เรื่องหาเจ้าสาวอย่างที่รับปากกับย่าไปเมื่อกลางวันนี้คงเป็นเรื่องยาก…ขนาดกับเอเลนี่ ผู้หญิงที่เขาหมั้นด้วยเมื่อสองปีก่อน เขาก็คิดว่าทุกอย่างน่าจะเป็นไปด้วยดี หญิงสาวมีเหตุผล เรียบง่าย ไม่เรียกร้อง เหมาะสมกับเขาทั้งฐานะและตระกูล แต่หลังจากงานหมั้นไม่นาน เอเลนี่ก็ดูจะเอาแต่ใจมากขึ้น เรียกร้องมากขึ้น จนเขาก็อยากจะยกเลิกการแต่งงานเสียหลายครั้ง…แล้วอยู่ๆ ในวันที่เขาและเธอไปดินเนอร์ด้วยกัน คู่หมั้นเขาก็เขวี้ยงแหวนใส่หน้าพร้อมกับด่าว่าเขาเป็น ‘ไอ้ปีศาจไร้หัวใจ’ เมื่อเขาตัดบทเธอขณะเธอพูดเรื่องไร้สาระบางอย่างเท่านั้น พอมาร์ค ซี เทตเข้ามามีบทบาทในสังคมกรีก เธอก็กลายไปเป็นคู่ควงของมัน พากันออกงานและเปิดตัวกับพวกสื่อมวลชน โดยให้สัมภาษณ์เป็นนัยๆ ว่าหัวใจของอดีตคู่หมั้นเป็นน้ำแข็ง อยู่ใกล้แล้วหดหู่ เหน็บหนาว สู้ความอบอุ่นของผู้ชายที่เธอกำลังควงอยู่ไม่ได้…คอนสแตนตินโกรธเพียงวูบเดียว ก่อนจะไร้ความรู้สึกและความสนใจใดๆ…ไม่มีผู้หญิงคนไหนคุ้มค่าพอให้เขาเสียเวลาสนใจหรอก
การพบกับย่าวันนี้ทำให้เขาตัดสินใจว่าต้องหาผู้หญิงเรียบๆ พูดเข้าใจง่ายสักคนมาแต่งงานด้วย และต่างทำหน้าที่กันไปหลังจากนั้น ส่วนเรื่องของความรัก…จะบอกว่าไม่มีจริงก็คงไม่ใช่ เพราะแค่ดูจากอเล็กซิสและณิชาเวลาอยู่ด้วยกัน เขาก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นที่อวลอบไปทั้งห้อง ความรักในโลกนี้คงมารวมกันอยู่ที่ทั้งสองคนนั่นหมดแล้ว ไม่เหลือให้คนที่มักจะโชคร้ายเสมออย่างเขาหรอก…อยู่กับสิ่งที่เป็นจริงและสนใจแค่กับสิ่งที่ต้องทำดีกว่า
คอนสแตนตินถอนหายใจยาว หันหลังให้กับเวิ้งอากาศเลยขอบหินอ่อน เดินเรื่อยๆ มายังทางเข้าสู่ปราสาทซึ่งมีเพียงไฟดวงเล็กๆ สีอ่อนติดอยู่เป็นระยะๆ เมื่อผ่านประตูไม้โอ๊กหนาหนักเข้ามาสู่ภายใน สิ่งที่เห็นได้รางๆ เป็นสิ่งแรกคือสระว่ายน้ำในร่มที่ปรับอุณหภูมิได้ ถัดจากสระน้ำเป็นห้องออกกำลังกายขนาดใหญ่ที่มีเครื่องออกกำลังกายนับสิบ ครบครันและหรูหรายิ่งกว่าฟิตเนสใหญ่ๆ ชื่อดังระดับโลกเสียอีก…ชายหนุ่มออกกำลังกายที่นี่สองชั่วโมงทุกวันในตอนสาย
