ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 15 – บทที่ 16

คอนสแตนตินกระชากตู้เปิด ฉวยภาพชายสองคนกำลังจูบกันโดยหนึ่งในนั้นหน้าตาเหมือนเขาเปี๊ยบ กรอบรูปซึ่งเป็นไม้แทบจะหักคามือที่บีบแน่น หลังจากนั้นรูปก็ลอยหวือไปกระทบกับผนังหินอ่อนดังเปรี้ยงแตกกระจายเกลื่อน

หมดอารมณ์จะกินของว่างชากาแฟอะไรทั้งสิ้น ร่างสูงหมุนตัวกลับแล้วเดินอาดๆ ไปที่บันได…รีบประชุมให้เสร็จ เขาจะได้จัดการกับคนที่ชอบมาท้าทายเขาให้สำนึก…ความโมโหของคอนสแตนตินแทบจะพุ่งทะลุเพดาน เพราะตลอดทางเดินที่มุ่งตรงไปสู่ห้องชุด เขาเห็นรูปในลักษณะเดียวกันเป็นระยะ ทั้งรูปเดี่ยวผู้ชายอยู่ในชุดว่ายน้ำแขวนบนผนังต่อจากรูปพ่อของเขา รูปสามหนุ่มในกางเกงในรัดเปรี๊ยะที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของมุมรับลมตรงข้ามบันได รูปชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมตัวเดียวแล้วปล่อยให้สาบเสื้อแหวกมาถึงท้องน้อยวางอยู่บนโต๊ะเล็กของชุดโซฟาในห้องนั่งเล่นของเขา

คอนสแตนตินเริ่มหน้ามืด ความร้อนวาบด้วยแรงโทสะส่งให้มีลมร้อนๆ พุ่งออกจากหู…แต่เขามีงานรออยู่ จำเป็นต้องท่องเอาไว้ หลังจากประชุมออนไลน์เสร็จ เพลงพิณจะได้รับการลงโทษอย่างสาสมแน่

คนใกล้ชะตาขาดยังไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย หญิงสาวในชุดกางเกงยีน เสื้อยืดแนบตัวเดินกึ่งวิ่งนำหน้าคนงานร่างใหญ่ที่ถือรูปภาพขนาดเมตรคูณเมตรที่หญิงสาวสั่งให้บอดี้การ์ดนำไปทำให้เมื่อสามสี่ชั่วโมงก่อน และกลับมาทันใช้พอดิบพอดี

หญิงสาวพรวดพราดเข้าไปในอาณาจักรทำงานของคอนสแตนตินซึ่งขณะนี้เต็มไปด้วยทีมงานนับสิบคน โต๊ะยาวสำหรับประชุมถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้ว เครื่องมืออุปกรณ์ต่างๆ ก็พร้อมใช้งาน เพลงพิณเพียงแต่ยิ้มรับคำทักทายเหล่านั้น เธอไม่มีเวลาเหลือแล้วก่อนที่คอนสแตนตินจะเข้าประชุม

“เอาแขวนไว้ตรงนั้นแหละ” หญิงสาวสั่ง ตาเล็งรูปที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าสีเข้มเหมือนกะความพอดี ก่อนที่จะนึกไปว่าไม่จำเป็น เพราะทันทีที่รูปนี้ถูกโชว์ตัว คอนสแตนตินก็คงทำลายมันทิ้งไม่เหลือซากแน่ๆ

พอรูปติดอยู่บนผนังเรียบร้อยแล้ว เพลงพิณก็ยิ้มกริ่ม เหลือบมองนาฬิกาข้อมือนิดหนึ่ง พอเห็นว่าเหลือเวลาเพียงห้านาทีคอนสแตนตินก็จะปรากฏตัวที่นี่ เธอจึงเตรียมจะหนีออกไปก่อน…แต่ก่อนไปหญิงสาวก็ยิ้มมีเลศนัยให้กับสายตาอยากรู้อยากเห็นของผู้ชายนับสิบในห้อง ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วกระตุกผ้าที่หุ้มรูปออก คราวนี้เสียงอุทานและเสียงสูดลมหายใจเฮือกดังระงมไปทั่วห้อง

ยิ่งเห็นทุกคนหน้าซีดด้วยความตกใจในความกล้าบ้าบิ่นของเธอ หญิงสาวก็กราดยิ้มส่งให้ทุกคนอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางของนักเต้นรำ

“ยายปีศาจนรก…เหลือขอจริงๆ” ขณะเดียวกันคอนสแตนตินก็กำลังขว้างเสื้อเชิ้ตของตัวเองตัวแล้วตัวเล่าลงบนพื้นห้องแต่งตัวอย่างหัวเสีย ตอนนี้ที่พื้นเต็มไปด้วยเสื้อเชิ้ตกองเป็นภูเขาลูกย่อมๆ…เสื้อที่เขาใส่ทุกวัน เสื้อที่คนซักจะต้องซักอย่างดี รีดเนี้ยบกริบ…เสื้อที่ตอนนี้ไม่มีกระดุมเหลือเลยสักเม็ด ต้องเป็นผู้หญิงบ้าคนนั้นแน่ที่มายุ่งกับเสื้อพวกนี้

“ฉันประชุมเสร็จเมื่อไหร่ ฉันเอาเธอตายแน่” เสียงห้าวทุ้มคำรามในคออย่างหมายมาด หลังจากตรวจดูเสื้อเชิ้ตทุกตัวบนราวแล้วก็ไม่มีสักตัวที่ยังมีกระดุมเหลือ “โธ่เว้ย!”