ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 1 – บทที่ 2

อยู่ๆ เขาก็รู้สึกคร้านจะเดินไปยังห้องตัวเองที่อยู่คนละปีกปราสาท คอนสแตนตินจึงถอนหายใจ เปิดประตูห้องแล้วปิดตามหลังแผ่วเบา มือกดสวิตช์ข้างประตูจนไฟกลางห้องสว่าง…คนทำความสะอาดคงได้รับการกำชับจากพ่อบ้านเป็นอย่างดี ห้องนี้จึงสะอาดเอี่ยมแม้ไม่มีคนเข้าพัก เตียงสี่เสาตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางห้อง เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังอยู่ในที่เดิมของมัน เจ้าของปราสาทถอนหายใจ มองนาฬิกาโบราณที่โต๊ะไม้ข้างหัวเตียง…ล่วงเข้าวันใหม่สองชั่วโมงกว่าแล้ว แต่เขายังไม่รู้สึกง่วงเลย พักนี้ปัญหาการนอนไม่หลับเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาไม่อยากพึ่งยา หนึ่งในทีมผู้ช่วยเขาแนะนำว่ามีคลินิกรักษาอาการเช่นนี้ในฟีนิกซ์ สหรัฐอเมริกา แต่ตารางเวลาเขาก็เต็มแน่นจนหาช่องไปปรึกษาหมอไม่ได้เลย…คอนสแตนตินถอนใจ ปิดไฟแล้วเดินตรงไปยังเตียงสี่เสา ถอดเสื้อคลุมออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า ตลบผ้าคลุมเตียงออกแล้วสอดกายเข้าไป

อีกกี่นาทีเขาถึงจะหลับลง…ปัญหาหลับไม่ลงนี่มันเกิดจากอะไรกันแน่ ทำไมหัวใจเขาถึงได้รู้สึกถึงความว่างเปล่าเงียบเหงาที่เริ่มคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขาอยู่บนเตียงตามลำพัง ยิ่งแย่เมื่อบางคืนเขาก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายเรื่องเดิมที่ยังคงตามมาหลอกหลอนและดูจะถี่ขึ้นในระยะนี้

คอนสแตนตินพยายามบังคับจังหวะการหายใจ ในหัวคิดถึงเรื่องงานและปัญหาต่างๆ ที่รออยู่ การเจรจา การประชุมที่ต้องไป ไหนจะต้องจัดตารางเดือนหน้าให้ว่างสองวันเพื่อไปงานเลี้ยงฉลองแต่งงานของอเล็กซิสอีกครั้งที่เมืองไทยซึ่งจัดพร้อมกันสองคู่ และช่างบังเอิญที่อีกคู่คือแพทย์นักวิจัยชื่อดังที่เขารู้จักสนิทสนมและให้ทุนวิจัยมาหลายปีติดต่อกัน นายแพทย์ผู้เคร่งขรึมคนนี้แต่งงานกับผู้หญิงที่อ่อนวัยกว่าถึงยี่สิบปี ผู้หญิงที่คงพิเศษจนใครๆ สนใจอยากรู้จัก…พี่สาวของเพลงพิณ

ชายหนุ่มเม้มปากเมื่อนึกพาดพิงมาถึงยายตัวสร้างความวุ่นวายนั่นอีกแล้ว เขาปิดสวิตช์เรื่องในหัว…เคยได้ยินใครบางคนบอกว่าการนึกภาพแกะกระโดดข้ามรั้วพร้อมกับนับจำนวนไปด้วยจะทำให้หลับเร็วขึ้น…ชายหนุ่มวาดภาพทุ่งกว้างเขียวขจี แกะขนสีขาวตัวอ้วนฝูงใหญ่อยู่หลังที่กั้นสีขาวทำจากไม้ แกะนับร้อยนั้นดูกำลังชุลมุนวุ่นวาย เขาเลยพยายามวาดภาพให้พวกมันเข้าแถวเป็นระเบียบ ก่อนจะกำหนดให้แต่ละตัวกระโดดผลุงๆ ข้ามที่กั้น หนึ่ง สอง สาม…แต่เอ๊ะ เมื่อมองใกล้ๆ ทำไมแกะของเขาถึงได้ดูเจ้าเล่ห์นัก แต่ละตัวหน้าตาคล้ายกันราวโขกมาจากพิมพ์ ใบหน้าคล้ายรูปหัวใจ มีดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วรูปเม็ดอัลมอนด์ ขณะพวกมันกระโดดข้ามรั้วก็หันมายิ้มหน้าเป็นให้เขาจนเห็นฟันเขี้ยวเล็กๆ คู่หนึ่งที่มุมปากและลักยิ้มสองข้าง

แต่เดี๋ยวก่อน…นะ…นั่น นั่นมันใบหน้าของยายเพลงพิณเจ้าปัญหานี่ ทำไมแกะเขาหน้าตาแบบนั้นไปได้!

คอนสแตนตินคิดเอะอะในใจขณะความง่วงงุนเริ่มมาเยือน…ง่วงจนไม่สามารถวาดภาพหน้าตาแกะเสียใหม่ได้…แกะที่เขาลงความเห็นว่าหน้าตากวนประสาทนี้ทำให้เขาหลับลงได้ภายในไม่ถึงยี่สิบนาที…พร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่น