ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 15 – บทที่ 16

คอนสแตนตินเริ่มตั้งสติได้ เมื่อเพลงพิณไม่พอใจแค่การข่วน แต่ยังพุ่งเข้ามาฝังฟันเขี้ยวคมๆ ที่ต้นแขนเขาสลับกับทุบร่างเขาอุตลุด มือแข็งแรงรีบรวบแขนเล็กเรียวทั้งสองข้างไว้ แขนข้างที่ว่างก็รวบตัวหญิงสาวมาแนบชิด

“คุณเป็นห่วงผมหรือไง…ร้องห่มร้องไห้ขนาดนี้” เสียงห้าวถามออกมาลุ่นๆ แล้วก็ชะงักอย่างแปลกใจตัวเองเหมือนกัน

เพลงพิณสะอื้น รู้สึกรังเกียจน้ำมูกตัวเองก็เลยหันไปเช็ดกับต้นแขนแกร่งเสียเลย เธอถูหน้ากับหน้าอกเขาเพื่อปาดน้ำตาทิ้ง แล้วก็ต้องกระทืบเท้าอย่างขัดใจเมื่อมันยังไหลออกมามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ปากบางตอบโต้ทั้งที่ยังสะอึกสะอื้น “บ้าสิ! ฮึก…ใครจะต้องมาเปลืองสมองห่วงคุณด้วย…ฮึก…คนไม่ห่วงชีวิตตัวเองแบบนี้น่าห่วงที่ไหน…แต่ที่ฉันไม่ชอบหน้าคุณก็ไม่ได้หมายความว่าอยากให้คุณตายนี่…ฮะ…ฮึก…โดยเฉพาะตายเพราะฉันเป็นต้นเหตุ คุณอเล็กซิสต้องเอาฉันตายแน่ เงินคุณก็ยังไม่ได้จ่ายให้ฉันเลย ทำงานมาเป็นเดือนๆ แล้ว”

คอนสแตนตินได้ฟังความคิดของเธอก็รู้สึกปวดหน่วงในใจอย่างไม่รู้สาเหตุ รู้แต่ว่าตอนนี้อยากไปให้พ้นๆ จากผู้หญิงตัวปัญหานี่เสียที ชายหนุ่มสะบัดมือที่เกาะกุมคนตัวเล็กอยู่ออกอย่างหยาบคาย ดวงตาสีน้ำเงินเปล่งประกายเย็นชาสุดแสนเมื่อชะโงกหน้าลงไปพูดกับอีกฝ่ายใกล้ๆ

“ทีหลังก็ไม่ต้องเสียเวลากลัวว่าผมจะตายหรอกนะ ผมน่ะมันตายยาก…ระวังก็แต่ตัวคุณน่ะแหละ” มือหยาบกระด้างฉกวูบไปที่ลำคอระหงแล้วกำรวบไว้ด้วยมือเดียว “ท้าทายความอดทนผมมากๆ เข้าจะตายโดยไม่รู้ตัว” ชายหนุ่มกดน้ำหนักไปที่นิ้วหัวแม่มือนิดหนึ่งพอให้เกิดความตระหนกวูบในดวงตาเรียวแดงช้ำ ก่อนจะหัวเราะเสียงเหี้ยมๆ แล้วปล่อยมือออก

เพลงพิณถอยกรูดหนีไปอีกหลายก้าว ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาแล้วเชิดหน้าท้าทาย “ไอ้…ไอ้คนชั่ว คนใจร้าย ใจดำ…ฉันจะหย่า…”

ร่างบึกบึนที่สวมเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวสืบเท้าเข้าไปหาพรวดเดียวก็ถึงตัวคนปากเก่ง “แล้วจะไปเสวยสุขกับไอ้สารเลวมาร์คนั่นใช่ไหม…ถ้ากล้าก็หาทีมทนายมาเตรียมฟ้องได้เลย แต่ระหว่างนี้กรุณาทำตัวให้สมกับเป็นคุณผู้หญิงของอันเกลอสหน่อย ระหว่างที่ผมไม่อยู่อย่าได้ไปก่อเรื่อง ไปนัดพบกับผู้ชายที่ไหนอีก…ไม่งั้นเห็นดีกันแน่”

เพลงพิณกระทืบเท้าถี่ๆ เหมือนเด็กๆ ส่วนอีกฝ่ายก็ก้าวยาวๆ จากไปอย่างไม่แยแส…หญิงสาวยกมือขึ้นทึ้งผมเป็นลอนของตัวเองอย่างเจียนคลั่ง พร้อมกับกุมหัวใจที่ยังเต้นระรัวไม่หยุด…ตกลงที่เธอแก้แค้นคอนสแตนตินนี่เธอชนะหรือแพ้ยับเยินกันแน่…ถูกให้อดข้าว ถูกจูบต่อหน้าคนนับสิบ แล้วยังมาร้องไห้อย่างสิ้นท่าต่อหน้าเขา…ที่สำคัญ…ทำไมเมื่อครู่เธอถึงเป็นห่วงเขาจนสติแตกแบบนั้นด้วย

ติดตามต่อได้ใน ‘เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร’ ฉบับหนังสือ