ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 1 – บทที่ 2

“…ก็บอกว่าเป็นห่วงณิช ไม่เกี่ยวกับนายนั่นสักนิด…แล้วนี่พอรู้บ้างไหมว่าฝีมือใคร” หญิงสาวตัดบทเปลี่ยนเรื่องเพื่อสวัสดิภาพของเส้นประสาทตัวเอง

เพลินพิศกลับมาจริงจัง “ไม่เลย ตำรวจก็เร่งสืบเรื่องนี้อยู่นะ…เรื่องนี้มีอะไรแปลกหลายอย่างเลย คุณอเล็กซิสออกงานบ่อยจะตายไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ตำรวจเขาเลยสงสัยว่างานนี้เป้าหมายคือคุณคอนสแตนตินคนเดียว…ยังไม่มีผู้ต้องสงสัย เปโทรสก็ตายไปแล้ว ขบวนการของเขาก็ถูกกวาดล้าง ที่จริงสองปีหลังนี้คุณคอนสแตนตินดำเนินธุรกิจราบรื่นออก คู่แข่งที่สูสีกันก็ไม่มี…”

เพลงพิณนิ่วหน้า…ถึงจะไม่ชอบนายนั่นแค่ไหน เธอก็ไม่ใจร้ายพอที่จะดีใจที่เขาอยู่ในสถานการณ์นี้ “แล้วเรื่องความแค้นส่วนตัวล่ะ ไม่มีเหรอ…อย่าง เอ่อ พวกพิษรักแรงหึงอะไรเงี้ย”…มันเป็นไปได้นะ นายนั่นอาจสลัดคู่เกย์คนก่อนทิ้งแล้วเกิดปัญหา หรือไม่ก็ไปสนใจผู้ชายคนเดียวกับเจ้าพ่อรายไหนสักราย…แหวะ แค่คิดก็รับไม่ได้ เธอจึงรีบตัดบท

“ช่างเถอะ ค่อยโล่งใจหน่อยที่สามีณิชไม่ใช่เป้าหมายหลัก…แต่ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี เฮ้อ คนธรรมดาตั้งเยอะแยะไม่รักไม่ชอบ ไปรักกับคนรวยๆ ขนาดนั้นทำไมเนี่ย…เพลินก็เหมือนกัน ท่านชายทั้งเก่งทั้งดังขนาดนี้ ระวังเป็นแบบในหนังนะ ที่พวกองค์กรลับจะมาจับตัวไปแล้วทรมานให้มอบพวกชิป หรือไม่ก็สูตรเคมีไรเงี้ย”

เพลินพิศหัวเราะคิกคัก ไม่ตื่นเต้นไปกับน้องสาวเลยสักนิด “ตลกน่าเพลง ดูหนังมากไปแล้ว”

คนตัวเล็กเสยผมสั้นหยิกขอดของตัวเองแล้วพูดเสียงปึ่งๆ “ก็คนมันไม่ชอบใจนี่ที่เพลินจะแต่งงานเร็วขนาดนี้…เลื่อนไปก่อนสักสองสามปีเถอะน่า…ถึงท่านชายจะแก่ไปหน่อย แต่สมรรถภาพยังไม่ทันเสื่อมหรอก ดูแลตัวเองดีขนาดนั้น”

เพลินพิศหน้าแดงแปร๊ด แต่ไม่ทันจะเอ่ยอะไร เสียงขุ่นเขียวของทัศนียา มารดาของทั้งคู่ก็ดังขึ้นก่อน

“ต๊าย นี่ๆ ยายลูกบ้า พูดอะไรออกมานั่น เดี๋ยวท่านชายได้ยินก็กริ้วพอดี แล้วนึกยังไงเฮอะ ไปบอกให้พี่เขาเลื่อนการแต่งงาน แกเป็นบ้ารึไง”

คุณทัศนียาในชุดทำงานบ่นยาวเหยียด ตาเรียวถลึงมองไปยังลูกสาวคนเล็ก ขณะเดินตรงมายังโซฟาที่สองสาวนั่งอยู่

“แหม ก็มันจริงนี่แม่ เพลินเพิ่งย่างยี่สิบสาม สมมติว่าต้องตายตอนแปดสิบสาม งั้นก็อยู่กับท่านชายไปตั้งหกสิบปี…โห เบื่อแย่” เพลงพิณเถียง พลางขยับไปนั่งเก้าอี้เดี่ยว เพื่อเว้นที่ให้แม่นั่งใกล้พี่สาว

“อ๊ายยย ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ…ตายเตยอะไรกัน เรานี่มันเหลวไหลใหญ่แล้วนะเพลง” ทัศนียาทรุดตัวลงนั่ง และเมื่อยืดขาออกด้วยความเมื่อยล้าก็ได้ยินเสียงจานเลื่อนดังครืด ผู้เป็นแม่ปรี๊ดอีก เมื่อเห็นว่าตัวเองเตะอะไรเข้า “ต๊าย เอาจานของกินซ่อนใต้โต๊ะอีกแล้วนะ…โอ๊ย ฉันล่ะอยากจะเป็นลมตาย เร็วนะ…รีบจัดการให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้เลย”

เพลงพิณลากจานผลไม้และเครื่องจิ้มออกมาจากใต้โต๊ะ ก่อนจะตะโกนโหวกเหวก “ชมพู่ ชมพู่ วู้ๆ เอาจานไปเก็บให้เพลงหน่อยเร้ว”

ทัศนียาถลึงตา “นี่ๆ บอกกี่ครั้งแล้วฮะว่าอย่าตะโกน มันไม่ดี…ถ้าไม่อยากเอาไปเก็บเองก็เดินถือไปหาชมพู่สิแล้วค่อยสั่ง…เรานี่มันจริงๆ เลยนะ แม่สอนอะไรไม่เคยจำเลย”

เพลงพิณทำปากขมุบขมิบเลียนเสียงบ่นของแม่ ก่อนจะเดินไปส่งจานให้กับเด็กรับใช้ หญิงสาวหันกลับไปมองแม่กับพี่สาวก็พบว่าแม่หยิบการ์ดเชิญขึ้นมาเชยชม…อีกแล้ว