ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 3 – บทที่ 4

เพลงพิณรีบจัดการตัวเองให้รัดกุม ก่อนจะยิ้มแหยๆ “พวกเราโอเคค่ะ…แล้ว…โอ๊ย ตาย ตื่นเต้นจังเลย ทุกคนมีเรื่องต้องฉลองกันแล้วล่ะค่ะ…คอนที่รักเขาขอเพลงแต่งงานค่ะ ปาปา แม่” หญิงสาวฉีกยิ้ม เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู มองหน้าทุกคนที่ช็อกสนิทก่อนจะแสร้งทำท่าเขินๆ “…ขอตัวคุยเรื่องสินสอดทองหมั้นกันสักแป๊บนะคะ”

พอประตูปิดลงแล้วเพลงพิณก็หันมาหาคู่เจรจาของตัวเองอีกครั้ง…เมื่อกี้เธอถึงไหนแล้วนะ…อ๋อ เธอตอบไปว่าสามล้านยูโร แต่นายลูกครึ่งแวมไพร์นี่กลับนิ่งงัน…ชิชะ รวยเป็นพันๆ ล้านยูโรทำเป็นตึ๋งหนืดไปได้…คนอย่างเพลงพิณไม่ใช่จะแต่งงานกับใครง่ายๆ นะ (…ถ้าไม่จนตรอกและต้องการเงินไปทำธุรกิจส่วนตัว)

“อืม” เสียงทุ้มลึกเอ่ยเป็นการตกลงแบบสั้นๆ

เพลงพิณแทบลืมตัวร้องกรี๊ดปรบไม้ปรบมือ…แต่สักพักก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำอะไรบ้าระห่ำอยู่ “เฮ้ ที่ว่าสามปีเนี่ย ก็โอเคนะ…แต่ว่าระหว่างนั้นคือเราจะไม่มีอะไรกันใช่ไหม ก็เพราะคุณน่ะชอบ…” หญิงสาวรู้สึกว่าคงไม่เวิร์กถ้าเธอไปเน้นรสนิยมทางเพศของเขา ซึ่งนั่นจะแสดงว่าเธอเคยสอดรู้สอดเห็นเรื่องเขามาก่อน “…เอ่อ มันเป็นการตกลงทางธุรกิจล้วนๆ นะ”

คอนสแตนตินหรี่ตาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะจำใจพยักหน้า…เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเริ่มจะขาดทุน ไหนจะต้องทนกับผู้หญิงที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย ซ้ำยังไม่ได้ตักตวงความสุขจากเรือนร่างที่ต้องจ่ายเงินสามล้านนี่อีก…ถูกล่ะว่าคนตัวเล็กๆ มอมๆ ตรงหน้านี้ไม่มีอะไรน่าพิศวาสสักนิด แต่สำหรับร่างไหนๆ ที่อยู่ในความมืดก็เหมือนกันไปหมดนั่นแหละ…แต่เอาเถอะ ถ้าเธอมีอะไรกับเขา คงทำให้ชีวิตส่วนตัวเขาวุ่นวายแน่ๆ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า…สามปี พอที่จะให้เขาได้หายใจหายคอ หาผู้หญิงดีๆ เตรียมแต่งงาน ย่าเขาก็จะได้ไม่ต้องเครียดเรื่องเขาอีก

“แล้วฉันจะอยู่เมืองไทย…คุณอยู่ที่กรีซนะ” เสียงเล็กๆ พูด เหมือนกับตัวเองกำลังเป็นต่อในการเจรจา

“บ้าหรือไง…คุณต้องไปอยู่ที่กรีซ ทำตัวให้สมกับเป็นมิสซิสอันเกลอสทุกอย่าง ต่อหน้าคนอื่นก็ต้องทำเป็นรักใคร่สนใจไยดีผมให้เหมาะสมด้วย โดยเฉพาะเวลาอยู่กับคุณย่าและครอบครัวผม”

เพลงพิณนิ่งคิด…เธอต้องไปอยู่ปราสาทเขาเหรอเนี่ย แล้วแบบนี้เธอจะเริ่มธุรกิจของเธอได้ยังไงเล่า เสียเวลาตายชัก…อยู่ที่นั่นเธอคงต้องเฉาตายแน่ ก็มันมีแต่ที่รกร้าง ปราสาททึมๆ ไม่น่าอยู่

แต่เอ๊ะ…อยู่ๆ สมองประสิทธิภาพสูงของเธอก็ผลิตไอเดียกิ๊บเก๋ออกมา หญิงสาวถึงกับเผลอยิ้มและทำตาวาว จนคนที่มองอยู่ถึงกับงงไปกับความปุบปับทางอารมณ์ของเธอ

เสียงเล็กปิดแววกระหยิ่มแทบไม่มิด “ก็ได้…แต่ต้องแลกกับการให้ฉันได้ตกแต่งปราสาทของคุณ” หญิงสาวเห็นกองไฟสีน้ำเงินในแววตาเขาทำท่าจะลุกขึ้นมาอีกก็รีบอธิบาย “…ก็มันเก่าแก่ น่าเบื่อ โล่งโจ้ง…น่านะ ฉันไม่คิดเงินด้วยซ้ำ…นี่ๆ ขอบอกให้รู้นะ ฉันจบสถาปัตย์มา แล้วก็จบหลักสูตรการออกแบบเพิ่มเติมจากแพรทท์มาด้วย…ชื่อดังไหมล่ะ…รับรองฉันจะแต่งปราสาทของคุณให้เริดสุดเลย”

คอนสแตนตินใช้ความคิด…ความจริงปราสาทเขามันก็เป็นอย่างที่เธอว่า เพียงแต่เขาวุ่นวายเกินกว่าที่จะจัดการและไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาพลุกพล่านในที่ส่วนตัวเป็นปีๆ แต่นี่คงถึงคราวที่ต้องจัดการแล้วเหมือนกัน เพราะย่าเขาเองก็บ่นทุกครั้งที่มา แล้วถ้าเขาจะแต่งงานในวันหนึ่งข้างหน้าจริงๆ เขาก็อยากให้ปราสาทน่าอยู่ ดูดี และสุขสบาย…ยังมีผลดีอีกอย่างก็คือยายตัวน่าปวดหัวนี่ก็จะได้ยุ่งกับการตกแต่งปราสาท ไม่มากวนใจเขาไง…เผลอแป๊บเดียวก็ครบสามปี แล้วทุกอย่างก็ลงตัว…สามล้านยูโรน่ะมากก็จริง แต่ถ้าจ้างบริษัทตกแต่งชื่อดังมาจัดการก็คงเสียมากกว่านี้อีกสามสี่เท่า แล้วพวกนั้นก็คอยมากวนใจ ถามความเห็น มาจุกจิกเพื่ออยากเอาใจเขา…น่ารำคาญ

“ตกลง”