ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 3 – บทที่ 4

พันธรโยกหัวของลูกที่วันนี้ดูดีขึ้นมาหน่อยด้วยฝีมือช่างแต่งหน้าทำผมมีชื่อ “ก็ถึงว่าน่ะซี้…คนอย่างเพลงพิณน่ะเร้อจะไม่หิว ไม่อยากกินอะไร…หึๆ แล้วลูกจะให้ปาปาไปหาอะไรมาให้ไหมล่ะ” คนพูดมองไปยังซุ้มอาหาร

เพลงพิณฉวยไวน์อีกแก้วมาจากถาดบริกร…ดื่มไปก็ชักเพลินดีนะเนี่ย “ปาปาไม่ต้องเป็นห่วงเพลงหรอก อีกไม่นานก็ได้เวลาอาหารแล้วล่ะ ตอนนี้เพลงจะหานั่นหานี่กินรอไปก่อน…อุ๊ย นั่น รู้สึกว่าแขกไฮโซของงานจะมาถึงแล้วมั้งคะ พ่อเจ้าสาวคงต้องไปรับแขกแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวทำท่าบุ้ยใบ้ไปยังลานจอดรถที่มีรถคันหรูมาจอดและบอดี้การ์ดในชุดสูทดำเดินลงมาก่อน

พันธรรีบพยักหน้าเมื่อเห็นเจ้าชายเอเดรียนลงมาจากรถพร้อมด้วยคู่ควงนางแบบสวย เพลงพิณนั้นเมื่อพ่อผละไปแล้วก็เดินเอื่อยๆ ไปจิ้มนั่นจิ้มนี่ใส่จานกิน เพราะผู้คนโดยเฉพาะสาวๆ พากันกรูไปยังทางเข้า ต่างให้ความสนใจกับผู้มาใหม่เต็มที่

หญิงสาวพอกินอะไรเล่นไปได้สักพักก็ชักรู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ และอาหารชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหล่านี้ก็ไม่ช่วยเติมเต็มท้องของเธอได้ดีเท่าที่ควร ขณะเดียวกันหางตาเธอก็แวบเห็นแม่กำลังยืนอยู่ข้างเจ้าชายที่เพิ่งเสด็จมาและทำท่าเหมือนกำลังมองหาใคร เพลงพิณคอย่น คิดถึงที่แม่เคยเปรยๆ เล่นๆ ว่าถ้าลูกคนโตเป็นหม่อมแล้ว มีลูกคนเล็กเป็นเจ้าหญิงก็จะเหมือนกับได้โชคมหาศาล ไม่ไยที่เธอจะกรี๊ดแตกและบอกถึงข้อเสียอันยาวเหยียดของเจ้าชายนั่นให้แม่รู้ ตามที่ฟังมาจากนานาซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมที่เจ้าชายนั่นมาประทับและต้องดูแลอำนวยความสะดวกให้เจ้าชายบ้าอำนาจ เอาแต่ใจตัวเองนั่นตลอดเวลา…สงสัยแม่คงกำลังมองหาเธอเพื่อจะแนะนำตัวเธอกับเจ้าชายนั่นแน่ๆ

หญิงสาวยักไหล่ วางจานเล็กลงยังที่ที่จัดไว้ คิดจะแอบดอดไปยังส่วนเตรียมอาหารที่อยู่ด้านหลังตำหนักเพื่อหาอะไรกินให้หัวใจมันชุ่มชื่นขึ้น พอเธอหมุนตัวมายังทางเข้าตำหนัก สายตาก็ไปสบกับดวงตาเข้มสีน้ำเงินลึกล้ำมีอำนาจของคอนสแตนตินที่มองมาพอดี คนมองอยู่ห่างออกไปหลายเมตร แต่เพลงพิณรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างประหลาด หญิงสาวจึงสะบัดหน้าพรืดแล้วเดินลิ่วๆ มายังทางอีกทางหนึ่งที่จะไปยังส่วนเตรียมอาหารด้านหลังทันที

เพลงพิณเดินลัดเลาะผ่านสนามหญ้าที่เต็มแน่นไปด้วยผู้คนมายังข้างวัง…หญิงสาวเบ้หน้าเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักน่าปวดหัวของกลุ่มคู่อริเก่าตั้งแต่สมัยเรียน…พวกสี่สาวเลดี้มาร ที่จริงพี่สาวเธอกับณิชาคงไม่ได้เชิญมาแน่ๆ ยายพวกนี้คงติดสอยห้อยตามญาติๆ มามากกว่า…แล้วดูสิ เดาะแต่งชุดขาวงี้ แต่งชุดแดงงี้…นี่คงคิดจะมาเด่นข่มเจ้าสาวแน่ๆ…บ้าบอจริงๆ

“พวกไร้สติเอ๋ย…นี่คงสนใจเจ้าชายนั่นกันใหญ่สินะ ไม่รู้อะไรซะเล้ยว่านั่นน่ะเจ้าชายกบแท้ๆ จูบจนปากเปียกปากแฉะก็ไม่กลายร่างหรอก อืม แต่จะว่าไปก็เหมาะกันดีกับพวกนี้แล้ว…แต่สาธุ ขออย่าให้ญาติๆ คุณอเล็กซิสที่มาจากอังกฤษไปหลงเสน่ห์ยายบ้าพวกนี้ก็แล้วกัน เสียดายคนดีๆ หมด” เพลงพิณบ่นพึมพำ ร่างบางลัดเลาะไปตามทางเดินเล็กๆ เลียบสวนที่ค่อนข้างสลัว แต่มีกลิ่นดอกไม้ไทยๆ หอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ

ป่านนี้ที่เตรียมอาหารด้านหลังคงค่อนข้างวุ่นวาย ถึงแม้ว่าอาหารส่วนใหญ่จะเตรียมมาจากห้องครัวของโรงแรมนานาที่อยู่ไม่ไกลแล้วก็ตาม พี่ชารียาคงกำลังเอียงคอมองหาจุดบกพร่องในจานอาหารที่ถูกตกแต่งอย่างสวยเลิศไร้ที่ติตามประสาคนนิยมความสมบูรณ์แบบ คุณไพลินแม่นมของท่านชายภวินนุพันธ์และเป็นผู้ดูแลวังชิดชลนี้คงกำลังสั่งงานผู้หญิงทั้งสาวไม่สาวหลายรุ่นที่เคยมาเรียนการเรือนกับเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมาและอาสามาช่วยงาน…อาหารรสเลิศมากมายอลังการคงจะชุมนุมกันอยู่ที่นั่น…ฮื้มมม แค่นึกก็น้ำลายสอ โอ้ นั่นล่ะที่ของเธอล่ะ

“เมี้ยว…เมี้ยว”

เพลงพิณที่กำลังก้าวเท้ายาวๆ ชะงักกึก…เสียงแมวที่ไหนกัน