ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 9 – บทที่ 10

รัตน์สิกาสารภาพออกมาตามตรง ทำหน้าเบ้พลางเอามือกุมท้องตัวเองไว้ นี่ก็ค่ำแล้วแต่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลย นึกถึงบรรดาของกินที่เดินผ่านเมื่อครู่ก็ทำเอาแสบไส้ยิ่งกว่าเดิม สายตาเหลือบมองแก้วน้ำผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ดื่มหมดจนไม่เหลือสักหยดไปนานแล้ว ชายหนุ่มมองตามสายตาอีกฝ่ายแล้วจึงหยิบแก้วเครื่องดื่มของตนเองมาให้

“ผมยังไม่ได้ดื่ม คุณดื่มรองท้องไปก่อนแล้วกัน”

“ฉันอยากกินข้าว…เข้าใจไหมข้าวน่ะ”

หญิงสาวมองซ้ายแลขวา แล้วหันมากระซิบบอกเขาอีกทีด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

“ให้ฉันไปเถอะนะคะ”

“ไม่ได้!” คำตอบที่เธอได้รับคือคำปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจังจนไม่กล้าขัดขืนคำสั่ง

อากาศเริ่มเย็นลงจนเกิดความรู้สึกหนาวยะเยือก ทว่าร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากลับไม่มีทีท่าจะรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้นเลยสักนิด

ชัชพลหันไปมองอะไรบางอย่างด้วยสัญชาตญาณ แล้วก็พบกับเงาดำมืดที่แฝงตัวอยู่มุมหนึ่งคล้ายกำลังคอยเฝ้าดูอยู่ นางพรายน้ำประสานสายตากับอีกฝ่ายแล้วชะงักไปนิดหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างก็มองกันนิ่งๆ ไม่มีใครขยับเขยื้อน แต่เพราะว่าโอกาสดีแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ นางจึงหมายใจว่าจะต้องแก้มือจากคราวก่อนให้ได้

หากเพียงแค่สาวเท้าเข้าไปใกล้ขึ้นเพียงก้าวเดียว…ดวงตาคมปลาบที่มองมานั้นยิ่งฉายแววแรงกล้า แสงสว่างชวนให้หวนนึกถึงการปะทะกันครั้งก่อน ฝ่ามือแผ่กว้างซึ่งเคยถูกเผาไหม้แม้ว่าวันนี้จะหายดีแล้วก็พลันร้อนวาบขึ้นมาราวกับแผลนั้นยังคงอยู่

พริบตาต่อมานั้นเอง…เงามืดทะมึนก็พลันหายวับไป

ชัชพลรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายจากไปแล้ว แต่ก็ยังไม่วายเหลียวซ้ายแลขวามองหาให้แน่ใจอีกที เมื่อหันกลับมามองรัตน์สิกาที่ยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่มอยู่อย่างไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยก็ทำเอาคนมองถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่งแล้วประกาศกร้าว

“ในเมื่อคุณเลือกที่จะออกมาเองนะ…กฎข้อที่หนึ่งของเราวันนี้ ผมไปซ้ายคุณไปซ้าย ผมไปขวาคุณไปขวา ห้ามอยู่คลาดสายตาผมเด็ดขาด!”

ผ่านพ้นจากงานพิธีเปิดแล้ว รัตน์สิกาแทบจะลากตัวชัชพลออกมาจากงานในทันที ขณะนี้หญิงสาวจึงรู้สึกประหนึ่งเดินอยู่ท่ามกลางสวนสวรรค์ เข้าร้านโน้นชิมร้านนี้ อิ่มจนพุงกางจนแทบไม่มีที่ว่างในท้องให้ยัดอะไรแล้วนั่นแหละถึงได้เพลาๆ ลงบ้าง…แต่ถึงจะกินน้อยลงเธอก็ยังไม่วายซื้อติดไม้ติดมือเผื่อเอาไว้กลับบ้านด้วย ชายหนุ่มจึงต้องช่วยหิ้วของในระหว่างที่อีกฝ่ายเดินลั้ลลาเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ

“จะซื้ออะไรกันเยอะแยะ”

“อ้าว ก็ซื้อกลับบ้านไงคะ”

“เอากลับไปให้ใคร” ชายหนุ่มหรี่ตามอง

“ก็…ก็เอาไปให้คุณยาย”