ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 3 – บทที่ 4

ความเคลื่อนไหวของร่างเล็กบางใส่ชุดสีฟ้าอ่อนกระตุ้นความสนใจของคอนสแตนติน แววตานิ่งสนิทแวววับขึ้น…ยายเพลงพิณตัวแสบ เขามองเธอมาตลอดตั้งแต่หัวค่ำ (โดยไม่ได้ตั้งใจ) ดูเหมือนว่าแม่ตัวน้อยนี่จะไม่ใช่ลูกรักของมารดาเท่าไหร่ เพราะเขาเห็นเธอโดนมารดาหยิกไปตั้งสองสามครั้งตั้งแต่งานเริ่มเมื่อตอนเย็น

…คงไปดื้อไปซนอะไรมาสิท่า ชายหนุ่มคิดเยาะๆ ในใจ

คอนสแตนตินออกเดินตามหลังเพลงพิณมาห่างๆ อยากจะหลุดหัวเราะน้อยๆ ออกมาเมื่อคนตัวเล็กหันมาเบ้หน้าใส่พวกสาวๆ สี่คนที่แต่งกายเปรี้ยวจี๊ดระหว่างเดินผ่าน

คอนสแตนตินขมวดคิ้ว เพราะบริเวณที่หญิงสาวลับกายไปนั้นเป็นส่วนของสวนร่มครึ้มประกอบไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่…สติดีหรือเปล่าเนี่ย ถ้าไม่มีงูหรือแมลงร้ายๆ มาทำอันตราย ก็อาจมีผู้ชายที่เริ่มเมาๆ บางคนตามเข้าไปทำอะไรยายเด็กบ้าปัญญาอ่อนนั่นก็ได้…หาแต่เรื่องจริงๆ

ร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทถอนหายใจ วางแก้วไวน์ที่หมดแล้วลงบนโต๊ะตัวหนึ่งก่อนจะเร่งฝีเท้าตามไป

มือขาวเล็กเรียวดึงเจ้าแมวน้อยลงมาจากกิ่งไม้ที่อยู่เหนือเธอขึ้นไปได้สำเร็จ…ขณะที่เธอพยายามจะช่วยมัน เจ้าคาลิสต้าคงสับสนกับคำว่าลงและขึ้น เพราะแทนที่มันจะปีนลง มันกลับไต่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ และร้องครางไปด้วย เพลงพิณหัวเสียเล็กน้อยที่ต้องปีนสูงกว่าที่คิดไว้ แต่ก็ไม่มีอะไรเกินกำลังความสามารถของเธอไปได้หรอก…ขนาดต้นมะพร้าวเธอยังปีนได้เลย…ยากหน่อย แต่ก็ปีนได้

“อ้าว เฮ้ๆ คาลิสต้า ข่วนพี่เพลงทำไมเนี่ย…นิ่งๆ เลยนะ พี่ต้องจับเราไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็ต้องเหนี่ยวกิ่ง ไอ้ชุดบ้าๆ นี่ก็เริ่มจะคลายออกแล้ว…รุงรังจริงวุ้ย” หญิงสาวบ่น ถูต้นแขนกับลำต้นจำปีเพราะรู้สึกคันๆ จากยุง แล้วก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่คอเมื่อยุงตัวใหม่มากัดเธออีก หญิงสาวเลยเอาหลังพิงต้นไม้ไว้ มือข้างที่ว่างก็ตบยุงแล้วก็เกาคออย่างไม่กลัวผิวถลอก…จัดการกับอุปสรรคเล็กๆ น้อยได้ เพลงพิณก็จับแมวกับกิ่งไม้ไว้แน่นแล้วหย่อนขาลงมายังกิ่งที่ต่ำลงไป

“นี่! ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ”

เสียงห้าวลึกที่ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังใจจดใจจ่อเสียสมาธิ หญิงสาวร้องกรี๊ด เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเสียหลัก มือหลุดออกจากกิ่งที่เหนี่ยวไว้

ร่างเล็กๆ ร่วงลงมาจากกิ่งจำปี เพลงพิณหลับตาปี๋กอดแมวน้อยไว้แนบอกและคิดว่าต้องจุกแอ้กอยู่บนพื้นในไม่กี่วินาทีนี้แน่ๆ แต่เธอคาดผิด เธอตกลงมาอยู่ในอ้อมกอดของคอนสแตนตินพอดี…แต่ไม่ใช่อ้อมกอดที่นุ่มนวลนัก เป็นลักษณะที่เธอตกลงกระแทกตัวเขาจนร่างใหญ่ต้องเซไปปะทะกับลำต้นของต้นไม้ แต่แขนแข็งแรงก็ยังรวบกอดเธอไว้แน่นไม่ปล่อยให้เธอกลิ้งหลุนๆ ไปที่พื้น

“เมี้ยว แควก” คาลิสต้าที่ตกอยู่ระหว่างกลางคนทั้งสองร้องอย่างตกใจ ตะกุยตะกายดิ้นรนหนีจากอ้อมกอดของเพลงพิณและวิ่งหายไปในสวนด้วยหางที่ชี้ฟู…และก็ก่อความเสียหายไว้ด้วย

“ว้าย…” เพลงพิณตาเหลือกเมื่อช่วงอกของชุดราตรีเกาะอกสายเดี่ยวของเธอขาดเป็นทางยาว มือเล็กเรียวรีบปกปิดหน้าอกที่อยู่ในบราแบบไร้สายสีเนื้อและดิ้นขลุกขลักออกจากอ้อมกอดของคนตัวใหญ่ที่เธอถือเป็นคู่อริ

คอนสแตนตินอึ้ง ตะลึงเลยก็ว่าได้…เขาไม่คิดว่ายายปีศาจตัวแห้งนี่จะ…ซุกซ่อนรูปร่างอะไรแบบนี้ไว้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาหน้ามืดหรืออะไร กลับยิ่งรู้สึกฉุนมากกว่า…รู้จักสำนึกบ้างไหมว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ไม่ใช่ลิงค่างที่ไหน!

“เธอทำอะไรของเธอฮึ…ไม่ชอบอยู่บนพื้นดินดีๆ รึไง ไม่ปีนปราสาทก็ปีนต้นไม้…ลิงหรือคนกันแน่” เสียงห้าวทุ้มพูดออกมาเป็นชุด ตาดุๆ มองคนตัวเล็กที่พยายามรวบชุดที่ขาดไว้ด้วยกัน