ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 1 – บทที่ 2

เพลินพิศเบิกตา ขยับจะปรามน้องสาว แต่ไม่ทันแม่ที่ร้องกรี๊ดออกมาเสียก่อน “ยายลูกบ้า นี่แกเรียกการไปช่วยกันทำมาหากินนี่เป็นเรื่องรับกรรมเหรอฮะ แล้วตัวเองล่ะจบมาได้เรื่องอะไรบ้าง เอาเงินเก็บมาใช้ ผลงานสำเร็จลงสักเรื่องก็ไม่มี สมัครงานที่ไหนก็อยู่ไม่ทน…แกน่าจะดีใจนะที่ยังมีบริษัทของคุณตาให้ทำงานน่ะ ฮึ…แล้วไม่ต้องไปพาดพิงพี่เขาเลยนะ โชคดีที่สุดแล้วที่ยายเพลินได้แต่งงานกับท่านชายน่ะ ผู้ชายอย่างนี้จะหาได้ที่ไหนอีก…ส่วนแกเนี่ย ฉันยังห่วง…ใครมาอยู่ใกล้คงอยากจะบีบคอมากกว่า แบบนี้ฉันกับพ่อแกคงต้องเลี้ยงแกไปจนตายล่ะมั้ง”

เพลินพิศเห็นแม่ทำท่าเหนื่อยหอบและน้องสาวทำตาแดงๆ ปากเม้มก็รู้สึกว่าเรื่องจะไปกันใหญ่ เธอเลยพยายามไกล่เกลี่ย “แม่คะ เพลง…อย่าเถียงกันเลยค่ะ เพลงน่ะก็ลองไปช่วยงานที่บริษัทดูหน่อย สนุกดีเหมือนกันนะ…แล้วแม่คะ แม่ก็…น่าจะให้เวลากับเพลงมากกว่านี้สักนิดนะคะ เพลงยังไม่ได้เตรียมตัวเลย”

“มันจะต้องเตรียมตงเตรียมตัวอะไร งานประจำตอนนี้ก็ไม่มี…ยิ่งเริ่มเร็วก็จะได้เรียนรู้เร็วไง เสร็จงานแต่งเมื่อไหร่ ไปทำงานกับฉันเลยนะ จะให้พวกเฮียๆ เขาสอนงานให้”

คนงานเข้าตาโต…พวกเฮียๆ ลูกของลุงทั้งสามคนออกจะเป็นพวกบ้างาน ไร้อารมณ์ขัน เป็นจริงเป็นจังกับทุกเรื่อง…โอ๊ย เธอตายแน่ ไม่พ้นเดือนแรกเธอก็คงเป็นโรคซึมเศร้าตาย

หญิงสาวเล่นบทโศก กะพริบตาเร็วๆ เหมือนกับไล่น้ำตา แล้วพูดกับแม่เสียงอ่อน “แม่อ่ะ เพลงทำไม่ได้จริงๆ จะให้เพลงทำอะไรก็ได้นะ เพลงไม่อยากทำงานที่บริษัทจริงๆ …นะ แม่นะ แม่มีทางเลือกอื่นให้เพลงอีกไหมเล่า”

ทัศนียาเกือบจะใจอ่อนอยู่แล้ว แต่พอมามองสารรูปคนอ้อนก็เปลี่ยนใจ…ดูสิ ใส่กางเกงขายาวลายตลกๆ เสื้อยืดเก่าๆ หน้าตาไม่แต่ง ผมเผ้าหยิกฟูชี้โด่ชี้เด่ ยังกับเด็กกะโปโลอายุสิบห้าสิบหก ไม่สมกับเรียนจบมาจากเมืองนอกเมืองนา เป็นลูกหลานของเจ้าของกิจการขนาดใหญ่ และกำลังจะเป็นน้องภรรยาของหม่อมเจ้าในราชสกุลเก่าแก่เป็นที่นับหน้าถือตาทั้งชาติตระกูลและความรู้ความสามารถ…เธอจะปล่อยให้ลูกเป็นอย่างนี้อีกต่อไปไม่ได้แล้ว แค่นี้ผู้คนในวงสังคมก็มองเธออย่างตำหนิ หาว่ารักแต่ลูกคนโต ไม่ไยดีกับลูกคนเล็ก ส่วนญาติพี่น้องของเธอก็รุมกันว่าทุกครั้งที่รวมญาติว่าเธอตามใจเพลงพิณมากเกินไป ปล่อยปละละเลยจนดัดไม่ได้

ทัศนียาถอนใจ เอ่ยเสียงจริงจัง “ก็แต่งงานแบบพี่เขาสิ หรือไม่ก็เอาเงินสามล้านที่ยืมแม่ไปมาคืนเลย…” ทัศนียาให้ทางเลือกที่รู้ดีว่าลูกคงทำตามไม่ได้…เธอเพียงต้องการดัดนิสัยเพลงพิณเท่านั้นเอง “ไม่งั้นเราก็ต้องปรับปรุงตัวขนานใหญ่ ไปเข้าคอร์สเจ้าสาวกับพี่เขาด้วย แล้วแม่จะซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่หมด ของเก่าๆ โละบริจาคไปได้แล้ว แล้วหลังงานแต่งงานก็ไปเริ่มเรียนรู้งานที่บริษัทหรือที่โรงงานก็ได้ รู้จักใช้ชีวิตให้อยู่กับร่องกับรอยบ้าง ถ้าผลงานเข้าตา พอตาพีทเรียนบริหารจบกลับมาจากฝรั่งเศส แม่อาจจะปล่อยให้เราไปทำอะไรๆ ตามชอบนะยายเพลง”

คราวนี้แม่เอาจริงแน่…เพลงพิณคิดอย่างเครียดๆ แล้วมองหน้าพี่สาวฝาแฝดอย่างให้ช่วยหาทางออก…อนาคตสดใสที่วางแผนไว้สั่นสะเทือนจวนจะล้มครืน…หญิงสาวอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

โปรดติดตามตอนต่อไป…