ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

“แผลเล็กน้อยแค่นี้อ้ายคงบ่เป็นหยังง่ายๆ”

“ไผบอกว่าอ้ายบ่เป็นหยัง”

“แต่ก่ยังหาเรื่องเจ็บตัวอยู่เรื่อย”

คนฟังหัวเราะเบาๆ แต่ก็ยอมเช็ดเลือดเองแต่โดยดี หลังจากนั้นระหว่างทั้งสองจึงมีความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

หญิงสาวเงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนอยู่เคียงข้าง…รูปร่างสูงสง่าผ่าเผย ไม่ว่าจะทั้งเรื่องความเก่งกาจ ฉลาดเฉลียว และรูปร่างหน้าตาแล้ว หากพูดว่าเขาเป็นที่สองก็คงไม่มีใครเป็นที่หนึ่งอีกแล้ว

ผ่านมาเนิ่นนานหลายปี สิงห์คำก็คือคนที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอเสมอมา

มันจึงเป็นความรัก…ยิ่งกว่าที่จะคาดคิดได้ว่าชีวิตนี้จะสามารถรักใครได้มากเท่านี้มาก่อน

คือความผูกพัน เทิดทูนบูชา เป็นความรักครั้งแรกและรักเดียวเสมอมา แล้วอย่างนี้เขายังจะถามว่าห่วงไหมอีกหรือ เพราะมันมากกว่าความห่วงเสียอีก เมื่อเห็นเขาเจ็บก็ราวกับคนที่โดนทำร้ายคือตัวเอง

คำแก้วกัดฟันเบือนหน้าหนีจากอีกฝ่าย ถอนหายใจกับตัวเองแผ่วเบา ครู่หนึ่งจึงได้ยินเสียงเอ่ยถาม

“น้องยังบ่ได้ตอบอ้ายเลยว่า…”

หญิงสาวกำลังหันหน้าไปหาคนถามแต่ก็ต้องพบว่าใบหน้าของทั้งสองเฉียดกันไปนิดเดียว ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว ร่างบางชะงักค้างก่อนจะผงะถอยหลังโดยทันที

“อ้ายบ่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้นได้ก่อ”

“ก่อ้ายอยากฮู้”

“แค่อยากฮู้ว่าน้องมาเมื่อใดเนี่ยนะ”

“บ่ใช่” คราวนี้สิงห์คำปฏิเสธ

“แล้วอยากฮู้อะหยังกันแน่”

“อ้ายแค่อยากฮู้ว่าลมตางล่าง^* นี้มันเป็นอย่างใดพ่อง” เอ่ยจบชายหนุ่มก็ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง เงยหน้าสูดลมหายใจยาวๆ ก่อนที่เขาจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีชวนให้คนฟังหมั่นไส้ “ลมตางบน^** นี่มันเย้นเย็น สดชื่นดีแต๊ๆ”

“อ้ายน้อยสิงห์คำ!”

“บ่ต้องฮ้องชื่อยาวขนาดนั้นก่ได้”

คำแก้วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่อีกฝ่ายยังทำหน้าระรื่นอยู่ได้

“จะหาว่าน้องเตี้ยแม่นก่อ…ถ้าอ้ายมีลูกขึ้นมา ขอหื้อลูกเกิดมาเตี้ยพ่องแล้วจะฮู้สึก”

“อ้ายสูงขนาดนี้ลูกจะเตี้ยผิดพ่อได้อย่างใด”

“คนเฮามันบ่แน่เน้อ อะหยังก่เกิดขึ้นได้” คราวนี้หญิงสาวยิ้มด้วยความลำพองใจ

“ถ้าลูกจะเตี้ยก่เพราะว่ามันได้แม่มันนะก่ะ!”

รอยยิ้มของคนฟังชะงักค้าง…ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของสิงห์คำถึงทำให้รู้สึกจั๊กจี้แบบแปลกๆ

จริงอยู่ว่าพ่อสูงแบบนี้ถ้าลูกจะตัวเตี้ยก็ต้องได้แม่มานั่นแหละ ไม่อย่างนั้นจะให้เหมือนคนข้างบ้านหรือ แต่ท่าทางคล้ายแฝงความหมายอะไรบางอย่างของคนพูดนี่สิ…ร่างบางกลอกตาไปมา ใบหน้าร้อนฉ่าจนต้องยกมือทั้งสองข้างปิดแก้มตัวเองไว้เพราะกลัวว่าเขาจะเห็นความผิดปกติ แล้วจึงรีบร้องบอกลิ้นรัวเป็นพัลวัน

* ตางล่าง แปลว่าข้างล่าง

** ตางบน แปลว่าข้างบน