ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 15 – บทที่ 16

เสียงมันออกจากปากไปโดยอัตโนมัติ พอๆ กับการกระเด้งตัวออกจากร่างหนาที่เธอนอนทาบทับอยู่ แต่พอหญิงสาวเห็นสภาพของตัวเองชัดๆ ก็ถึงกับหยุดร้อง ดวงตาเบิกโตจนแทบจะถลนจากเบ้า ความร้อนซึมวาบไปทั้งตัวและมาสุมอยู่ที่ใบหน้า มือเรียวกระชากผ้าห่มออกมาจากร่างหนาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ได้มาไม่ถึงครึ่งผืน พอแค่ได้ปิดบังร่างกายด้านหน้าของเธอเอาไว้ให้พ้นจากสายตาของคนที่นอนมองมาด้วยสายตากล้าแข็ง

ฮือๆ หมดกัน…นี่มันต้องเรียกว่านรกแตกจริงๆ… เพลงพิณที่ใบหน้าซีดขาวสลับแดงคิดอย่างปั่นป่วน เปลือกตาอุ่นร้อนไปหมดกับความโมโหตัวเอง…หรือว่าเธอจะเป็นโรคจิตแบบที่อลันพูดจริงๆ ไม่นะ…ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอรับไม่ได้แน่

ขณะที่หญิงสาวกำลังสับสน เสียงไม่แยแสของเจ้าของเตียงก็ดังขึ้น “ตื่นแล้วก็กลับห้องไปสิ…มาร้องกรี๊ดอะไรอยู่ได้ มารบกวนคนอื่นดึกๆ ดื่นๆ แล้วยังไม่รู้จักเกรงใจตอนเช้าอีก”

หญิงสาวกำปมผ้าห่มแน่นขึ้นอีก ดวงตาเรียวมองใบหน้ารกเรื้อไปด้วยหนวดเคราอย่างระแวงๆ “คะ…คุณรู้เหรอว่าฉันละเมอมา ทำไมคุณไม่ปลุก ที่ทำแบบนี้…ต้องการจะ…จะเคลมฉันใช่ไหม…ใช่ไหมหา!”

คอนสแตนตินขยับตัว ทำให้ผ้าห่มส่วนที่เขาทับอยู่เป็นอิสระ เพลงพิณรีบดึงเข้าหาตัวและม้วนพันร่างจนเหมือนก้อนแหนมแล้วพยายามกลิ้งตัวเองไปที่ริมเตียง ขณะสายตาจับจ้องคอนสแตนตินเหมือนอีกฝ่ายเป็นโจรโรคจิต

“ใครคิดจะเคลมคุณ หา?!…ละเมอมาเอง มาถอดเสื้อผ้า แล้วขึ้นมากอดก่ายบนตัวผม ผลักกี่ครั้งก็ยังมากอดมาซบ…นี่ถ้าเลือกได้ อยากจะให้เดินเลยไปอีกหน่อย” ใบหน้าคร้ามแกร่งพยักไปยังประตูระเบียงที่เปิดกว้าง มองเห็นความเวิ้งว้างอยู่ลิบๆ

ประโยคของคอนสแตนตินเหมือนมีดที่กรีดใจเธอ หญิงสาวเกลียดตัวเอง ผิดหวังกับการกระทำของตัวเอง และก็หงุดหงิดที่ตัวเธอเองแท้ๆ ทำให้คนไร้หัวใจตรงหน้ามาด่าว่าเอาได้ ความอัดอั้นตันใจและความโมโหบวกกับอาการปวดหัวจากการเมาค้างเข้ามากลุ้มรุม ทำให้เปลือกตาที่ร้อนผ่าวอยู่แล้วกลั่นน้ำใสๆ ให้ไหลรินลงมาอาบแก้ม

“ฮือๆๆ…ไอ้คนบ้า คนเลว ทำไมต้องว่ากันด้วย…ฉันก็ไม่ได้อยากละเมอมาสักนิด ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนี่…ฮือๆ ฉันมันเป็นคนโรคจิตไปแล้ว” หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างไม่อาย เธอไม่เคยสิ้นท่าขนาดนี้มาก่อนเลย คอนสแตนตินเป็นตัวร้าย เป็นคนที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจเธอสารพัด เธอไม่ได้อยากเฉียดใกล้เขาสักนิด แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมร่างกายเธอถึงได้ทรยศเธอขนาดนี้

คอนสแตนตินอึ้ง…ไม่คิดว่าหญิงสาวจะสติแตกออกมาง่ายๆ แบบนี้ ความจริงเธอน่าจะชินแล้วด้วยซ้ำที่ต้องตื่นมาบนเตียงของเขา เช้านี้มันก็แค่เธออยู่ในสภาพเกือบเปลือยเพิ่มขึ้นมาเท่านั้น ไม่เห็นต้องร้องไห้ออกมาให้วุ่นวายแบบนี้เลย เขาเห็นแล้วมัน…มัน…น่ารำคาญมาก

รำคาญจนเขาต้องรีบจัดการให้เธอออกไปจากห้องเขาไวๆ “กลับไปร้องที่ห้องตัวเองไป…น่ารำคาญ คนจะนอน”

ดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์แดงช้ำตวัดค้อนกับคำพูดไม่มีน้ำใจนั้น หญิงสาวถลึงตาใส่เขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ…เขามันเป็นคนไม่มีหัวใจจริงๆ บอกว่ารำคาญเธอนักหนา แต่พอเธอขอติดกลอนในห้องนอนก็ไม่ให้ติด ปล่อยให้เธอละเมอมาอยู่ได้ พอตอนเช้าก็มาด่าว่าให้อาย…แย่ที่สุดในโลกเลย หญิงสาวยกมือขึ้นขยี้ตาและปาดน้ำมูกที่ไหลเป็นสาย โดยลืมตัวไปว่ากำลังกำผ้าห่มไว้ แม้มืออีกข้างหนึ่งจะทำหน้าที่อย่างเดียวกัน แต่คอนสแตนตินก็ได้เห็นภาพเนินอกขาวสล้างที่โผล่พ้นชุดชั้นในแวบหนึ่ง…เขากัดกรามเมื่อรู้สึกในสิ่งที่ไม่ควรรู้สึก มองตัวปัญหาดุๆ ทีหนึ่งก่อนจะพลิกกายหันหลังให้เหมือนทนเธอไม่ไหว