ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

ฝ่ายมาเรียเห็นแม่คิดอะไรเงียบๆ ก็เม้มปากไม่พอใจ ยังไงเธอก็ต้องหาทางให้คอนสแตนตินเลิกกับนังผู้หญิงนั่นให้ได้ แล้วรีบจัดการให้ดอร์เซียเข้าไปแทนที่ จะมีก็แต่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เธอมั่นใจว่าฐานะความเป็นอยู่ของครอบครัวเธอจะสุขสบายอย่างมั่นคง…เธอจะต้องจับผิดให้ได้เลยว่านังเด็กคนนั้นกับคอนสแตนตินมันมีอะไรอยู่เบื้องหลัง เธอไม่เชื่อหรอกว่าคนไม่มีหัวใจคนนั้นจะรู้จักรักใคร ยิ่งนังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นก็ไม่เห็นมีอะไรดีที่จะมัดใจผู้ชายได้เลย

“ครอบครัวคุณนี่อบอุ่นชะมัด” เพลงพิณในชุดนอนเสื้อกางเกงลายขวางสีฟ้าสลับเหลืองพิมพ์ลายรูปลิงยิ้มนอนคว่ำขวางเตียง กระดิกเท้าที่ห้อยเลยเตียงเล่น มือก็ร่างแบบในหัวลงบนกระดาษร่างภาพ

ประโยคของเพลงพิณที่ดังขึ้นทันทีที่เขาเดินเข้ามาในห้องทำให้คอนสแตนตินอารมณ์เสียมากขึ้น ก่อนหน้านี้อาเขยก็ต่อว่าเขามากมายที่ไม่เห็นแก่คนในครอบครัวเมื่อเขาปฏิเสธเรื่องขอกู้เงิน นี่เขาก็เพิ่งเสร็จจากการประชุมทางโทรศัพท์กับทีมงานที่อเมริกาเกี่ยวกับปัญหาน่าปวดหัวที่เกิดขึ้นที่นั่น…พอเข้ามาในห้อง ยายหัวฟูนี่ก็ยังมาพูดผิดหูอีก

“ทำหน้าที่คุณให้ดีเถอะ” ชายหนุ่มใช้เสียงแข็งกระด้าง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างหงุดหงิด หางตาเห็นภรรยาที่กำลังวาดรูปเล่นทำแลบลิ้นปลิ้นตาล้อเลียนเขาก็ยิ่งโมโห เลยเข้าไปในห้องน้ำอย่างกระแทกกระทั้น ปิดประตูตามหลังดังโครม

เพลงพิณเบ้หน้ากับเสียงสนั่นหู เธอพลิกกายนอนหงาย มองภาพร่างของสวนหน้าปราสาทอย่างชื่นชม พอเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังง่วงก็รีบลุกขึ้นนั่ง…เธอยังนอนไม่ได้ เธอต้องจัดการที่หลับที่นอนของคอนสแตนตินให้เรียบร้อยก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวจะมามักง่ายนอนเตียงเดียวกับเธอ

หญิงสาวลากเก้าอี้ยาวหน้าเตียงออกไป ใช้ผ้าขนหนูมาปัดๆ พรมลายสวยหนานุ่มก่อนจะเอาผ้าคลุมเตียงมาปูทับแล้วโยนหมอนตามลงไป แล้วปัดไม้ปัดมือว่าเป็นอันเสร็จพิธี…เธอเป็นคนขี้หนาวเพราะงั้นหวังไปเถอะว่าจะสละผ้าห่มให้ ครั้นจะไปขอจากคนรับใช้ เดี๋ยวคนทั้งบ้านจะพากันสงสัยไปอีก

คอนสแตนตินเดินออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งโดยมีเพียงผ้าขนหนูพันกาย เพลงพิณที่กำลังหาท่านอนที่สบายๆ ถึงกับอึ้งตะลึงไปกับเรือนร่างแข็งแกร่งที่มีหยดน้ำเกาะพราว ดวงตารูปเม็ดอัลมอนด์เบิกโตเมื่อไล่สายตาจากอกแกร่งเลยมาถึงท้องแกร่งที่มีซิกซ์แพ็กส์งดงาม พอคอนสแตนตินหันหลังให้ หญิงสาวก็เห็นแผ่นหลังที่ตึงแน่น ผิวสีน้ำตาลอ่อนเรียบเสมอกัน ไล่เลยมาถึงเอวสอบและสะโพกเพรียวที่ช่อนตัวอยู่ในผ้าขนหนู

อื้อหือ…หุ่นดีชะมัด

“จะจ้องอีกนานไหม…โรคจิตหรือไง” เสียงแข็งๆ เย็นชาดังขึ้น เพลงพิณถึงสะดุ้งหลุดจากภวังค์ พอเงยหน้ามองก็เห็นว่าคอนสแตนตินกำลังหันหน้ามามองเธอ แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะตอบ เขาก็เห็นที่นอนของตัวเองในคืนนี้เสียก่อน

“นี่เธอทำอะไร” นิ้วแข็งแรงชี้ไปยังพื้นหน้าเตียง

เพลงพิณมีสีหน้าอ่อนใจนิดๆ คล้ายกับรำคาญที่เขาเข้าใจอะไรยาก “ก็ที่นอนของคุณน่ะสิ…ฉันบอกแล้วนี่ว่าห้ามคุณมานอนบนเตียงเดียวกับฉัน…คืนนี้คุณใส่ชุดนอนหนาๆ ก็แล้วกัน ผ้าห่มของคุณไม่มี” เธอรู้สึกชื่นชมตัวเองนิดๆ รู้จักเป็นห่วงเป็นใยคนอื่น…ถึงตอนนี้ไม่ใช่หน้าหนาว แต่อุณหภูมิก็เหลือเพียงยี่สิบองศาเท่านั้นเอง

คอนสแตนตินโมโหและไม่พอใจ แต่เขาไม่อยากโต้เถียงกับอีกฝ่ายให้ฟิวส์ขาด จึงเดินกระแทกเท้าเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วกลับมาอีกครั้งในชุดเสื้อคลุมไหมสีดำที่คาดเอวไว้หลวมๆ