ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

มือของสิงห์คำกลับเคลื่อนใกล้เข้ามา คำแก้วเอนตัวหนี กว่าจะรู้ตัวว่าถูกหักหลังก็ตอนที่เขาบอก

“อ้ายบ่ยอมหื้อไผมาแกล้งคำแก้ว…เพราะอ้ายแกล้งได้คนเดียว”

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เด็กหญิงต้องหลุดเสียงกรี๊ดออกมายาวๆ แล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีต่อไป!

การกลั่นแกล้งยังคงจะดำเนินต่อถ้าไม่ใช่เพราะเสียงอุทานของคำแก้วพร้อมกับที่เจ้าตัวสะดุดก้อนหินหกล้มลงไปคลุกฝุ่นอยู่บนพื้น เด็กหญิงส่งเสียงร้องโอดโอยแล้วยังไม่วายทำสีหน้าขุ่นเคืองคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องเจ็บตัวแบบนี้ โดยมีสายตาสำนึกผิดมองตอบกลับมา

“เป็นเพราะอ้ายนะ บอกแล้วว่าบ่เล่นๆ ยังจะแกล้งน้อง”

“อ้ายขอโทษ” สิงห์คำพยายามช่วยฉุดอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมา แต่กลับได้ยินเสียงครางด้วยความเจ็บปวดดังยิ่งกว่าเดิม

“โอย…เจ็บๆๆ ขาน้องต้องหักแล้วแน่ๆ”

เด็กชายคลำดูที่ข้อเท้าแล้วจึงบอก

“บ่น่าถึงขั้นกระดูกหักนะ”

“ยืนบ่ได้ เตว^* บ่ได้แบบนี้ ยังว่าบ่หักแหม”

“แม่น้องล่ะ”

“บ่ฮู้ ดูท่าจะปิ๊กบ้านไปแล้ว” น้ำตาของคำแก้วไหลพรากๆ กำลังจะส่งเสียงร้องไห้โฮแต่ก็ต้องหยุดไว้ก่อนเมื่อคนตัวโตกว่าหันหลังให้แล้วนั่งยองๆ อยู่ข้างหน้า

“จะเยียะอะหยัง”

“ขี่หลังอ้ายปิ๊กบ้าน” คนฟังยังลังเลใจ อีกฝ่ายจึงบอก

“บ่อั้นก่หื้ออ้ายไปบ้านน้อง แล้วบอกหื้อพ่อแม่มาฮับ”

“บ่เอา” เด็กหญิงรีบปฏิเสธเพราะกว่าจะเรียกพ่อแม่มา เธอก็ต้องนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่นี่คนเดียวอีก

“อั้นก่ขึ้นหลังอ้ายมา!”

คำแก้วค่อยๆ เคลื่อนตัวไปเกาะไหล่สิงห์คำไว้ เมื่อเขาลุกขึ้นเดินพาเธอกลับบ้านความเจ็บปวดที่ข้อเท้าก็เหมือนจะบรรเทาเบาบางลง ราวกับว่าแผ่นหลังกว้างนั้นจะมีพลังบางอย่างที่เธอซึมซับเอาไว้แล้วรู้สึกดีขึ้น พลางคิดกับตัวเอง…อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ

ระหว่างทางนั้นทั้งสองยังเดินผ่านกลุ่มของเมืองใจและเพื่อน เด็กชายร่างสูงโย่งคนนั้นมองมาแบบตาแทบจะไม่กะพริบ สิงห์คำเป็นคนฉลาดทำไมจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแอบชอบคำแก้วอยู่ คงจะมีเพียงคนตัวเล็กซึ่งขี่หลังเขาอยู่นี่แหละที่แสนซื่อ ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

เด็กหญิงยังคุยจ้อพลางชี้ชวนให้ดูโน่นนี่ แต่ฝีเท้าของเขาชะลอลงเธอจึงกระตุ้นเตือนให้รีบเดินหน้าต่อไปเพื่อกลับบ้าน โดยไม่รู้เลยว่าสิงห์คำกับเมืองใจต่างก็จ้องมองกันเขม็ง ครู่หนึ่ง…ร่างสูงโปร่งก็เริ่มออกเดินต่อ ก่อนจะไปยังเผยยิ้มนิดๆ ที่มุมปากพลางปรายตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาของคนที่เหนือกว่า!

ผู้คนจำนวนหนึ่งกำลังส่งเสียงเฮด้วยใจลุ้นระทึก สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปยังชายสองคนที่กำลังต่อสู้กันอย่างเอาจริงเอาจัง…ฝ่ายหนึ่งเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวกายขาวจัด ใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่น ส่วนอีกฝ่ายเป็นชายอายุอานามแก่กว่าคนแรกสักสองสามปี ตัวเตี้ยแต่รูปร่างบึกบึน บวกกับผิวสีเข้มจากการกรำแดดแล้วยิ่งทำให้ดูน่าหวั่นเกรงขึ้นทบเท่าทวีคูณ

* เตว แปลว่า เดิน