ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

คนฟังทำตาวาวขึ้นมาทันทีก่อนเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ

“ฉันคงไม่ต้องถามสินะว่าการเจรจาสำเร็จไหม ที่เจอกับตัวนี่ก็ได้คำตอบชัดเจนมากๆ”

“ผมขอโทษ…”

“จะขอโทษไปทำไมคะ ไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย” รัตน์สิกาส่งยิ้มให้ เป็นยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆ

“ขอโทษที่ช่วยเหลืออะไรคุณไม่ได้ ผมเคยมั่นใจว่าจะปกป้องคุณได้ แต่พอมาถึงตอนนี้…”

ดวงตาคู่คมหม่นแสงลงเพราะความรู้สึกผิด หญิงสาวไม่อาจทำใจมองเช่นนั้นได้จึงเอ่ยปลอบ

“ฉันยังไม่โทษคุณเลย แล้วจะโทษตัวเองไปทำไมคะ ควรจะมองในแง่ดีว่าอย่างน้อยคุณก็มาช่วยฉันทันมากกว่า”

พอเอ่ยมาถึงตอนนี้เธอถึงได้เริ่มนึกถึงสภาพอเนจอนาถของตนเมื่อครู่ แล้วก็อยากจะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อตัวเองเบาๆ ลำคอเกิดฝืดเฝื่อนจนต้องกระแอมสองสามที…แล้วไหนจะยังอ้อมกอดนั่นอีกเล่า ถึงสติจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวแต่เธอก็ยังจำได้นะ

ปลอบเฉยๆ ก็ได้ ทำไมจะต้องรัดแน่นขนาดนั้นด้วย

ร่างบางค่อยๆ เอนตัวลงนอนราบแล้วตลบผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัวจนเหลือเพียงลูกตา ไม่ยอมให้เขาเห็นใบหน้าของเธอเด็ดขาด พอหันไปมองอีกฝ่ายก็พบว่ากำลังเสมองเพดานทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่

บรรยากาศเริ่มกระอักกระอ่วนพิกล ชัชพลจึงบอก

“คุณคงอยากพักแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมไปล่ะ”

“เดี๋ยวค่ะ!” คนฟังรีบร้องห้ามทันที ก่อนจะบอกเสียงอ่อน “คุณศีล…อย่าเพิ่งไปสิ มาอยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวเลย…มันวังเวง”

“โธ่เอ๊ย นึกว่าจะแน่” ชายหนุ่มหลุดขำเมื่อเห็นใบหน้านวลกลายเป็นยับยู่ยี่

รัตน์สิกานอนตะแคงข้าง หันหน้ามาหาเขาแล้วถามอย่างจริงจัง

“เล่าเรื่องที่คุณเจอปู่เจ้าพยัคฆินทร์องค์ของฉันหน่อยสิคะ”

ชัชพลถอนหายใจคราหนึ่งแล้วเล่าให้ฟังโดยคร่าว เป็นจุดสำคัญที่หญิงสาวควรรู้ก็พอแล้ว ความลึกลับซับซ้อนต่างๆ อย่าได้รับรู้ให้ลำบากใจเลย…เขาจะเป็นคนรับมันไว้เอง

แต่ถึงอย่างนั้นก็มีบางอย่างสะกิดใจคนฟัง ด้วยความเชื่อในเรื่องกฎแห่งกรรม รวมถึงเรื่องที่ว่าการพบเจอใครสักคน ได้มาเกี่ยวข้องรู้จักกัน ย่อมต้องเคยมีกรรมผูกพันกันมาไม่มากก็น้อย

“คุณบอกว่าฉันเคยรับใช้ปู่เจ้า พอมาถึงชาตินี้จึงอยากได้ฉันเป็นร่างให้ แล้วระหว่างเราก็เคยมีความข้องเกี่ยวกัน…ใช่ไหมคะ”

คนถูกถามไม่อยากตอบเท่าไหร่ หลบเลี่ยงสายตาของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติแล้วจึงบอกสั้นๆ

“เราเคยเกื้อกูลกันมาก่อน”

เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว…เธอคลี่ยิ้มออกมาจางๆ ไม่ได้อยากรู้อะไรมากไปกว่านี้อีก