ทดลองอ่านนิยาย ย้อนกาลสารทวสันต์ เล่ม 1 บทที่ 1 – บทที่ 2

กงอิ่นมองเชียนโม่ ใบหน้าและเสื้อผ้าที่เชียนโม่สวมทั้งดำทั้งสกปรก ผมเผ้าปล่อยรุงรัง แทบจะมองไม่เห็นใบหน้า เดิมทีคิดว่าแรงงานทาสคนหนึ่งถึงกับได้รับปูนบำเหน็จจากฉู่หวัง กงอิ่นออกจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นสภาพของเชียนโม่แล้ว ใจคอก็รู้สึกดีขึ้นมาก

“เจ้าชื่อโม่เช่นนั้นรึ” กงอิ่นถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เชียนโม่พอกล้อมแกล้มฟังเข้าใจ “เจ้าค่ะ”

“ยาที่ใช้ขับไล่โรคระบาด ไปเรียนรู้มาจากที่ใด”

คำพูดเหล่านี้ซับซ้อนเกินไป เชียนโม่ฟังไม่เข้าใจแล้ว

กงอิ่นเห็นนางก้มหน้าไม่พูดจาก็ย่นหัวคิ้ว

ผู้คุมยืนมองอยู่ข้างๆ จึงกล่าวกับกงอิ่น “แรงงานทาสผู้นี้มาจากชนเผ่าซู ไม่ค่อยเข้าใจภาษาฉู่”

กงอิ่นเข้าใจแล้ว และไม่ได้พูดอะไรอีก โบกๆ มือให้เชียนโม่ออกไปได้

เชียนโม่กลับมาพร้อมผ้าใหม่หนึ่งพับ ในหมู่ทาสต่างฮือฮาขึ้นมา ทุกคนพากันมาห้อมล้อมชื่นชม เบียดเสียดกันจนเพิงแทบจะพัง

ตอนเชียนโม่เอาผ้ายื่นให้อาหมู่ อาหมู่รีบไปล้างมือจนสะอาดแล้วรับมาอย่างระมัดระวัง เห็นท่าทางนัยน์ตาเป็นประกายของพวกเขาแล้ว เชียนโม่พลันนึกขึ้นได้ ในยุคสมัยนี้เงินตรายังใช้กันไม่แพร่หลาย ผ้าจึงจะเป็นสิ่งของที่ใช้แทนเงินตราได้ดี เท่ากับตนได้รับเงินมาก้อนหนึ่ง

ตอนคลี่ผ้าผืนนั้นออกมา ทุกคนต่างจุปากชม เชียนโม่มองลายเส้นบนเนื้อผ้าที่ละเอียดประณีตและสีเหลืองนวลธรรมชาติแล้วก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ เธอเคยเห็นสิ่งทอของแคว้นฉู่ที่ผ่านการซ่อมแซมแล้วในพิพิธภัณฑ์ ดูเลิศล้ำประณีตงดงาม ทว่ากลายเป็นเศษผ้าที่ไม่สมบูรณ์แล้ว แต่ผ้าที่อยู่ตรงหน้าผืนนี้ แม้จะดูพื้นๆ ธรรมดา แต่การได้มาเห็นของจริงที่ใหม่เอี่ยมด้วยตาตัวเอง ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ทำให้คนตื่นเต้นยินดีอย่างมาก

มีเงินแล้ว!

เชียนโม่แอบวางแผนอยู่ในใจ ของล้ำค่าเช่นนี้ แน่นอนย่อมไม่อาจนำไปทำเป็นเสื้อผ้า ถ้าเธอสามารถหนีไปได้ เอาติดตัวไปด้วยย่อมดีที่สุด…

แต่เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เชียนโม่ดีใจได้นานนัก

วันถัดมา เธอกำลังเตรียมตัวจะไปตัดหญ้ากับพวกอาหมู่ หมางกลับขวางเธอเอาไว้และบอกเธอด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม คนเบื้องบนบอกไว้ว่าเธอไม่ต้องทำงานหนักแล้ว

เชียนโม่ตื่นตระหนกตกใจมาก มองคนอื่นๆ เดินจากไป ดีใจไม่ออกแม้แต่น้อย ไปตัดหญ้าคือโอกาสเดียวที่จะหนีจากถงซานได้ เมื่อไม่อาจออกไป หนทางหนีของเธอก็ถูกปิดตายแล้ว

เชียนโม่ได้แต่นึกเสียใจ ช่วงที่ผ่านมาเธอมัวแต่พะวงถึงผู้คุมและทหาร กลัวโน่นกลัวนี่ หากรู้แต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ เธอก็คงยอมเสี่ยงไปนานแล้ว

กงอิ่นได้รับข่าวว่าอีกสองวันฉู่หวังจะเสด็จมา เขาแอบดีใจ สั่งคนให้เก็บกวาดค่ายบัญชาการให้เรียบร้อย และไปตรวจดูเพิงที่พักที่พวกทาสสร้างขึ้นมาใหม่ พยายามทำให้ฉู่หวังมาเห็นแล้วจะพอพระทัย

เสี่ยวเฉินฝูรับพระบัญชาจากฉู่หวังให้เดินทางมาล่วงหน้าเพื่อจัดเตรียมเรื่องล่าจระเข้ เขาดูสิ่งที่กงอิ่นจัดเตรียมไว้แล้วก็ผงกศีรษะ แต่พอมองดูคนรับใช้ที่จะทำหน้าที่ดูแลปรนนิบัติกลับย่นหัวคิ้วขึ้นมา