ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 1 – บทที่ 2

ว่าที่เจ้าสาวเลื่อนพานใส่การ์ดเชิญมาตรงหน้าและเริ่มลงมือทำงานอีกครั้ง “อืม…แต่ก็เหลือไม่มากแล้ว พรุ่งนี้เพลินกับท่านชายก็จะเริ่มไปเข้าพบเพื่อเรียนเชิญแขกผู้ใหญ่แล้วล่ะ”

เพลงพิณพยักหน้า มองการ์ดสีชมพูมุกแล้วก็ย่นจมูก…แต่งงานกับท่านชายสักคน มีเรื่องให้ต้องทำมากมายไปหมด แม้กระทั่งการ์ดเชิญสำหรับพระญาติและญาติผู้ใหญ่ก็ต้องเขียนรายละเอียดอย่างบรรจงด้วยลายมือ…หญิงสาวนั่งเท้าคางมองพี่สาวแล้วบ่นออกมา

“ยังดีนะที่การ์ดที่เหลือใช้พิมพ์เอา ไม่งั้นมือหักกันพอดี แขกเป็นพันคน…เฮ้อ ว่าที่สามีของเพลินนี่ป็อปจริงๆ…แล้วตกลงแขกของณิชล่ะ นาจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ เพลงมัวแต่วุ่นอยู่กับไอ้ตาริคบ้านั่น ไม่ได้ช่วยนาเลย”

ณิชาเพื่อนรักของสองพี่น้องเพิ่งเข้าพิธีแต่งงานไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วที่ประเทศอังกฤษตามประเพณีของเจ้าบ่าว แต่จะมาเลี้ยงฉลองอีกครั้งร่วมกับงานเลี้ยงของเพลินพิศ โดยมีนานาเจ้าของโรงแรมชื่อดังเพื่อนรักอีกคนช่วยดูแลเตรียมงานให้

“อืม…ญาติของณิชก็ไม่มีใครแล้ว ก็มีแต่เพื่อนๆ ที่ไม่ได้ไปงานแต่งที่อังกฤษแหละ…แล้วก็ญาติๆ ของคุณอเล็กซิสเขา รู้สึกจะมากันหมดครอบครัวเลยนะ เห็นว่าอยากมาเที่ยวเมืองไทย” เพลินพิศเล่าขณะก้มหน้าเขียนการ์ดไปด้วย แต่แล้วก็แทบสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ น้องสาวก็ร้องกรี๊ดออกมา

“อย่าบอกนะเพลินว่านายคอนสแตนตินมาด้วย…อ๊าก ไม่จริง ไม่มาใช่ป่ะ”

พี่สาวฝาแฝดหัวเราะ จำต้องวางปากกาลงอีกครั้ง “เขาเป็นพี่ชายคุณอเล็กซิสนะ ต้องมาสิ…เห็นว่าจะเอาเครื่องบินส่วนตัวมานะ”

เพลงพิณค้อนลมค้อนแล้ง “ชิ อวดรวย…ใช้บริการการบินพาณิชย์มันจะเป็นไรนักเชียว พวกสร้างมลพิษกับโลก…หมั่นไส้”

เพลินพิศถอนใจ มองน้องสาวอย่างชั่งใจนิดๆ แล้วอธิบายเสียงเบา “ใครบอกล่ะ…คุณคอนสแตนตินเขาเพิ่งถูกลอบยิง…” เห็นน้องสาวเบิกตาโต เธอก็พยักหน้ายืนยัน “…ข่าวไม่ออกหรอกนะ นี่ณิชเล่าให้ฟัง คุณอเล็กซิสกำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูน จะกลับมาช่วยงาน ช่วยสืบหาคนร้าย คุณคอนสแตนตินก็สั่งห้าม ณิชก็พลอยเป็นห่วงไปด้วย ที่เขาจะเอาเครื่องบินส่วนตัวมาน่ะ เพราะการรักษาความปลอดภัยหรอกจ้ะ เห็นว่าบอดี้การ์ดจะมาด้วยตั้งสี่ห้าคน”

เพลงพิณนิ่งไป เธอชักจะคิดหนักที่เพื่อนรักที่แสนจะอ่อนหวานบอบบางอย่างณิชาต้องไปเกี่ยวดองกับครอบครัวอันเกลอส คราวนั้นก็นายเปโทรส คราวนี้จะเป็นไอ้บ้าที่ไหนอีกก็ไม่รู้…ถึงมีบอดี้การ์ดมากมายและระมัดระวังตัวแค่ไหน ฝ่ายหนึ่งอยู่ในที่แจ้งกับพวกเลวๆ อยู่ในที่ลับที่คอยหาโอกาสเสมอ ยังไงๆ ก็อาจพลาดได้สักวัน

เพลินพิศเห็นน้องสาวเงียบไปก็กลัวว่าจะคิดมาก เลยแกล้งแหย่เล่นๆ ว่า “เป็นห่วงคุณคอนสแตนตินเหรอ…อิๆ เขาไม่เป็นไรหรอกนะ ปลอดภัยดี”

ตุ้บ…เสียงหมอนกระทบต้นแขนคนพูด คนโยนยังตามต่อด้วยเสียงเขียวแว้ดๆ ใส่ “บ้า…พูดไรเนี่ย เพลงเป็นห่วงยายณิชตะหากเล่า”

พี่สาวฝาแฝดหัวเราะ ยังเล่นไม่เลิก “จริงอ่ะ…คิกๆ แหม ยอมรับมาเหอะน่า…เห็นณิชว่าคุณคอนเขาไปนิวยอร์กบ๊อยบ่อย ไม่ได้ไปแอบเดินจูงมือกันเล่นในเซ็นทรัลพาร์คจริงๆ เร้อออ…แล้วคราวโน้นที่ไปค้างกับเขาที่ปราสาทน่ะ ไม่มีซัมธิงรองอะไรแน่น้า…คิกๆ”

“ไอ้เพลินบ้า…ถ้ายังไม่เลิกพูดเรื่องนี้อีกนะ จะป่วนงานแต่งให้ดู…” เพลงพิณทำท่าบีบคอพี่สาวอย่างมันเขี้ยว พี่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอก็เลยนึกภาพที่ตัวเองถูกฟาดก้นด้วยฝีมือไอ้ยักษ์มือใหญ่เท่าใบลานนั่น…โอ๊ย นี่เธอยังอุปาทานว่าก้นร้อนวูบๆ อยู่เลยเนี่ย…นรกจริงๆ ที่ได้รู้จักกับคนอย่างนั้น นึกถึงตาบ้านั่นก็ยิ่งนึกถึงห้องลับที่ยังหาไม่เจอ ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เธอหงุดหงิดได้ทุกครั้งที่เผลอไปนึกถึงเข้า…มันคาใจจริงๆ