ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 5 – บทที่ 6

เพลงพิณกะพริบตาปริบๆ บอกให้ใส่ชุดนอนหนาๆ กลับมาใส่เสื้อคลุมบางๆ เสื้อก็ไม่ได้ใส่เพราะเธอเห็นแผงอกเปล่าเปลือยเต็มไปด้วยไรขนของเขาผ่านรอยแหวกของชุด สายตาซอกแซกสำรวจลงไปยังส่วนล่าง ก็เห็นว่าเสื้อคลุมทบกันสนิท…ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใต้หรือไม่ แล้วเวลานอน ยิ่งไม่มีผ้าห่มปกปิดอย่างนี้ ถ้าเกิดเผลอโชว์ออกมาจะทำยังไง…แต่ถึงจะใส่กางเกงใน ก็ยังดูน่าเกลียดอยู่ดี อะไรโป่งๆ น่ะ…แหวะ

“ทำไมไม่ใส่ชุดนอนให้เรียบร้อยฮึ…เกรงใจฉันบ้างสิ” หญิงสาวแหว ใบหน้าชักเริ่มร้อนไปหมดตามประสาคนที่รักศิลปะจึงชอบจินตนาการ…เลยคิดฟุ้งซ่านไปหมดว่ารูปร่างแบบนี้ ความสูงเท่านี้ อะไรๆ ของเขาน่าจะแค่ไหน

คอนสแตนตินยักไหล่พร้อมกับเดิน เล่นเอาเพลงพิณร้องกรี๊ดเพราะเสื้อคลุมขยับไหวเหมือนจะแยกออก ก่อนจะถอนหายใจดังเฮือกเมื่ออะไรๆ ยังอยู่ในที่ในทางเรียบร้อยดี

“ถ้าไม่ชอบก็อย่ามอง…แล้วถ้าจะนอนก็เชิญนอนไปก่อน ผมจะออกไปทำงานในห้องทำงาน” ชายหนุ่มพูดพลางจะเดินไปที่ประตู

“แต่นี่มัน…” หญิงสาวดูนาฬิกาหัวเตียง “…จะห้าทุ่มแล้วนะ จะมาทำงานอะไรอีก…แล้วอีกอย่างนะ เดี๋ยวย่าคุณ อาคุณสงสัยตายเลย”

ชายหนุ่มชักรำคาญ แต่ก็ยังตอบคำถาม “เวลานอนของผมคือหลังตีสอง…บางทีคืนนี้อาจไม่นอนหรอก งานค้างมีเยอะ”

เพลงพิณขมวดคิ้ว…รู้ล่ะว่าเคานต์แดร็กคิวล่าไม่นอนตอนกลางคืน แต่คอนสแตนตินเป็นคนนี่ไม่ใช่ผีดิบจริงๆ ตามสมญานาม…แล้วคนบ้าอะไรเขานอนดึกกันขนาดนั้น

“รักษาสุขภาพหน่อยเถอะค่ะ…นี่ เดี๋ยวเกิดทำงานมากๆ มาน็อคตายก่อนครบสามปี…แล้วใครจะจ่ายเงินให้ฉันล่ะ สัญญาก่อนแต่งงานก็ทำไว้ ญาติๆ คุณคงได้รุมทึ้งฉันแน่”

เพลงพิณพูดออกไปโดยไม่คิด แล้วก็แทบตบปากตัวเองเมื่อดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นเปล่งแววเย็นชา ร่างสูงเดินตรงไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันจะจับประตู ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

โปรดติดตามตอนต่อไป…