ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

บทที่ 7

เมื่อรัตน์สิกาเดินทางมาถึงสตูดิโอที่ใช้จัดฟิตติ้งและถ่ายรูปเพื่อโปรโมตละครก็พบว่าทีมงานกำลังเซ็ตฉากกันอยู่อย่างขะมักเขม้น เนื่องจากผู้กำกับต้องการให้ตรงตามภาพถ่ายโบราณที่นำมาเป็นต้นแบบ หญิงสาวเห็นผ้าโบราณที่อยู่ในมือของสไตลิสต์ประจำกองก็รู้ได้ว่าชัชพลคงมาถึงก่อนแล้ว เธอจึงส่งมอบผ้าส่วนของตนให้กับหัวหน้า

“นี่ค่ะพี่เก๋ ผ้าของนักแสดงสมทบที่หนูไปเลือกมาให้”

“ขอบใจมากจ้ะ” เก๋หรือฤทัยผู้เป็นหัวหน้าสไตลิสต์กล่าว

“ขอบคุณพี่มากๆ นะคะที่ให้โอกาส”

“พี่เชื่อฝีมือเธอ” อีกฝ่ายตอบสั้นๆ แต่ทำให้คนฟังรู้สึกเป็นปลื้ม “นี่หน้าตาดูไม่ค่อยดีนะเรา เป็นอะไรรึเปล่า”

“ความดันต่ำค่ะพี่ โรคเก่าเป็นมานานแล้ว”

“งั้นไปล้างหน้าล้างตาให้มันสดชื่นสักหน่อยไป”

รัตน์สิการับคำก่อนจะหันหลังก้าวเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม ทว่าเดินออกมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่ เสียงกรี๊ดของฤทัยก็เรียกให้เธอและคนอื่นๆ ที่อยู่บริเวณนั้นต้องวิ่งเข้าไปดู

“มีอะไรคะพี่เก๋” หญิงสาวเอ่ยถามอีกฝ่ายที่มีอาการหน้าซีดปากสั่น

“ผ้า…ใบบุญ! ทำไมผ้ามันเป็นแบบนี้”

เมื่อเดินเข้าไปใกล้อีกนิดจึงเห็นความผิดปกติของผ้าที่อยู่ในมือคนเป็นหัวหน้า ผ้าซิ่นทอมือแม้ไม่งดงามเท่าผ้าโบราณผืนที่ชัชพลเอามาแต่ก็ควรจะสวยงามไม่มีที่ติ หากบัดนี้กลับขาดเป็นรูเว้าๆ แหว่งๆ ราวกับถูกสะเก็ดไฟกระเด็นเข้าใส่ สาดกระจายเป็นวงกว้าง ถึงไม่ใช่รูใหญ่แต่ผ้าผืนนี้ก็ถูกทำลายไปแล้ว…และถูกทำลายตอนอยู่ในการครอบครองของเธอเสียด้วย!

“หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง เช้านี้ก่อนจะเอามาจากบ้านก็ยังเปิดเช็กแล้ว มันปกติดีทุกผืน” ร่างบางหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม แค่ความดันต่ำก็พอทนแล้ว ตอนนี้จึงรู้สึกอยากจะเป็นลมเสียเหลือเกิน

“เธอดูประสาอะไรผ้าถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ นี่ยังดีนะ ผ้าโบราณผืนที่แพงที่สุดคุณชัชพลเขาเอาไปเก็บไว้เอง ไม่งั้น…โอ๊ย ฉันอยากจะบ้าตาย”

พอเอ่ยถึงชัชพลเจ้าตัวก็โผล่มาดูกลุ่มคนที่ห้อมล้อมกันอยู่อย่างผิดปกติ ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแว่วๆ จึงแทรกตัวเข้าไปถาม

“มีอะไรกันเหรอครับ”

“คุณชัชพล!” ฤทัยอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผู้ที่กึ่งๆ จะเป็นเจ้าของผ้านั้นโผล่เข้ามาเห็นคาตา

“พี่ขอโทษด้วยนะคะ พี่ไม่น่าไว้ใจคนผิดเลย ใบบุญเขาเพิ่งจะเข้ามาทำงานแท้ๆ แต่พี่กลับมอบหมายงานที่ต้องใช้ความรับผิดชอบสูง” หัวหน้าสไตลิสต์บอกในขณะที่ชายหนุ่มรับผ้าที่เสียหายไปดู ฟากคนที่ถูกด่าทางอ้อมว่าไม่มีความรับผิดชอบจึงรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาขึ้นมาทันที

สัมผัสแรกที่ชายหนุ่มได้รับตอนจับผ้าทำให้เขาทราบว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของทั้งคนและสัตว์ รัตน์สิกากำลังถูกมือที่มองไม่เห็นกลั่นแกล้งอยู่ต่างหาก…ท่าทีของเขาจึงดูใจเย็นมากกว่าใครอื่น

“ใจเย็นๆ นะครับ ผมว่าทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานก่อนดีกว่า แล้วเดี๋ยวผมขอคุยกับคุณเก๋ และคุณ…ใบบุญเป็นการส่วนตัว อย่าให้เสียเวลาทำงานเลยครับ”

“นี่โชคดีนะที่พี่พัฒน์ยังไม่เข้ามา ไม่งั้น…” ฤทัยบอกกับรัตน์สิกาขณะที่เดินนำคนทั้งสองไปพูดคุยกันให้รู้เรื่อง เมื่อเหลือกันเพียงสามคนถึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “มีอะไรจะแก้ตัวรึเปล่าน่ะเรา”