ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

ด้านในห้องน้ำที่เงียบสงบ ไม่มีสายตาของใครจดจ้อง เปลือกบางๆ ที่สร้างเอาไว้ปกป้องตัวเองก็ถูกกะเทาะออกพร้อมกับหยดน้ำตาที่ข่มกลั้นเอาไว้ค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตากลมโตทั้งคู่…สู่สองแก้มนวล…ไหลลงมาตามคาง…ก่อนจะร่วงลงสู่พื้น หญิงสาวก้มลงมองหยดน้ำตาบนพื้นอย่างเหม่อลอย น้ำตาที่พรั่งพรูออกมาเป็นแค่หนึ่งในล้านส่วนของความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างในใจ

รัตน์สิกายังจำได้…ความรู้สึกตอนที่รับรู้ว่าตนเองได้ทำงานนี้ยังคงสดใหม่เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้เอง เธอรู้สึกยินดีมาก! จะมีใครบ้างที่ได้ทำงานในสิ่งที่รักและอยากทำเหมือนเธอ คนอื่นอาจหน้าดำคร่ำเคร่งกับงานเพราะไม่ใช่สิ่งที่ชอบ แต่เธอสามารถทำงานที่ไม่ใช่เพียงแค่งานเท่านั้น

ทำไมความสุขมันมักจะผ่านไปเร็วเสมอนักนะ…ไม่มีช่วงเวลาไหนที่เธอจะรู้สึกหมดหวังในชีวิตเท่านี้มาก่อนเลย

ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย!

คือคำถามที่ดังซ้ำๆ อยู่ข้างในด้วยความรู้สึกเจ็บปวดกับโชคชะตาอันน่ารันทด หนทางข้างหน้ามืดมนไปหมด…มืดไปทั้งแปดด้าน

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองกระจก ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่สะท้อนออกมานั้นดูราวกับไม่ใช่ตัวเธอเองสักนิด หญิงสาวปฏิเสธที่จะยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอด้วยการก้าวเข้าไปชิดอ่างล้างหน้า เปิดก๊อกน้ำโดยแรงแล้ววักน้ำขึ้นสาดหน้าตัวเอง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองกระจกอีกครั้งก็พบหยดน้ำที่เกาะพราวเต็มหน้า

เพียงแค่นี้…หยดน้ำที่ร่วงหล่นลงมาก็ยากที่จะแยกแยะว่าเป็นน้ำหรือน้ำตา จริงไหม

ชั่วขณะที่ท่อนแขนเรียวบางทิ้งลงข้างตัว ข้อศอกก็ปัดไปโดนแจกันดอกไม้ที่วางประดับในห้องน้ำ เสียงของตกแตกดังออกไปถึงด้านนอก ชัชพลรีบถลาเข้ามาดูโดยไม่สนใจว่านี่จะเป็นห้องน้ำหญิง ภาพที่เห็นคือแผ่นหลังบอบบางซึ่งเริ่มจะคุ้นชินตาไปแล้วกำลังยืนอยู่ท่ามกลางเศษซากของแจกันที่กระจายอยู่บนพื้น

“เป็นอะไรรึเปล่าคุณ” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง รู้สึกอึดอัดในใจเพราะไม่เคยเห็นด้านนี้ของเธอมาก่อน แผ่นหลังที่มองเห็นนั้นสั่นระริกด้วยกำลังกลั้นสะอื้น ก่อนที่น้ำเสียงสั่นพร่าจะเอ่ยออกมาเบาๆ

“ฉัน…ไม่เป็นอะไรค่ะ…คุณออกไปก่อนเถอะ”

ร่างสูงค่อยๆ ถอยออกมา ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตูก็ได้ยินอีกฝ่ายผลุนผลันเข้าห้องน้ำที่กั้นไว้เป็นห้องเล็กๆ ด้านใน ปิดประตูดังปังแล้วล็อกขังตัวเองเอาไว้อีกที

เสียงปล่อยโฮและเสียงสะอื้นอันแสนโดดเดี่ยวดังก้อง สะท้อนเข้าไปถึงในหัวใจของเขา…

ชัชพลยังคงยืนรออีกฝ่ายอย่างใจเย็น ดังนั้นแทนที่เขาจะได้มาเฝ้าผ้าโบราณเลอค่าอย่างที่กล่าวไว้กลับต้องมาเฝ้ารัตน์สิกาแทน จวบจนหญิงสาวก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยท่วงท่าที่พยายามเป็นปกติที่สุด เว้นแต่ดวงตาที่บอบช้ำอย่างหนักเท่านั้น

เธอไม่ได้พูดอะไร เขาก็ไม่พูด ต่างฝ่ายต่างยืนนิ่ง

ครู่หนึ่งคนตัวโตกว่าจึงคว้าเอาข้อมือบอบบางนั้นไว้แล้วกึ่งลากกึ่งจูงไปโดยไม่ทันได้ใส่ใจว่าจับตัวอีกฝ่ายแล้วจะเห็นอะไรอีกรึเปล่า

“จะไปไหนคะ”

ไม่มีคำตอบใดๆ ทั้งสิ้น เธอจึงทำได้เพียงเดินตามแรงจูงของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