ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 1 – บทที่ 2

บทที่ 1…เคานต์แดร็กคิวล่า บุรุษรัตติกาล…คอนสแตนติน

กรุงเอเธนส์ เมืองหลวงของประเทศกรีซ

เรือนร่างเพรียวแต่มีส่วนเว้าส่วนโค้งอันน่าตะลึงลานนอนทอดกายอยู่ที่เก้าอี้ยาวบุนวมนุ่มที่ระเบียงกว้างซึ่งยื่นต่อจากห้องนอนขนาดใหญ่ แดดส่องกระทบผิวกายสีแทนจนดูเปล่งประกายระยิบ ทั้งที่ร่างมีเพียงจีสตริงตัวจ้อยที่แทบปิดอะไรไม่มิดอยู่ชิ้นเดียว แต่ดาราสาวลูกครึ่งกรีก-อิตาลีไม่ใส่ใจ กลับยกขายาวได้รูปพาดกับราวระเบียงเฉย มือเรียวคว้าแก้วกาแฟจากโต๊ะเล็กข้างๆ ขึ้นมาจิบ หน้าอกอวบล้นไร้สิ่งปกปิดสั่นกระเพื่อมตามการเคลื่อนไหวไปด้วยจนดูเย้ายวน

นั่นคือภาพที่คอนสแตนติน บุรุษที่ทรงอิทธิพลและร่ำรวยในระดับต้นๆ ของยุโรปแต่มีชีวิตส่วนตัวที่ลึกลับที่สุดลืมตาขึ้นมาเห็น ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจัดมีเงาความรู้สึกบางอย่างขึ้นวูบหนึ่ง ร่างเต็มไปด้วยมัดกล้ามและไรขนอ่อนๆ กระจายไปทั้งแผ่นอกและหน้าท้องลุกขึ้นจากเตียง มือแข็งแรงคว้าชุดคลุมไหมสีดำจากปลายเตียงมาสวมทับร่างที่เปลือยเปล่าแล้วเดินด้วยฝีเท้าเงียบกริบมายังระเบียงที่มีแสงแดดส่องกระทบสว่างไสว

“เบียงก้า…” น้ำเสียงทุ้มลึกแต่เย็นเยือกจับจิต สมกับฉายามากมายที่นักข่าวและคนในวงการธุรกิจตั้งให้…อสูรแห่งความมืดบ้าง เคานต์แดร็กคิวล่าบ้าง…ดีหน่อยก็บุรุษรัตติกาล แต่ความหมายก็ไม่ได้หนีห่างกันเลย

นางแบบสาวสะดุ้ง ลุกขึ้นนั่ง แม้จะรู้สึกว่าผู้ชายที่เธอใช้เวลาค่ำคืนด้วยกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจมากนัก เธอยืดตัวตรงอย่างภูมิใจในเรือนร่างของตัวเอง แล้วทักชายหนุ่มเสียงหวานพร่ามีจริต

“ตื่นแล้วเหรอคะที่รัก…นี่ฉันทำคุณหมดแรงขนาดนี้เลยเหรอ”

หากคนถูกทักไม่สนใจในเสน่ห์ของเรือนร่างที่ได้ตักตวงความสุขอย่างหนักหน่วงไปเมื่อคืนแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นชา “คุณละเมิดกฎที่ผมบอกไว้ถึงสองข้อในเช้าเดียว…ข้อแรก อย่าทำตัวให้เป็นข่าว แต่คุณกลับมาทอดกายอยู่ที่ระเบียงนี่ในขณะที่ปาปารัซซี่มากมายซุ่มตัวอยู่ตามตึกใกล้เคียงพร้อมด้วยกล้องส่องทางไกลในมือ ส่วนอีกข้อที่ร้ายแรง…” ชายหนุ่มตวัดตาผ่านนางแบบสาวที่เริ่มหน้าซีดไปยังนาฬิกาซึ่งติดอยู่ที่ผนังห้องนอน “…นี่มันยังไม่เก้าโมงเช้า แต่คุณกลับปล่อยให้แสงแดดส่องเข้ามาในห้องนอนผม…เพราะฉะนั้นระหว่างคุณกับผมจะไม่มีครั้งต่อไปอีก จัดการตัวเองเสีย…สำหรับสร้อยเพชร เชิญเก็บไว้ได้ ตราบใดที่คุณไม่ปูดว่าได้มาจากผม”

คอนสแตนตินหมุนตัวกลับเข้าห้องอย่างไม่แยแสแล้วกระชากม่านหนาหนักปิดทางเดินสู่ระเบียง แสงที่ถูกสกัดไว้ไม่ให้ส่องผ่านเข้ามาทำให้ห้องทั้งห้องสลัวลงคล้ายกับยามเช้ามืด

เขาเกลียดแสงแดดยามเช้าที่สุด…ที่จริงก็ทุกยามนั่นแหละ…เขาชอบและสบายใจกับแสงสลัวๆ หรือความมืดมากกว่า มันดูราวกับไว้ใจได้ สงบเงียบ ไม่ทำให้ถูกเปิดเปลือย…ยิ่งระยะหลังๆ นี้เขามีปัญหาการนอนหลับ กว่าจะข่มตาหลับก็ตีสามตีสี่ จนต้องหาอะไรมาทำ ไม่ว่าจะทำงานโดยฉวยโอกาสความต่างด้านเวลาติดต่อกับผู้ช่วยที่ดูแลงานฝั่งเอเชียและอเมริกา…หรือทำกิจกรรมอย่างอื่น ฉะนั้นเมื่อเขาได้ตกอยู่ในห้วงนิทราอันมีค่า คนที่ทำให้เขาตื่นก็ไม่ควรได้รับโอกาสใดๆ อีก

หางตาชายหนุ่มเห็นดาราสาวที่เขาคบแบบลับๆ มาหนึ่งเดือนเดินเข้ามาในห้องก่อนจะลับหายเข้าไปในห้องน้ำ…ดีแล้วที่เป็นอย่างนี้ เขาเป็นคนให้โอกาสคน แต่ให้แค่เพียงครั้งเดียว เบียงก้าแม้จะดีเลิศในด้านอื่น แต่ก็เคยทำความผิดมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อโอ้อวดกับนักข่าวบันเทิงว่าได้รับเชิญไปขึ้นเรือยอชต์ส่วนตัวของเขาเมื่อวันหยุดยาวที่ผ่านมา…ตอนนั้นเขายกโทษให้ไปแล้ว ครั้งนี้จึงเป็นอันสิ้นสุด