ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

“คนเราทุกคนก็ต้องเคยอ่อนแอ เพราะไม่มีใครสมหวังไปซะทุกเรื่องไงคุณ มีสุขก็ต้องมีทุกข์ แต่ตอนที่ทุกข์แล้วอย่า ‘ยึด’ มันไว้นาน…ปล่อยมันไป”

“ขอบคุณนะคะ…ขอบคุณที่ช่วยดูแลฉัน ฉันเคยเชื่อว่าตัวเองเข้มแข็ง รับกับปัญหาทุกอย่างได้โดยไม่ยอมให้ใครเห็นความอ่อนแอ แต่พอมาถึงตอนนี้ถึงได้รู้ว่าเวลาที่เราเจอปัญหาแล้วมีคนอยู่เคียงข้างคอยเป็นห่วงเป็นใยมันรู้สึกดีมากแค่ไหน”

รัตน์สิกาบอกด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำในตากลับปริ่มๆ จะล้นออกมา

“ตอนนี้งานของฉันสิ้นสุดลงแล้ว เราก็คงไม่มีเหตุให้ต้องเจอกันเหมือนเดิมอีก…รู้สึกใจหายชอบกล ตั้งแต่ที่เรารู้จักกันฉันก็ต้องพึ่งพาคุณ ให้คุณช่วยเหลือและดูแลฉันมาตั้งหลายอย่างเลย หวังว่าวันหน้าจะมีโอกาสตอบแทน”

ม่านความเงียบคลี่ปกคลุมคนทั้งสอง ชัชพลเบือนหน้ามองผ่านกระจกออกไปด้านนอกร้าน ห้วงความคิดมีแต่ความสับสน…หากไม่มีเรื่องงานให้ยุ่งเกี่ยวกันแล้วก็คงไม่ได้เจอกันอีก ดูเหมือนความพยายามในการกรวดน้ำขอตัดกรรมจะสัมฤทธิผล แต่เรื่องวิญญาณร้ายที่ตามติดอีกฝ่ายเป็นเงาตามตัวอยู่ล่ะ? หากไม่มีเขายื่นมือเข้าขวางเหมือนที่แล้วมา ร่างบางตรงหน้านี้จะเป็นอย่างไรต่อไป

“ฉันคงต้องกลับแล้วนะคะ…ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”

ชายหนุ่มหันมาให้ความสนใจหญิงสาวแล้วจึงบอก

“เดี๋ยวผมไปส่ง เจ็บเท้าอยู่เดินทางคงจะลำบาก”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่เป็นไร สบายมาก” เจ้าตัวยืนยันด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูสดใส แต่เมื่อลุกพรวดขึ้นมากลับรู้สึกหน้ามืดจนร่างสูงต้องช่วยประคองเอาไว้

“คนดื้อก็เป็นแบบนี้แหละ”

“ฉันเป็นความดันต่ำหรอกน่า ไม่อย่างนั้นคุณไม่มีโอกาสซ้ำฉันแบบนี้หรอก”

“แล้วจะให้ไปส่งได้รึยัง รถผมจอดอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่”

“ไปก็ไป มีคนขับรถส่งถึงบ้าน อะไรจะดีเท่านี้อีก”

“แค่ตอบว่าโอเคก็จบแล้ว” เขาบ่นตามหลังหญิงสาวที่เดินกะเผลกนำหน้าไป

อาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าบวกกับแอร์เย็นๆ ทำให้รัตน์สิกาผล็อยหลับไปตั้งแต่ไม่กี่นาทีแรก…ตอนที่รถจอดติดไฟแดงอยู่ชัชพลจึงคว้าเสื้อเชิ้ตที่คลุมเบาะคนขับไว้เผื่อหยิบใช้งานได้สะดวกไปห่มตัวอีกฝ่ายให้

“อ่ะแฮ่ม!”

ชั่วขณะนั้น ในหูจึงได้ยินเสียงกระแอม…เป็นเสียงของชายหนุ่มผู้ไม่ยอมปรากฏตัวให้เห็น ‘เจ้าเก่าเจ้าเดิม’

“กว่าจะมา…สายไปแล้วไหมพี่ ทำตัวเป็นตำรวจในละครไทยที่กว่าจะโผล่มาก็เป็นตอนจบไปแล้ว”

“เออ ถ้าอย่างนั้นก็ไปละ”

“เดี๋ยว!” ชัชพลรีบเบรกจนตัวโก่ง โชคยังดีที่สัมผัสรับรู้บ่งบอกถึงการคงอยู่ของอีกฝ่าย “ผมล้อเล่นนิดเดียวเอง ด้วยรักและเคารพเลยครับ คราวนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน เดี๋ยวแวบมาเดี๋ยวแวบหายมันไม่ได้นะพี่!”

“ไม่อยากอยู่นาน…เหม็นขี้หน้า”

“ทนเหม็นหน้าของผมไปสักพักแล้วกัน พี่ต้องบอกผมก่อนสิว่าวิญญาณผู้หญิงที่มาตามรังควานใบบุญเป็นใครมาจากไหนกันแน่ ผมไม่รู้ที่มาที่ไปแต่เชื่อว่าพี่ต้องรู้แน่ๆ”