ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

ชัชพลรู้ดีว่ารัตน์สิกาจะต้องดื้อรั้นตามไปด้วยให้ได้ หากตัดสินใจไปแล้วต่อให้มีแผ่นดินแยกตรงหน้า อีกฝ่ายก็คงจะต้องข้ามไปให้ได้ ดังนั้นแทนที่จะเสียเวลาต่อล้อต่อเถียง เขาจึงตัดสินใจว่ารีบไปรีบกลับจะดีกว่า แต่สุดท้ายก็ยังไม่วายพูดขู่

“ไปก็ไป เกิดอะไรขึ้นผมก็ไม่ได้เจ็บด้วยหรอก”

สถานที่จัดงานถนนคนเดินตั้งอยู่ใจกลางเมือง เนื่องจากเป็นเพียงจังหวัดเล็กๆ งานจึงไม่ได้ใหญ่โตแต่อย่างใด ดูเล็กแต่อบอุ่น มีเวทีสำหรับพิธีเปิดและจัดการแสดงของเยาวชนจากอำเภอต่างๆ ส่วนร้านค้าก็มีทั้งพ่อค้าแม่ค้าตัวจริงและมือสมัครเล่น โดยเฉพาะผู้สูงวัยที่ทำอาหารพื้นเมืองหรือขนมแบบโบราณมาจำหน่าย รัตน์สิกาเดินมองตาปรอย อยากลองชิมจะแย่แล้ว แต่เนื่องจากตอนที่ทั้งสองเดินทางไปถึง ร้านรวงต่างๆ เพิ่งตั้งร้านจึงยังไม่พรั่งพร้อมกันดี แล้วชัชพลก็เดินตรงดิ่งไปหาร้านของตัวเองก่อนจนเธอได้แต่ข่มใจไว้

บูธสินค้าร้านผ้าทอของชัชพลดูกว้างขวางและตั้งอยู่ในทำเลที่ดี ตอนไปถึงก็มีพนักงานของร้านกำลังจัดเรียงสินค้ากันอยู่อย่างขะมักเขม้น หญิงสาวยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าร้านขณะที่ชายหนุ่มคอยดูแลสั่งการลูกน้อง แต่ก็เพียงไม่นานเท่านั้นเมื่อทั้งร้านค้าและบนเวทีเปิดงานเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงที่สวมเสื้อยืดสีขาวจึงรับเสื้อผ้าฝ้ายสีอ่อนมาจากพนักงานคนหนึ่ง เป็นผ้าทอพื้นเมืองที่ไม่มีลวดลาย ตัดเย็บเป็นเสื้อแขนยาวคอกลมติดกระดุมจีนทำให้คนสวมดูภูมิฐานขึ้นมาหลายส่วน

ชายหนุ่มกวักมือเรียกหญิงสาวเข้าไปหาแล้วยื่นบางอย่างให้ อีกฝ่ายรับมาแบบงงๆ หยิบผ้าที่ถูกพับวางทบซ้อนกันนั้นขึ้นมาดูก็พบว่าน่าจะเป็นชุดผ้าทอของผู้หญิงชุดหนึ่ง

“อะไรเหรอคะ”

“ของคุณไง”

“ของฉัน?” เธอยังคงไม่ค่อยเข้าใจที่จู่ๆ ก็ถูกยัดเยียดเสื้อผ้าชุดหนึ่งมาเป็นของตัวเอง ก่อนจะก้มตัวมองการแต่งกายของตนก็ไม่พบว่าดูไม่ดีตรงไหน “ฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อยเหรอคะ”

“เปล่า…” เขาปฏิเสธแล้วอธิบายจนคนฟังถึงบางอ้อว่า “มาเป็นนางแบบให้หน่อย”

ร่างสูงผายมือไปทางหนึ่งซึ่งเป็นพื้นที่กั้นผ้าม่านไว้สำหรับลองเสื้อผ้า แต่อีกฝ่ายก็ยังลังเลใจ

“ซักแล้วไม่ต้องห่วง…”

“แต่มันดูมีราคามากเลยนะคะ” คนชอบผ้าทออย่างเธอจับดูก็รู้ว่าเป็นงานประณีตมากแค่ไหน สำหรับตนเองแล้วไม่รู้ว่าต้องเก็บเงินกี่เดือนหรือกี่ปีถึงจะได้มันมาสวมใส่สักครั้งหนึ่ง

“ใส่ๆ ไปเถอะ ผมให้ยืมเฉยๆ นะ ไม่ได้ให้หรอก”

“ฉันก็ไม่ได้คิดจะฮุบมาเป็นของตัวเองซะหน่อย”

หญิงสาวพูดเสียงสูง ตัดสินใจหยุดต่อล้อต่อเถียงแล้วสะบัดหน้าจากไปทันที

งานถนนคนเดินถูกใช้เป็นการโฆษณาเพื่อการท่องเที่ยวของจังหวัด พิธีเปิดจึงมีตัวแทนทั้งภาครัฐและภาคเอกชน ชัชพลต้องเข้าร่วมในฐานะเจ้าของร้านผ้าทอซึ่งมีชื่อเสียง ทั้งยังเป็นตัวแทนของพิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณบัวทิพย์ซึ่งถือว่าเป็นศูนย์รวมความรู้เรื่องผ้าโบราณที่มีความสำคัญระดับจังหวัด รัตน์สิกาจึงต้องมานั่งอยู่กับชัชพลที่หน้าเวที