป้าพินหรือยุพินกล่าวหลังจากรับไหว้ผู้มาใหม่แล้ว

* มาเยียะใด แปลว่ามาทำอะไร