ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 3 – บทที่ 4

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวจึงขมวดคิ้ว ก้มๆ เงยๆ มองหาตามกอไม้ประดับและหลังต้นไม้…คนเตรียมงานคงไม่คิดว่าจะมีใครอุตริมาเดินแถวนี้ จึงเปิดไฟไว้เพียงสลัวๆ เธอส่งเสียงจิ๊จ๊ะในคอเมื่อผมสั้นซึ่งถูกตรึงไว้ด้วยกิ๊บนับสิบตัวถูกกิ่งยี่เข่งเกี่ยวจนหลุดลุ่ย พอเดินลึกเข้าไปอีกหน่อยก็เห็นว่าบนต้นจำปีต้นใหญ่มีอะไรขาวๆ วอบแวบ เลยเขม้นมอง

“อ้าวคาลิสต้า ทำไมขึ้นไปอยู่บนนั้น” หญิงสาวส่งเสียงเรียก…ลูกแมวเปอร์เซียสีขาวบริสุทธิ์ ตาสีฟ้าใสแจ๋วตัวนี้เป็นของ ม.ร.ว. โสภิตกัลยาเพื่อนรักอีกคนของเธอ…ครอบครัวของโสภิตกัลยาและครอบครัวของท่านชายภวินนุพันธ์เป็นญาติเกี่ยวดองกัน โสภิตกัลยาและครอบครัวจึงมาค้างที่วังนี้หลายวันแล้วเพื่อช่วยเตรียมงาน…เจ้าคาลิสต้าก็เลยได้มาด้วย

“ฝนไปไหนล่ะ ทำไมหนูมาอยู่ตรงนี้ตัวเดียว เดี๋ยวก็ยุงกัดหรอก” เพลงพิณคุยกับแมวน้อยเป็นเรื่องเป็นราว ฝนเป็นคนสนิทของโสภิตกัลยาและรับหน้าที่ดูแลเจ้าแมวขนฟูควบคู่ไปด้วย

แมวน้อยร้องครางแฝงแววไม่สบายใจจนรู้สึกได้ เพลงพิณถอนหายใจ หันหน้าหันหลังเพื่อมองหาความช่วยเหลือ “…ลงไม่ได้เหรอเนี่ย…นี่หนูเป็นแมวชนิดไหนกันฮึ อ่อนหัดมาก” หญิงสาวบ่น “…ตอนนี้แม่ของหนูเขากำลังยุ่งอยู่ในงานน่ะ แต่เดี๋ยวพี่เพลงจะไปตามคนมาช่วยหนูนะ”

หญิงสาวมองทางสลัวๆ ที่มุ่งไปสู่ที่เตรียมอาหารด้านหลัง…ทุกคนคงจะงานล้นมือ ไม่ว่างมาช่วยแน่ แต่ถ้าเธอเดินกลับไปในงาน ไปตามพวกเพื่อนๆ ญาติๆ ผู้ชาย แล้วคาลิสต้าเกิดใจร้อนกระโดดลงมาเองจนแข้งขาหักล่ะ…เธออยากเลี้ยงแมวมาตั้งแต่เด็ก แต่เพลินพิศแพ้ขนสัตว์ พอเพื่อนมีแมวเธอก็รักไม่ต่างกับเป็นแมวของตัวเอง…ถ้าคาลิสต้าเป็นอะไรไปเธอคงรู้สึกไม่ดีไปตลอดแน่ๆ

แมวน้อยร้องอีกแล้ว ดวงตาสีฟ้าที่มองเห็นเป็นสีเทาๆ ในแสงสลัวดูหวั่นกลัวและวิงวอน เพลงพิณเห็นแล้วใจอ่อนยวบ

“เอาวะ” หญิงสาวก้มมองชุดเดรสยาวของตัวเอง แล้วประเมินจุดที่แมวน้อยติดอยู่…สูงแค่นี้นับว่าชิลเดร้นมากๆ กิ่งก็ปีนง่ายแบบหมูๆ รับรองว่าชุดยังไม่ทันยับ เจ้าคาลิสต้าก็ลงมาอย่างปลอดภัยแล้ว “งานเข้าแล้วล่ะเพลงเอ๋ย…ยอมรับเถอะว่าเธอคือซูเปอร์เกิร์ล ไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ไหน เวลาอะไรก็ต้องพร้อมกู้โลกเสมอ”

เพลงพิณบ่นปลงๆ ถกชุดราตรีบานพลิ้วขึ้นมาจนถึงต้นขา พันๆ ม้วนๆ อยู่ชั่วครู่ ชุดท่อนล่างก็กลายสภาพเป็นโจงกระเบนจำเป็น

หญิงสาวถูมือด้วยอาการหมายมาด แล้วเหนี่ยวตัวเองขึ้นไปอยู่บนกิ่งล่างสุด

คอนสแตนตินคว้าแก้วไวน์แดงจากถาดของบริกรที่เดินผ่านมา แล้ววางแก้วเปล่าในมือลงไปแทนที่…สายตาคมเข้มสีน้ำเงินมองน้องชายและณิชาที่เดินคล้องแขนทักทายแขกในงาน วันนี้ณิชาสวยมากจริงๆ จะว่าไป ตั้งแต่แต่งงานกับน้องชายเขาเมื่อเดือนก่อน ณิชาก็ยิ่งเปล่งปลั่งขึ้นเรื่อยๆ…ชายหนุ่มจิบไวน์ เดินเอื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของงาน

จากมุมนี้เขาสามารถเห็นภาพบรรยากาศในงานได้ถนัดขึ้น เท่าที่สังเกตดู แขกส่วนใหญ่จะมีผู้หญิงเยอะกว่าผู้ชาย และพวกเธอหลายคนก็ทำตัวเป็นจุดสนใจเสียด้วย จุดประสงค์ก็คงเรียกร้องความสนใจจากเจ้าชายหน้าตาดีแต่ที่จริงเป็นฉลามร้าย กับญาติๆ ทางฝ่ายมารดาของน้องชายเขา ซึ่งมีบางคนเป็นผู้มีบรรดาศักดิ์…

ฮึ ผู้หญิง ที่ไหนๆ ก็เหมือนกันหมด ขนาดเขาทำหน้าตาไม่รับแขก ก็ยังมีพวกเธอบางคนใจกล้าส่งสายตาชวนเชิญอย่างเปิดเผยมาให้