ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

“อย่างนั้นคนที่มีสัมผัสพิเศษล่ะ”

“อืม…ก็ในเมื่อมีผีแล้วทำไมจะไม่มีคนที่เห็นผี ไม่แปลกหรอกค่ะ แล้วฉันว่านะคงจะมีเยอะด้วย เพียงแต่คนพวกนี้เขาคงไม่ยอมเปิดเผยตัวง่ายๆ ไม่อย่างนั้นชีวิตคงวุ่นวายพิลึก”

“แล้วถ้าผมจะบอกคุณว่า…ผมเป็นหนึ่งในนั้นล่ะ!”

ถ้อยคำที่กล่าวออกไปไม่ต่างอะไรกับการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้อีกฝ่ายได้รับรู้ มีเพียงไม่กี่คนที่จะได้ยินเขากล่าวประโยคประมาณนี้ เพราะชายหนุ่มเชื่อว่าเขาจะสบายใจกว่าถ้าไม่มีใครรู้ความสามารถพิเศษ…มันไม่ต่างอะไรกับการกะเทาะเปลือกที่ห่อหุ้มตัวเองเอาไว้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ตัวตนข้างใน ซึ่งแน่นอนว่าหมายถึงการได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจริงๆ

มันอันตรายเกินไป…ที่จะปล่อยให้คนอื่นเข้ามาใกล้ขนาดนั้น

“อ๊ะ…” หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นแล้วก็นิ่งค้างไปอึดใจหนึ่ง แต่เพียงไม่นานก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างคนเข้าใจ “ฉันเชื่อค่ะ”

“ดูคุณไม่แปลกใจเลยนะ” เขาถามด้วยความสงสัย

“จะว่ายังไงดีล่ะ…ฉันรู้ว่าคุณไม่เหมือนใคร ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าเพราะอะไรถึงคิดแบบนั้น แต่ถ้าให้คุณยืนอยู่ท่ามกลางคนเป็นสิบหรือเป็นร้อย คุณก็ยังจะโดดเด่นออกมาจากคนเหล่านั้น ไม่ใช่เพราะหน้าตา…ถึงฉันจะไม่เถียงว่าคุณหน้าตาดีน่ะนะ แต่เป็นเพราะออร่าบางอย่างที่มันออกมาจากตัวคุณต่างหาก”

“ผมก็ไม่ใช่คนพิเศษอะไร” เขาตอบอ้อมๆ แอ้มๆ กับประโยคยกยอนั้น จนอีกฝ่ายต้องหลุดหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเขินๆ ของเขา

“ฉันพอรู้หรอกน่าว่าอะไรคือของจริง!”

ชัชพลกระแอมทีหนึ่ง สีหน้าจึงกลับมาจริงจังตามเดิม

“เรื่องของผมไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจะพูดวันนี้ ประเด็นคือเรื่องของคุณต่างหาก”

“เกี่ยวอะไรกับฉันเหรอคะ” เธอถามงงๆ

“คุณเคยบอกว่าสมัยก่อนชีวิตคุณเจอเรื่องแย่ๆ หลายเรื่อง ชีวิตมีปัญหาจนต้องไปบวช”

“ใช่ค่ะ”

“คือจริงๆ ผมจะบอกว่า…ตอนนี้คุณมีวิญญาณตามรังควานอยู่นะ”

“ฮะ…อะไรนะคะ”

แม้จะได้ยินเต็มสองหูแต่รัตน์สิกาก็ยังถามออกไปเช่นนั้น เผื่อให้สมองประมวลผลอีกทีแล้วยืนยันว่าเธอไม่ได้หูฝาดไป แต่อีกฝ่ายขี้เกียจเกินกว่าจะพูดซ้ำๆ เพราะชินกับปฏิกิริยาตอบสนองของคนที่รู้ว่าตัวเองมีวิญญาณตามอยู่

“ผมรู้ว่าคุณได้ยินชัดเจนดี…แล้วเรื่องผ้าที่เสียหายมันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ มีวิญญาณร้ายคอยกลั่นแกล้งจนทำให้คุณถูกไล่ออกจากงาน”

ภายในรถมีเพียงความเงียบ แว่วเสียงยานพาหนะคันอื่นที่แล่นผ่าน แต่ก็รู้สึกเหมือนเสียงนั้นอยู่ห่างไกลออกไปเหลือเกิน ท่าทีเคร่งเครียดจริงจังของคนพูดทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น…ไม่เลยสักนิด

เนิ่นนาน…กว่าที่หญิงสาวจะค้นหาเสียงของตัวเองเจอ

“ช่วยเล่ารายละเอียดเพิ่มเติมหน่อยสิคะ คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”