ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 11 – บทที่ 12

เพลงพิณรีบพยักหน้าอย่างเห็นด้วย…บางทีเปลี่ยนสภาพแวดล้อมห้องนอน อาการบ้าๆ ของเธอมันอาจจะหายไปก็ได้…ไม่ว่าคอนสแตนตินจะเป็นเกย์หรือไม่ มันก็ไม่เหมาะทั้งนั้นที่เธอจะไปนอนกอดรัดเขาเหมือนเป็นต้นถั่วพันเสาไม้แบบนั้น แถมสิ่งที่อลันวินิจฉัยออกมาก็ยิ่งทำให้เธออยากร้องกรี๊ดๆ

คอนสแตนตินได้พบกับแขกของภรรยาในตอนค่ำหลังกลับจากทำงาน ชายหนุ่มเพียงแต่เอ่ยทักทายสองสามคำตามธรรมเนียมก่อนจะแยกตัวไปทำงานกับเหล่าผู้ช่วยบนชั้นสี่ ปล่อยให้เพลงพิณกับเพื่อนนั่งหารือเรื่องงานกันที่ห้องโถงใหญ่ตามลำพัง

พอถึงเวลาอาหารค่ำ ชายหนุ่มก็ยังคงเงียบขรึม ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ บนใบหน้าทั้งนั้น แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าดวงตาสีน้ำเงินเข้มลึกลับของเขาลอบมองอากัปกิริยาสนิทสนมของภรรยาที่มีต่อเพื่อนหนุ่มแสนเนี้ยบไว้ตลอดเวลา

เพลงพิณเห็นว่าเจ้าบ้านหนุ่มจะเงียบเกินไปจนเพื่อนรักของเธอรู้สึกอึดอัด จึงพยายามดึงให้เขามีส่วนร่วมในบทสนทนา “อีกสักสามอาทิตย์ฉันคงวางแผนเสร็จและเริ่มดำเนินการเสียที…คุณคิดว่ายังไง ช้าไปไหม”

คนถูกถามเหลือบตาขึ้นจากเนื้อซี่โครงชุ่มซอสนิดหนึ่ง “ไม่รู้…คุณก็วางแผนให้ดีก็แล้วกัน”

ปากหยักเป็นกระจับสีชมพูระเรื่อเม้มแน่นอย่างหมั่นไส้กับน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายนั้น “แน่นอนแหละ…รู้ไหมว่าพื้นที่ที่ต้องปรับปรุงเนี่ยเป็นพันๆ ตารางเมตรนะ ห้องอีกเจ็ดสิบกว่าห้อง…ไหนจะพื้นที่ด้านนอกอีก การเดินทางก็ลำบากลำบน พวกเฟอร์นิเจอร์และวัสดุต่างๆ ก็ต้องขนขึ้นมาทางเรือ ถนนก็เล็กและขรุขระ…ปัญหาเยอะจะตายไป”

ใบหน้าที่นิ่งสนิทซึ่งรกไปด้วยเครามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ขวามือนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงไม่ยินดียินร้าย “ก็คุณกระตือรือร้นเสนอตัว คุณก็ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้ให้ได้…ผมให้ผู้ช่วยคุณไปแล้วสองคน บริษัทก่อสร้างก็มีให้ อยากได้อะไรเพิ่มเติมก็ส่งรายละเอียดมาเสนอ”

เพลงพิณชักเริ่มหงุดหงิด…ก็จริงอยู่ที่เธอมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แต่บางครั้งเธอก็ต้องการความเห็นของเจ้าของปราสาทจริงๆ ไม่ใช่อะไรๆ ก็เป็นการตัดสินใจของเธอไปหมดแบบนี้…เขาเป็นคนอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตนะ ไม่ใช่เธอ หรือบางทีคอนสแตนตินอาจเสียดายถ้ำไร้อารยธรรมของเขาอยู่ลึกๆ ก็ได้ เวลาถามอะไรจึงตอบรวนๆ ไม่ให้ความร่วมมือแบบนี้

อลันเริ่มเห็นแล้วว่าเพื่อนรักแต่งงานกับเจ้าของปราสาทด้วยเหตุผลทางธุรกิจจริงๆ แต่ส่วนที่ชายร่างบึกบึนดูลึกลับคนนี้จะเป็นเกย์หรือไม่ เขาเองก็ยังมองไม่ออก ทั้งที่ลอบมองท่าทีเขามาพักใหญ่

“เราจะทำงานด้านสถาปัตยกรรมการตกแต่งและด้านภูมิทัศน์ไปพร้อมๆ กัน…ภายในปราสาทเพลงพิณจะเป็นคนสเก็ตช์ภาพทั้งหมดและจะทำไปทีละชั้น เริ่มจากชั้นสองไปจนถึงชั้นบนสุดและลงมาจบที่ชั้นแรก ส่วนเรื่องของภูมิทัศน์เพลงเขาตั้งใจว่าจะออกแบบและบอกความต้องการอย่างละเอียดให้นักภูมิสถาปัตย์กับพฤกษศิลปิน…ซึ่งนักพฤกษศิลปินนี่เราอยากได้ตัวแพทริก บลองก์และต้องจองคิวเขาล่วงหน้า…” อลันบอกถึงแผนงานอย่างยืดยาวเป็นงานเป็นการ เพราะรู้สึกว่าหากเพื่อนเป็นคนพูดกับคอนสแตนตินเองก็คงไม่ต่างจากพูดคำเสียดสีกันคำ ทั้งสองจะพานทะเลาะกันในตอนท้ายเปล่าๆ

คอนสแตนตินพยายามกลืนความรู้สึกที่เขาไม่คุ้นเคยลงไปในอก เมื่อเห็นแขกหนุ่มยิ้มและลูบแขนเพลงพิณอย่างสนิทสนม “นักพฤกษศิลปินเหรอ…”

เพลงพิณรับช่วงต่อ “…ใช่แล้ว เขาจะมีความเชี่ยวชาญเรื่องต้นไม้เป็นพิเศษ คุณมีพื้นที่ด้านนอกเยอะมาก และฉันคิดว่าการจัดสวนในลักษณะแปลกๆ อย่างบนกำแพง บนเชิงเทิน พืชไม้เลื้อย ซุ้มไม้ต่างๆ พวกนี้จะช่วยให้ดูดีกว่าจัดในแนวราบอย่างเดียว แล้วนักพฤกษศิลปินก็ช่วยเราเรื่องนี้ได้ แล้วก็ต้องเริ่มเร็วที่สุดด้วยเพราะต้นไม้ต้องใช้เวลาเติบโตและเซ็ตตัว”