ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 1 – บทที่ 2

คอนสแตนตินเอื้อมมือไปบีบมือย่าเบาๆ “ผมเข้าใจว่ายาย่าเป็นห่วง…แต่ผมแต่งงานกับดาเน่ไม่ได้จริงๆ เอาเป็นว่าผมจะรีบมองหาผู้หญิงที่ผมรักให้เร็วที่สุดแล้วแต่งงานเสียทีก็แล้วกันนะครับ…” ชายหนุ่มสบตาสีฟ้าขุ่นที่เต็มไปด้วยแววไม่สบายใจ “…ส่วนเรื่องอนาคตของดาเน่ผมจะดูแลเอง ยาย่ากับอาแค่ดูเธอไม่ให้หวนกลับไปคบหาไอ้มาร์คอีกก็พอ”

โซเฟียผิดหวังที่สิ่งที่ต้องการไม่สำเร็จ…เรื่องนี้เธอพอจะมองท่าทีออกมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ก็ยังอดหนักใจไม่ได้กับสิ่งที่รออยู่ หญิงชราตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแปร่งปร่า “เรื่องดาเน่คอนอย่าห่วงเลย ย่ากับอาๆ ก็ดูแกอยู่ คอนนั่นแหละที่ต้องรีบหาผู้หญิงดีๆ และลงหลักปักฐานเสียที อายุก็มากแล้ว จะได้มีลูกมาช่วยงาน”

คอนสแตนตินรับคำเบาๆ…แต่ในใจยังมืดมน…เขาจะแต่งงานกับใครได้ยังไง ในเมื่อเขาเบื่อความวุ่นวายของผู้หญิง เขาไม่ต้องการให้ใครมายุ่มย่ามกับพื้นที่ส่วนตัวที่เขาขีดไว้ ไม่ชอบให้ใครมาใกล้ชิด…และเขาไม่เคยนึกภาพตัวเองใช้ชีวิตกับใครจนแก่เฒ่าออกเลย

เกาะมิครอส

ชุดคลุมไหมสีดำสนิทที่สวมอยู่ทำให้คอนสแตนตินที่ยืนอยู่บนขอบสระว่ายน้ำแทบจะถูกกลืนไปกับความมืดของยามราตรี เกือบตีหนึ่งแล้ว แต่ชายหนุ่มเพิ่งขึ้นจากสระน้ำหลังจากว่ายอยู่หลายสิบรอบจนกล้ามเนื้อเริ่มประท้วง ขายาวแข็งแรงพาร่างสูงล่ำสันเต็มไปด้วยมัดกล้ามตรงไปยังปลายสระอีกด้านหนึ่ง ด้านนี้เป็นด้านที่น่ากลัวที่สุด ขนาดที่ว่าคนดูแลสระน้ำยังแทบไม่กล้าเฉียดใกล้ เพราะขอบหินอ่อนสีดำนี้กว้างเพียงสามฟุตครึ่ง ต่อจากนั้นก็เป็นเวิ้งอากาศเหนือหน้าผาที่สูงชัน

คอนสแตนตินยืนรับลมทะเลที่พัดพาขึ้นมาจากอ่าวอันไกลลิบเบื้องล่าง ผมยาวแทบระบ่าของเขาที่เริ่มหมาดชื้นปลิวไสวน้อยๆ กับแรงลม ชายเสื้อคลุมยาวครึ่งน่องสะบัดระขา…เขาชอบช่วงเวลานี้เหลือเกิน เวลาที่รอบกายเขาเต็มไปด้วยความมืดมิด ชีวิตอันแสนยุ่งเหยิงของเขาถูกห่อหุ้มด้วยความเงียบเหงาของรัตติกาล…เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองมีชีวิตที่เงียบเหงา ไม่เคยสนใจคำคำนี้มาก่อน จนกระทั่งเห็นอเล็กซิสกับณิชาอยู่ด้วยกัน เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม รวมทั้งรัศมีแปลกๆ ที่เปล่งออกมาจากทั้งสองทำให้เขาต้องกลับมามองตัวเอง…เขาเป็นชายที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงในโลกของธุรกิจ มีเงินมากพอที่จะซื้ออะไรทุกอย่างที่ต้องการ แต่เขาแทบไม่เคยยิ้ม ปราสาทขนาดใหญ่ที่เขาถือว่าเป็นบ้านที่ให้ความปลอดภัยแต่ก็ไม่เคยอบอุ่น…เป็นไปได้หรือที่คนที่มีอะไรเพียบพร้อมแท้ที่จริงแล้วกลับไม่มีอะไรเลย

อเล็กซิสโชคดีกว่าเขามาตลอด…ได้รู้จักแม่ตัวเอง แต่เขาไม่เคยได้อยู่ในอ้อมกอดของแม่ตั้งแต่เกิด หลังจากเขาและน้องชายเป็นกำพร้า ญาติที่อังกฤษของอเล็กซิสก็รีบรุดมาปลอบขวัญ เป็นธุระจัดการทุกอย่าง แทบแย่งชิงกันเพื่อให้ความรักและการดูแลเด็กชายตัวน้อยที่ยังไม่เข้าใจดีด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น…ส่วนเขา เด็กชายอายุเก้าขวบที่หัวใจสลาย อ้างว้าง แม้จะมีย่ารับดูแล แต่ก็ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำเข้มงวด ได้กลับมาอยู่บ้านแค่ปีละหนึ่งเดือนครึ่ง…และเวลาหนึ่งเดือนครึ่งนั้นเขาก็ต้องใช้ไปกับการฝึกฝนในเรื่องธุรกิจจากทีมงานที่พ่อเตรียมไว้อย่างรอบคอบก่อนเสียชีวิต…ไม่ได้ตระเวนเที่ยวตามที่ต่างๆ กับลุง ป้า น้า ลูกพี่ลูกน้องมากมายทุกปิดเทอมอย่างอเล็กซิส

คอนสแตนตินสะบัดหัว นี่เขากำลังนึกอิจฉาน้องชายหรือ…ไม่มีทาง ชายหนุ่มตอบตัวเองในใจ อเล็กซิสไม่ผิดที่โชคดีมีแต่คนรัก…เขาเองก็มีย่าโซเฟียที่รักเขา เพียงแต่ท่านเข้มงวดและช่างกังวลไปหน่อยเท่านั้น อย่างเรื่องดอร์เซียนี่ก็เหมือนกัน แม้เขาจะไม่เห็นด้วย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าย่าเสนอให้เขาแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องห่างๆ คนนี้ก็เพราะความหวังดี ห่วงใยพวกเขาทั้งคู่