ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

บทที่ 8

รัตน์สิกาดูเปลี่ยนแปลงไป บางอย่างทำให้จิตใจของเธอล่องลอยออกไปไกลจนบางครั้งที่พูดคุยกันอยู่ดีๆ ก็จะเหม่อลอย ถึงแม้บัวทิพย์จะยืนยันว่าผ้าที่เสียหายไปไม่ได้มีความสำคัญมากนัก และยอมรับคำขอโทษด้วยใจจริงนั้นจะช่วยให้ดีขึ้นได้บ้าง…แต่เจ้าตัวก็ยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม

อันที่จริงแล้วเพราะหญิงสาวมัวแต่ครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา…ว่าเธอมีอะไรติดค้างใครหรือเคยทำอะไรให้เจ็บช้ำใจขนาดไหนกันนะ

หรือชาติที่แล้วเธออาจจะเคยฆ่าใครตายจนทำให้วิญญาณของคนคนนั้นเกลียดชังจนถึงกับตามมาทำร้ายกันข้ามภพข้ามชาติเช่นนี้ ต่อให้ปัจจุบันชาติเธอไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด อาจด้วยการปลูกฝังและเลี้ยงดูมาให้รู้จักเกรงกลัวต่อบาป แต่หากเป็นตัวตนในอดีตที่แทบไม่รู้จักคนนั้นเล่าจะกลัวบาปกรรมด้วยหรือไม่ เธอไม่อาจแน่ใจได้เลย

ร่างบางจมอยู่ในความคิดของตัวเองโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีหนึ่งหญิงชราและหนึ่งชายหนุ่มเฝ้ามองดูอยู่

“หนูใบบุญดูไม่ค่อยดีเลยนะ” บัวทิพย์เปรยขึ้นมา

“คงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับคุณยาย อย่างน้อยก็ไม่ได้มีวิญญาณที่ไหนตามมาทำร้ายอีก”

“ร่างกายไม่เป็นไร แต่จิตใจก็ไม่แน่ใช่ไหม”

คนเป็นหลานชายไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเพราะไร้คำตอบจะมอบให้

“ยังหาทางช่วยไม่ได้อีกเหรอลูก แก้กรรม ตัดกรรม อะไรก็ตามแต่ ให้เจ้ากรรมนายเวรเขาอโหสิ”

“คงต้องหาทางรู้ให้ได้ก่อนว่าอีกฝ่ายเขาต้องการอะไร เหมือนเราจะกินยาก็ต้องหายาแก้ให้ตรงจุด จริงไหมครับคุณยาย”

ชัชพลไม่ได้บอก…เขารู้ทางนั้น แต่กลับไม่กล้าเดินเข้าไปในทางที่เปรียบเสมือนเขาวงกต ด้วยไม่อาจรู้ว่าหลังจากกลับออกมาแล้วสภาพเขาจะเป็นอย่างไร อาจรุ่งริ่งเหมือนโดนทึ้งไปทั้งตัวก็ได้

“รีบหาทางแก้ไขเถอะนะ หากทอดเวลาออกไปเราก็ไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีก มันอาจหนักหนาขึ้นก็ได้”

“ครับ” ชายหนุ่มรับปากสั้นๆ น้ำเสียงราบเรียบ แววตาสงบนิ่ง จนไม่อาจบอกได้ว่าเป็นเพียงการรับคำหรือตกลงใจทำอย่างหนึ่งอย่างใดหรือไม่

พิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณบัวทิพย์นี้ตั้งอยู่ในอำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดของภาคเหนือตอนบน ที่นี่ไม่มีห้างสรรพสินค้า มีเพียงร้านขายของชำทั่วไปซึ่งก็มีขายแทบทุกสิ่งที่ผู้ซื้อต้องการ ไม่มีแสงสีในยามค่ำคืน เวลาสักสองทุ่มชาวบ้านก็เข้านอนกันแทบทุกครัวเรือน ถนนที่มีรถคลาคล่ำในตอนกลางวันบัดนี้กลับเงียบเชียบไร้สิ่งมีชีวิตใดๆ

ภายในเรือนไม้หลังใหญ่ยังคงมีแสงสลัว…

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จไม่นาน บัวทิพย์ก็เข้าห้องไปนอนหลับพักผ่อน ด้วยหญิงชรามักจะตื่นตอนเช้ามืดและหลับตั้งแต่หัวค่ำ

ส่วนรัตน์สิกาก็กำลังสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนอยู่ในห้องของตนเช่นกัน…ในตอนที่กราบพระเป็นครั้งสุดท้ายก็ประจวบเหมาะกับมีเสียงเคาะที่หน้าประตู ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งโหยงด้วยไม่คิดว่าจะมีคนมาเรียก

ขณะที่คิดจะตะโกนถามออกไปว่าใคร ความทรงจำที่ชัชพลเคยบอกเอาไว้ว่ากลางค่ำกลางคืนหากถูกเรียกห้ามขานรับหรือพูดอะไรออกไปโดยเด็ดขาดก็ทำให้ต้องกัดริมฝีปากไว้

เสียงเคาะที่ประตูดังขึ้นอีกครั้ง…

หญิงสาวจึงเดินไปแง้มประตูบานยาวเพื่อดูว่าใคร…คือผู้มาเรียกยามวิกาล โดยไม่ได้คิดเลยว่าหากเป็น ‘บางสิ่ง’ การเปิดประตูให้นั้นแย่ยิ่งกว่าการขานรับเสียอีก

ร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูทำเอาเธอต้องแหงนมอง ใบหน้าของอีกฝ่ายตกอยู่ในเงามืดที่แสงไฟส่องไม่ถึง ทำเอาร่างบางผงะไปครู่หนึ่ง…