ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 3 – บทที่ 4

คอนสแตนตินที่กำลังปวดหัวกับแสงแฟลชมากมายและกำลังจะคำรามให้บอดี้การ์ดเคลียร์สถานการณ์ถึงกับอึ้งไป ขณะที่ทุกคนในงานส่งเสียงกันขึ้นมาอย่างระเบ็งเซ็งแซ่ พวกนักข่าวกลายเป็นสุนัขหิวกระหาย กระหน่ำกดชัตเตอร์รัวเร็วราวกับปืนกลและตะโกนถามคำถามทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทยให้แซดไปหมด

“เป็นไปไม่ได้…เพลง” ณิชาในชุดแต่งงานร้องออกมาเบาๆ ฟ้าใส โสภิตกัลยา และพี่สาวเธอต่างก็ช็อก พากันส่ายหน้าอย่างพูดอะไรไม่ออก

สติของคอนสแตนตินกลับมาในที่สุด ชายหนุ่มหลับตาเพื่อไล่ความเครียดและอาการปวดศีรษะซึ่งเกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาตกเป็นเป้าของกล้องมากมาย เจ้าชายอสูรตามฉายาหน้าตาทะมึนไปด้วยโทสะ ตวาดให้พวกกระหายข่าวหยุดการกระทำต่างๆ ด้วยเสียงแผดก้อง ก่อนสั่งการบอดี้การ์ดส่วนตัวที่ยืนกระจายตัวอยู่ “บัดซบ…กันคนพวกนี้ไว้ซิ…ไม่รู้จะอยากรู้อะไรนัก”

น้ำเสียงน่ากลัวและดังลั่นเหมือนฟ้าผ่าทำให้บางคนผงะถอยไปก้าวหนึ่ง ใบหน้าคร้ามเข้มที่เต็มไปด้วยโทสะตวัดไปมองเพลงพิณเขม็ง ก่อนจะตรงเข้าไปลากข้อมือของหญิงสาวแล้วก้าวพรวดๆ ไปยังสถานที่สำหรับเตรียมอาหารด้านหลัง

“แค่ครอบครัวของเพลงพิณเท่านั้นที่ตามมา…คนอื่นถ้าขยับ…พวกนายจัดการได้” คอนสแตนตินสั่งการบอดี้การ์ดเสียงกระด้างเย็นชาจนผู้คนที่ทำท่าจะตามมาหน้าตาซีดเผือด ขณะชายร่างใหญ่หน้าตานิ่งสนิททั้งห้าก็มายืนเรียงกันเพื่อทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัด

ฝ่ายเพลงพิณก็ต้องร้องโอดโอยเมื่อข้อมือเล็กๆ ถูกมือแข็งราวกับคีมเหล็กหนีบไว้แน่น ร่างบางขืนตัวจากการถูกลากถูลู่ถูกังแต่ไม่เป็นผล คนก่อเรื่องร้องโวยวายออกมาตลอดทาง ขาเล็กๆ พยายามเตะขาคนที่เดินนำแต่ก็ไม่ทำให้เกิดปฏิกิริยาอะไร นอกจากข้อมือเธอที่แทบแตกละเอียดเพราะแรงกดที่มากขึ้น

“โอ๊ย…ฉันเจ็บนะ…บ้าๆ ไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

คอนสแตนตินรำคาญกับการกวนใจนั้น จึงรวบร่างบางเข้ามาหนีบไว้กับเอวอย่างตัดปัญหา ผู้โดยสารที่ไม่เต็มใจยังคงส่งเสียงกรีดร้อง ดิ้นเร่าๆ ให้เขาปล่อยลง ส่วนครอบครัวและพี่สาวของเพลงพิณที่อยู่ในชุดแต่งงานรุ่มร่ามซึ่งวิ่งตามมาก็ส่งเสียงห้ามกันไม่ได้หยุด