ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 3 – บทที่ 4

เพลงพิณยิ้มจนมุมปากเผยลักยิ้มทั้งสองข้าง ดวงตาสีน้ำตาลใสเปล่งประกายระยิบดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที…เธอจะตกแต่งปราสาทเขาให้วิลิศมาหราที่สุด แต่…

“เอ่อ…งบน่ะ ไม่ใช่เงินสามล้านของฉันใช่ไหม…” หญิงสาวถามเพื่อความแน่ใจ

คอนสแตนตินเห็นคนที่ตัวเตี้ยกว่าเขาเป็นฟุตแต่ทำตัวเก่ง ทำท่าเป็นนักธุรกิจ นักเจรจาต่อรองฝีมือเทียบชั้นกับเขาก็นึกเยาะในใจ…

“ไม่ใช่…งบตกแต่งไม่จำกัด แต่ต้องให้ผมเห็นชอบเป็นรายการๆ ไป ผมยังมีทีมผู้ช่วยให้คุณ จ่ายค่าดำเนินงานที่เกี่ยวข้องให้ด้วย…เรียกว่าคุณไม่ต้องเสียอะไรเลย”

“นอกจากเสียพลังความสามารถและความคิดสร้างสรรค์…แน่นอน” เพลงพิณสำทับไป เดี๋ยวเขาจะหาว่าเธอเป็นพวกเด็กจบใหม่ ไม่เก๋า ไม่มีทางเลือก…ไม่จริงทั้งนั้น

หญิงสาวไม่สนใจสายตาที่มองมาอย่างหมิ่นๆ พอรู้ว่างบตกแต่งไม่อั้นแล้ว เธอก็แทบจะลงไปกรี๊ดกับพื้น ดิ้นให้หัวสั่นหัวคลอนด้วยความดีใจ…เธอจะได้หาตำแหน่งของห้องลับทางลับที่กัดกินใจเธอมาสองสามปีเสียที แล้วพอเธอตกแต่งปราสาทเขาเสร็จเมื่อไหร่ จะถือโอกาสที่คอนสแตนตินเป็นคนดังที่ลึกลับที่สุดในโลก เปิดปราสาทให้พวกสื่อเข้ามาชม ลงนิตยสารสักสามสี่ฉบับ เธอจะได้โด่งดัง ได้โชว์ผลงานตัวเองทุกซอกทุกมุม บางทีอาจแถมบทสัมภาษณ์สักเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัวของคอนสแตนตินที่ทุกคนอยากรู้นักหนา เธออาจจะได้เงินสักล้านสองล้านด้วยซ้ำ โอ้…เสร็จภารกิจปุ๊บเธอก็หอบเงินกองโตไปตั้งบริษัทที่ไหนก็ได้ในโลก แถมยังมีรายชื่อลูกค้าเจ๋งๆ ดังๆ รออยู่เป็นหางว่าว…อ๊ายยย มีความสุข

คอนสแตนตินเห็นตาวิบวับราวกับยิ้มได้ของคนตรงหน้าก็รู้สึกแปลกๆ…อย่างเช่น หมั่นไส้กับความดีใจนั้น…ฮึ่ม คงจะดีใจสินะที่ได้แต่งงานกับคนมีเงินอย่างเขา หรือไม่ก็อาจจะวางแผนแก้เผ็ดเขาอย่างที่เคยบอกคนนั้นคนนี้มาตลอดก็ได้ แต่ไม่ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ มันไม่สำเร็จง่ายๆ หรอก ถึงเขาจะไม่มีเวลามาสอดส่องจัดการกับเธอ แต่เขาก็มีทีมงานอีกมากมายที่จะคอยดูให้เพลงพิณอยู่ในลู่ในทาง…ไปอยู่ในสถานที่ของเขา เธอก็ไม่ต่างกับเป็นลูกไก่ในกำมือเขาหรอก

“เป็นอันว่าเราตกลงกันได้แล้วใช่ไหม…แล้วเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ดีล่ะ” หญิงสาวถาม ตอนนี้แผนงานมันฟุ้งในหัวเธอไปหมดแล้ว คันไม้คันมืออยากเริ่มงานเต็มที

คนถูกถามหรี่ตา…กระตือรือร้นไปหรือเปล่า “ก็แล้วแต่ฝ่ายคุณเถอะ”

เพลงพิณเสยผมยุ่งๆ ที่ปรกใบหน้าออก แววตาวาววับ “ได้เลย…ฉันเปิดประตูล่ะนะ”

ชายหนุ่มถอนใจอย่างรำคาญ คนตัวเล็กจึงยักไหล่ เปิดประตูออก แล้วบอกกับครอบครัวที่ยืนอออยู่ด้วยท่าทางกระวนกระวายว่า

“เพลงกับคุณคอนสแตนติน…เราตกลงจะแต่งงานกันอาทิตย์หน้าค่ะ”

ทุกคนอ้าปาก เบิกตาโต แล้วร้องประสานเสียง “อะไรนะ…”

เพลงพิณยิ้มแล้วพยักหน้า ดวงตาเจิดจรัสเหมือนคนที่กำลังดีใจและมีความสุขที่สุด แต่คนในครอบครัวยังงงงัน จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรรู้สึกยังไงในตอนนี้…ได้แต่หันไปถามกันเองว่าตกลงคอนสแตนตินเป็นแฟนกับเพลงพิณมาก่อนใช่ไหม…ทำไมไม่มีใครรู้เลย

หญิงสาวตอบข้อสงสัยยิ้มๆ “เรา เอ่อ…คบกันตอนที่เพลงไปเรียนอยู่นิวยอร์กน่ะค่ะ แต่งอนกันนิดหน่อย เพลงเลยหนีกลับมาเมืองไทย ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง…ส่วนเรื่องในสวนเมื่อกี้นี้ เอ่อ เราไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ อย่างที่ทุกคนคิดนะคะ…คุณคอนเขาแค่…” หญิงสาวทำท่าประสานมืออย่างอายๆ ก่อนจะแอบหลิ่วตาให้ว่าที่สามี “…เห็นเพลงคุยกับผู้ชายในงานมากไป ก็เลยหึงไปนี้ดดด…นึง”