ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 13 – บทที่ 14

“คุณไม่ต้องมามองผมเหมือนเป็นฆาตกรแบบนี้หรอกเพลงพิณ…ใช่ ถ้าต่อไปมีใครทำให้ผมโมโหอีก ผมก็จะโยนมันลงเขาไปเหมือนที่โยนไอ้ตะกร้าบ้าๆ นั่น” คอนสแตนตินพูดเสียงก้อง กวาดตาไปมองผู้คนรายรอบที่พากันหลบสายตาวูบ

เพลงพิณอึ้งไปกับความบ้าคลั่งของเขา แต่ความพยศในตัวก็ทำให้เธอถลึงตามองอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ…อวดอำนาจ เรื่องนิดเดียวกลับทำเกินกว่าเหตุ บ้าที่สุด

คอนสแตนตินเห็นสีหน้าไม่รับรู้ไม่เชื่อฟังของเธอก็รู้สึกเหนื่อยใจและปวดหัวขึ้นมาตุบๆ อยากจะรู้นักว่าในสมองก้อนเล็กๆ ของเธอมันสามารถวิเคราะห์อะไรได้บ้างไหม…คนงานนั่นมันเห็นแก่เงินเล็กๆ น้อยๆ เอาของมาให้เธอ ถ้าปล่อยมันไป ไม่สั่งสอนให้เป็นเยี่ยงอย่างกับคนอื่น คราวหน้าคงมีคนถูกใช้เป็นเครื่องมือเอากล่องของขวัญที่บรรจุด้วยระเบิดมาเสิร์ฟอย่างกระตือรือร้น แล้วทีนี้แม้แต่ซากศพของคนร่วมร้อยที่ปราสาทนี้ก็คงไม่มีเหลือ…ยิ่งคิดคอนสแตนตินก็ยิ่งฉุน แต่จะให้เขามาอธิบายเหตุผลการกระทำของตัวเองให้ผู้หญิงดื้อรั้นคนหนึ่งเข้าใจน่ะเหรอ…รอให้นรกเย็นเสียก่อนเถอะ

ชายหนุ่มทำท่าจะสะบัดกายจากไป แต่แล้วก็หันมาสั่งอย่างคุกคาม “อย่าได้บังอาจติดต่อกับมาร์ค เทตอีก”

สายตามองคนตัวสูงใส่ชุดดำเดินจากไป เพลงพิณยังไม่ทันตั้งตัว ครอบครัวของโซเฟียก็ก้าวเข้ามาหา ย่าของคอนสแตนตินมองเธออย่างตำหนิก่อนจะเตือนเธอเสียงเรียบๆ “ทำตัวให้สมกับเป็นนายหญิงของตระกูลหน่อยนะเพลงพิณ เวลานี้เธอจะทำอะไรไปที่ไหนก็มีแต่คนจับตามอง…” ดวงตาสีฟ้าขุ่นมีแววความรู้สึกมากมาย หญิงชราทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างอีกแต่ก็เงียบ

คราวนี้เป็นทีของดอร์เซียผู้มีใบหน้าเกรี้ยวกราด คล้ายจะคลุ้มคลั่ง “งามหน้าจริงๆ นะ แต่งงานมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วยังเสนอหน้าไปสนิทสนมกับคนอื่น รับของของเขามาอย่างไม่ละอายใจอีก…ทุเรศ” ดวงตาสีฟ้าสดมองเพลงพิณเหมือนเจ็บแค้น…สิ่งที่มาร์คทำกับเธอทำให้เธอต้องตัดใจจากเขา ถอยห่างออกมาจากชีวิตของเขา แต่แค่ไม่นาน เขาก็มาสนใจนังเพลงพิณที่ดูยังไงก็ไม่มีเสน่ห์น่าสนใจอย่างนี้ ถึงขนาดติดสินบนให้คนเอาของขวัญมาส่งให้ แสดงออกว่าเขาแคร์มาก…ทำไมเขาทำอย่างนี้ เขาต้องรู้อยู่แล้วว่านังเพลงพิณเป็นเมียของคอนสแตนติน ทำไมเขาถึงทำ เขาต้องการให้คอนสแตนตินคลั่ง ต้องการให้เธอเจ็บ หรือเขาต้องการผู้หญิงคนนี้จนไม่สนใจอะไรกันแน่…ดอร์เซียที่แค้นและโกรธจนเจ็บหน้าอกหันไปคว้าแขนมารดาให้พาเธอเดินกลับไปที่ปราสาทก่อนที่เธอจะระงับใจไม่ไหว ตบตีข่วนหน้าด้านๆ ของพี่สะใภ้ตัวแสบให้หายแค้น

เพลงพิณสะบัดหน้า ความรู้สึกที่หลากหลายบนใบหน้าที่บิดเบี้ยวแดงก่ำของดอร์เซียทำให้เธอเถียงหรือต่อว่าอีกฝ่ายไม่ถูก มันเหมือนกับว่าผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวดกับอะไรบางอย่าง ไม่ใช่การตำหนิและสมน้ำหน้าเธออย่างเดียว พอยอร์โก้เดินตรงมาอยู่ตรงหน้าและทำท่าจะพูด เพลงพิณก็เหลือกตา ยกมือขึ้นห้าม “พอแล้ว ไม่ต้องเทศนาฉันอีกคนหรอกน่า ฟังจนหูจะหนวกแล้ว”

ยอร์โก้หัวเราะน้อยๆ แต่ในกระแสเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเห็นใจและกังวล “ผมไม่เทศนาอะไรพี่สะใภ้หรอกน่า…แค่…” หนุ่มวัยยี่สิบแปดปีลอบกลืนน้ำลายอย่างหนักใจ เขาอยากจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้อีกฝ่ายรู้ใจจะขาด แต่เขาก็ต้องภักดีกับครอบครัว ยังไงเพลงพิณก็ยังถือว่าเป็นคนนอกในความรู้สึกของแม่ ย่า และโดยเฉพาะน้องสาวของเขาซึ่งเป็นคนเสียหาย “…ผมอยากจะเตือนว่ามาร์ค เทตเป็นคนไม่ดีจริงๆ คุณอย่าคิดแต่จะเอาชนะคอนสแตนตินจนพาตัวเองไปอยู่ในอันตรายเลยนะ…ผมขอร้อง”