ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

หญิงสาวสบตาของมาเรียที่ยังคงมองมาอย่างคาดคั้น ลอยหน้าลอยตาตอบ “รักกันจริงๆ สิคะ…รักกันมากด้วย จนแทบรอไปอยู่กันตามลำพังที่ปราสาทบนเกาะมิครอสไม่ไหวแล้ว”

ดอร์เซียทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอ หน้าตาแสดงความไม่เชื่อแม้แต่น้อย มาเรียเองก็ยังย่นคิ้วขยับจะพูดขึ้นอีก แต่โซเฟียรีบกุมต้นแขนลูกสาวไว้เบาๆ คล้ายเตือนสติ ก่อนจะพูดกับหลานสาวด้วยเสียงค่อนข้างเข้มงวด

“อย่ามาซักไซ้เพลงพิณอะไรอีกเลย…ยังไงเขาก็เป็นภรรยาของคอนสแตนตินแล้ว” โซเฟียหันมาสบตากับเพลงพิณ พยายามเค้นหาความจริง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “ถ้าเธอบอกว่าแต่งงานกับหลานชายของฉันเพราะความรักจริงๆ ฉันก็เชื่อและยินดีด้วย…ลูกก็เหมือนกันใช่ไหมมาเรีย”

หญิงวัยห้าสิบเม้มปาก หากพอผู้เป็นแม่มองมาด้วยดวงตาดุๆ ก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนักแล้วดึงแขนลูกสาวเข้าไปในห้องอาหาร

ย่าของคอนสแตนตินมองเพลงพิณแล้วถอนใจ “ฉันขอโทษแทนลูกสาวกับหลานสาวด้วยนะ…พวกเขาค่อนข้างแปลกใจที่จู่ๆ คอนสแตนตินแต่งงานรวดเร็วแบบนี้”

หญิงสาวยิ้มรับ แต่ในใจรู้สึกเซ็งอย่างที่สุด…กว่าที่เธอจะเดินทางไปเกาะมิครอส เธอต้องเลี่ยงคนพวกนี้เอาไว้ ไม่งั้นเธอคงอดที่จะตอกกลับหรือต่อปากต่อคำไม่ได้แน่ เธออยากจะรู้เหมือนกันว่าที่คนพวกนี้มาคาดคั้นกับเธอ เป็นเพราะพวกเขาห่วงคอนสแตนตินว่าจะต้องเจ็บปวดเพราะถูกผู้หญิงหลอกหรือว่างกสมบัติกันแน่…เสียงประตูปิดลงจากห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ห่าง พอหันไปเพลงพิณก็เห็นคอนสแตนตินเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกับอาเขย หญิงสาวก้าวเท้าไปหา ยิ้มและพยายามไม่สนใจใบหน้าเคร่งเครียดของฌอง ฟิลิปที่มองเธอเหมือนไม่พอใจครู่หนึ่งก่อนจะละสายตาไป

“ไปเถอะค่ะที่รัก…เพลงหิวจะแย่แล้ว” หญิงสาวเกี่ยวแขนเล็กๆ ของตัวเองกับแขนแข็งแรงนั้นแน่นแล้วทำอาการคล้ายกับแมวน้อยคลอเคลียเจ้าของจนท่อนแขนโตนั้นเกร็งขึ้น อาเขยปรายตามองอาการของคู่รักนั้นแล้วก็พยักหน้าให้ทั้งคู่ ก่อนจะรีบเดินขึ้นหน้าไปก่อน

มื้ออาหารทั้งดีและไม่ดีในความรู้สึกของเพลงพิณ ที่ดีคืออาหารอร่อยมากและเธอก็จัดการไปอย่างเต็มที่จนดอร์เซียมองมาด้วยแววตาดูถูก ยอร์โก้ที่ออกไปทำธุระนอกบ้านตามมาสมทบขณะที่อาหารจานที่สองเสิร์ฟพอดี ชายหนุ่มจึงชวนเธอพูดคุยได้บ้างเกี่ยวกับการเรียนและงานของเธอ ส่วนคนอื่นๆ ไม่มีใครพูดคุยอะไร ดอร์เซียพยายามขัดคอพี่ชายอยู่สองสามครั้ง แต่พอยอร์โก้ไม่สนใจก็เลยนั่งหน้าบึ้งตึงตลอดมื้ออาหาร มาเรียกับโซเฟียกินกันเงียบๆ และคุยกันเองบ้างเล็กน้อย ส่วนฌอง ฟิลิปหน้าตาเครียดขรึม ดวงตาแฝงแววไม่พอใจลอบมองคอนสแตนตินที่นั่งหน้าเรียบเฉยเงียบกริบตลอดมื้อ

ดังนั้นพออาหารค่ำจบลง เพลงพิณจึงขอตัวขึ้นไปชั้นบนเลย ขณะที่ดอร์เซียกับยอร์โก้ออกไปข้างนอก…อาหารค่ำที่ผ่านไปเหมือนเป็นพิธีกรรมอะไรบางอย่างที่ทุกคนถูกบังคับให้เข้าร่วม ไม่เหมือนการกินข้าวร่วมกันในครอบครัวทั่วไปเลยสักนิด