ฝีเท้าของเขายามก้าวขึ้นบันไดเงียบกริบราวกับสิงโตเยื้องย่าง อาณาจักรส่วนตัวของเขาทั้งหมดอยู่ที่ชั้นสี่ ไม่ว่าจะเป็นห้องทำงาน ห้องหนังสือ ห้องนอน ห้องแต่งตัว ห้องอาบน้ำขนาดใหญ่…ไม่เคยมีใครได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปบนชั้นนี้ นอกจากคนทำความสะอาดและบอดี้การ์ดของเขาสองสามคน ขนาดย่ายังขึ้นไปนับครั้งได้…ซึ่งไม่น่าแปลก เพราะย่าและครอบครัวของอามาที่มิครอสนี่นับครั้งได้…ที่นี่มันเงียบเหงา เรียบง่ายเกินไปสำหรับคนที่คุ้นชินกับชีวิตในเมืองใหญ่อย่างญาติๆ เขา
ร่างสูงใหญ่ชะงักน้อยๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าเดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่งที่อยู่ค่อนไปเกือบด้านหลังปราสาท ห้องที่อยู่ห่างจากห้องเขาคนละทิศทางและไม่มีความจำเป็นที่เขาจะเดินผ่าน คิ้วดกหนาขมวดน้อยๆ…หรือเขาจะเครียดจนใจลอย ถึงได้เดินมาถึงห้องนี้ได้
ห้องที่ยายเด็กแสบเจ้าปัญหานั่นเคยมาพัก…
คอนสแตนตินลูบมือบนบานประตูไม้หนา…ความทรงจำเมื่อสองปีก่อนแล่นเข้ามาในใจ เรื่องเกิดขึ้นนานแล้วจนบางเวลายังเลือนๆ ไป แต่บางครั้งก็แวบเข้ามาในหัวและมีอานุภาพมากพอที่จะทำให้เส้นประสาทเขาเต้นตุบๆ ได้
ครั้งนั้นหลังจากที่เขาพาเธอไปส่งที่วิลล่าอเล็กซิสและได้รับการขอบคุณเป็นลิ้นเล็กๆ ที่แลบใส่กับดวงตาเรียวรูปเม็ดอัลมอนด์ค้อนคว่ำค้อนหงาย เขาก็ไม่เคยได้พบเพลงพิณอีกเลย จนกระทั่งงานแต่งงานของอเล็กซิสกับณิชาที่อังกฤษที่เพิ่งผ่านมา
ยายปีศาจน้อยตัวป่วนที่มีใบหน้ารูปหัวใจและผมหยิกขอดรอบใบหน้าอยู่ในชุดบางเบาน่ารักราวกับนางฟ้า เธอกับเพื่อนอีกสามคนเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้กับณิชา นั่นนับเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นแม่คนฤทธิ์มากในชุดกระโปรงแบบผู้หญิงๆ (สองปีก่อนเธอเอาแต่ใส่กางเกงกับเสื้อยืด)…แต่แทนที่เธอจะทำตัวให้ดูน่ารักน่าทะนุถนอมเหมือนภาพลักษณ์ที่เป็น เธอกลับแสดงออกว่ายังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมแม้แต่น้อย เมื่อเสร็จพิธีในช่วงเช้าและกลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์ของญาติๆ อเล็กซิส เพลงพิณก็เอาม้าไปควบเล่นเสียครึ่งค่อนวัน ในงานเลี้ยงตอนค่ำก็โฉบไปมา ถ้าไม่คุยกับผู้ชายที่เธอดูเหมือนจะรู้จักไปทั้งงาน ก็มัวแต่สาละวนกินนั่นกินนี่…เวลาที่บังเอิญหันมาสบตากับเขาเธอก็จะสะบัดหน้าหนี จงใจอยู่ห่างจากเขาคนละมุมห้องจัดเลี้ยงราวกับเขาเป็นเชื้อโรค บางครั้งที่เธอคิดว่าเขาไม่เห็นยังแอบแลบลิ้นใส่ด้วยซ้ำ…ยายเด็กกวนประสาท สองปีผ่านไปไม่มีพัฒนาการในทางที่ดีขึ้นเลยจริงๆ
