ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

สายตาเฉลียวฉลาดเกินวัยกวาดมองเด็กคนอื่น แล้วจึงบอกกับคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมจับจูงจากไป

“ไปเต๊อะคำแก้ว กับคนที่ผ่อคนอื่นแค่รูปกายภายนอกและชาติกำเนิดที่คนเฮาบ่อาจเลือกเกิดได้ก่อย่าไปยุ่งกับหมู่เขาเลย”

ท้องทุ่งนาเต็มไปด้วยสีเขียวอ่อนของต้นกล้า พวกผู้ใหญ่ต่างช่วยกันถอนกล้าดำนาอยู่ไกลลิบโน่น เด็กหญิงตัวน้อยนั่งเล่นในกระท่อมมุงหญ้าคาผนังเปิดโล่งทั้งสี่ด้าน เพราะหลังจากที่ช่วยพวกผู้ใหญ่หยิบโน่นทำนี่มาบ้างแล้วกลายเป็นวุ่นวายมากกว่าช่วยให้ดีขึ้น เธอจึงถูกไล่ให้มานั่งรออยู่ที่นี่

ลมเย็นๆ พัดโชยมาพาให้ชื่นใจเลยมัวแต่เพลิดเพลินอยู่กับบรรยากาศรอบกาย กว่าคำแก้วจะรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวก็ตอนที่ได้ยินเสียงเหยียบไม้หักดังกรอบแกรบแว่วมาจากด้านหลัง เด็กหญิงหันไปมองที่มาของเสียงแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว เพราะถูกจู่โจมจากเด็กชายร่างสูงใหญ่กว่า…ด้วยการจี้เอวซึ่งเป็นจุดอ่อนของเธอ!

“อ้ายสิงห์คำ!” คำแก้วแว้ดใส่พร้อมกับพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ…พออีกฝ่ายรู้ว่าเธอเป็นคนบ้าจี้เท่านั้นแหละ เผลอเป็นไม่ได้จะต้องโดนเขากลั่นแกล้งทุกที

“อ้ายอยู่นี่แล้ว บ่ต้องฮ้องหา^* เสียงดังก่ได้” สิงห์คำตอบพร้อมแววตาพราวระยับจนคนมองเห็นแล้วหมั่นไส้เป็นที่สุด

“ชอบแกล้งน้องอยู่เรื่อย” เด็กหญิงทำปากยื่น เบือนหน้าหนีแล้วทำทีเป็นไม่สนใจเขาอีก

“ถ้าบ่แกล้งน้องจะหื้ออ้ายไปแกล้งไผล่ะ” คนตัวเล็กยังไม่ยอมตอบคำ เขาจึงง้อด้วยไม้ตายสุดท้าย “อย่าเพิ่งโขด^** มาดูนี่ก่อนว่าอ้ายมีหยังมาหื้อโตย”

เด็กชายค่อยๆ หยิบขนมและผลไม้ที่หากินได้ยากออกมาจากถุงย่าม ซึ่งก็ได้ผลดีเสียด้วยเมื่อใบหน้างอง้ำหันมาเห็นแล้วทำตาวาวด้วยความสนใจ ลืมเลือนเรื่องที่เคยคิดว่าจะแกล้งงอนนานๆ สักหน่อย เด็กหญิงตัวน้อยกลืนน้ำลายดังเอื๊อก…เธอคือจอมตะกละอย่างแท้จริง

“หื้อน้องแต๊กา”

“แต๊ก่ะ” สิงห์คำยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น คนฟังจึงรีบดึงตัวเขามานั่งด้วยกัน แล้วจัดการชิมโน่นนี่ กินจนอิ่มแล้วนั่นแหละถึงได้มีเวลาคิดเรื่องอื่น

“แล้วอ้ายมาหาน้องนี่มีอะหยังก่อ”

“อ้ายตั้งใจเอาขนมมาหื้อน้อง ไปที่บ้านมาแล้วแต่ก็บ่เห็นไผอยู่บ้านเลย จนป้าปั๋นบ้านข้างๆ เปิ้นบอกว่าน้องมาที่นี่กับพ่อแม่อ้ายเลยโตยมา”

“มาตั้งไกลเพราะเอาขนมมาหื้อเนี่ยนะ บ่ต้องลำบากขนาดนั้นก่ได้”

พื้นที่ซึ่งเป็นเรือกสวนไร่นานี้อยู่ห่างไกลออกมาจากเขตหมู่บ้านมาก ถ้าไม่จำเป็นคงไม่มีใครเดินมาตั้งไกล ยิ่งอยู่ท่ามกลางแดดร้อนตอนกลางวันแบบนี้อีก แต่สิงห์คำก็ให้เหตุผลว่า

“อ้ายกินของดีๆ ลำๆ แล้วก่อดกึ๊ดถึงน้องบ่ได้ เลยอยากหื้อน้องได้กินโตย”

คำตอบของเขาทำเอาคำแก้วเผยยิ้มหวาน ส่งผลให้หัวใจของคนมองพองโต คิดว่าคุ้มค่าแล้วกับการยอมเหนื่อยครั้งนี้ เสียงหัวเราะคิกคักของเด็กทั้งสองดังแว่วไปทั่วท้องทุ่งนา

* ฮ้องหา แปลว่าเรียกหา

** โขด แปลว่าโกรธ